William Shakespeare, Sonnet 116 (Σαίξπηρ, Σονέτο 116, μετάφραση Βασίλης Ρώτας)
| Let me not to the marriage of true minds Admit impediments. Love is not love Which alters when it alteration finds, Or bends with the remover to remove: O no! it is an ever-fixed mark That looks on tempests and is never shaken; It is the star to every wandering bark, Whose worth's unknown, although his height be taken. Love's not Time's fool, though rosy lips and cheeks Within his bending sickle's compass come: Love alters not with his brief hours and weeks, But bears it out even to the edge of doom. If this be error and upon me proved, I never writ, nor no man ever loved. | Κανένα εμπόδιο να ενωθούν πιστές καρδιές δεν παραδέχομαι· δεν είναι αγάπη αυτή που αλλάζει με της τύχης όλες τις στροφές και με το κάθε σκούντημα παραστρατεί Όχι· είναι ένα σημάδι αιώνια σταθερό που απαρασάλευτο τις μπόρες αντικρίζει· του ναύτη το άστρο, που κι αν έχει μετρημό πόσο μακριά ‘ναι, δε μετριέται πόσο αξίζει Δεν είν’ η αγάπη ροδομάγουλα και χείλια, μπαίγνιο για το κυρτό δρεπάνι του καιρού· η αγάπη δεν πηγαίνει με ώρες και με μίλια, γιατί θα βρει την άκρη, πάντα και παντού. Αν είναι πλάνη αυτό μ' απόδειξην εμέ, ούτ’ έγραψα, ούτε μ' αγάπησε άνθρωπος ποτέ. |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου