ΕΥΤΥΧΕΙΣ ΣΥΝΕΥΡΕΣΕΙΣ

Κώστας Βάρναλης
(1883-1974)

Ο ΤΡΕΛΟΣ

Είχα γυναίκα, είχα και ζα,

είχα μια Βάσω με βυζά,

μα προκοπή δεν είχα.

Σε ποιό χαρέμι να παχαίνει

στα μαξιλάρια ξαπλωμένη

μασώντας τη μαστίχα.

Μ΄αν κυλίσει μια ο τροχός

και στην Πόλη μπούμε,

σκλάβες χανουμόπουλα

πό ΄χει να τραβούμε

Άϊ! με το γύφτικο ζουρνά,

με νταγερέ (=ντέφι), που κουδουνά,

σύρε σκοπόν αντάμικο (=αντρίκιο).

Εστράβωσα τη φέσα μου,

έρωτας που 'ναι μέσα μου

για να χορέψω τσάμικο.

Κάνε θάμα, πλόσκα (=παγούρι ξύλινο) μου,

ξύλο τσιμισίρι (= από πυξάρι),

γίνε βρύση γάργαρη

με χιλιάδες πείροι (=κάνουλες).

Να ΄στε γεροί, να ΄στε καλά

με τα τσαπράζια τα πολλά

και τα μεγάλα ονόματα,

κοτζαμπασήδες όλοι πρώτης,

και με τους διάκους ο δεσπότης

-τζιλβέδες (=νάζια) και καμώματα!

Χίλια χέρια κι άρματα

να 'χα να σας φράξω,

να 'χα και δυο κέρατα

τον οχτρό να σκιάξω!

Για να βαστάξει όσο μπορεί,

το μακελειό, να 'στε γεροί,

της Πένας αντρειωμένοι!

Κανοναρχάτε (=υπαγορεύστε) τ’ όνομά μας,

όντας η δόξα μελετά μας

τα σκελετά γερμένη.

Να ΄χαμ’ ένα βασιλιά,

για να μας θαμπώνει,

με λειρί στο κούτελο,

και φωνή τρομπόνι!

Σου φτάνουν σένα τα χωριά

της Ρούμελης και του Μωριά

και να ΄ν΄ πολλά σου τα έτη!

Μα η Έγριπο (=Χαλκίδα) με το μπουγάζι,

που το πλήθιο ψάρι κατεβάζει,

δικό μου βιλαέτι!

Έχω τρύπα στο βρακί,

λίγδα στην καπότα μου (=κάπα),

έχω ψείρα σαν κουκί

και βρομούν τα χνώτα μου.

Έχω νοήματα σοφά!

Σ΄αγιονορίτικο σοφά (=χαμηλός καναπές)

στα λάδια και στα πάχη

κολύμπησα, μα πάντα μένει

άδεια η κοιλιά και τουρλωμένη

-ανεμογκάστρι θα ΄χει!

Τι λαμπρός που ΄ν ο καιρός,

πόσο εγώ ΄μαι ωραίος!

Έφαγα έναν πόντικα, 

δόξα να ΄χει ο θέος!

Η σάρκα και τα κόκαλα,

λάσπη πολλή και φρόκαλα (=σκουπίδια),

Πατρίδα μου, χαλάλι σου!

Σαν είν΄ οι αφέντες σου δικοί,

θα ΄ναι κι η ζήση σου γλυκή

κι ανέγνιο το κεφάλι σου!

Το χαράτσι, τα παιδιά,

μοναχός να κρίνεις,

άλλο να σ΄τα παίρνουνε

κι άλλο ναν τα δίνεις.

Όλα εδώ χάμου ψεύτικα.

Δε σ’ έζησα, ονειρεύτηκα,

μαύρη ζωή, όλη πίκρα.

Μα θα χαρώ σε, Λεφτεριά,

αιώνια Αλήθεια κι Ομορφιά,

σαν θα περάσω Αντίκρα.

Να χαμ’ ένα βασιλιά,

δράκο με χοντρό λαιμό,

σέρτικο (=οξύθυμος) κι αράθυμο (=βίαιο),

για να κάνει πόλεμο!

Άμποτε λίγο να δυνόμουν

για μια στιγμή να τρελαινόμουν,

ο σαλεμένος νους

και τα κλεισμένα τσίνορα

να μην ξαμώνουν (=σημαδεύουν) σύνορα

και χώριους ουρανούς!

Να ιδώ τον κόσμο ανάποδα

τον αδερφό μου ξένο

και τον οχτρόν αδέρφι μου

αδικοσκοτωμένο.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ

Μια μπάλα στο κούτελο τον πάει Αντίκρα

στο βασίλειο της Λεφτεριάς, της  Αλήθειας και της  Ομορφιάς!

Δεν πρόφταξε να ιδεί τον κόσμο ανάποδα.

Από το έργο "Σκλάβοι πολιορκημένοι", 1927. Ποιητικά. Εκδόσεις «Ο Κέδρος», 1956.

,