Oι Μπολιβάρ νέας κοπής
Tου Κωστα Λεονταριδη
Οπως μερικοί αισθάνονται περισσότερο Ελληνες από τους άλλους, κάποιοι άλλοι δηλώνουν πιο δημοκράτες. Στο κυνήγι μάλιστα της ιδανικής δημοκρατίας μπορεί να καμπυλώνεται -κατά βούληση- ο χωρόχρονος της ιστορίας. Ετσι, γευτήκαμε πάλι από λιγοστούς εναπομείναντες -λόγω διακοπών- «Αγανακτισμένους» τo συνθηματολογικό πτύελο ότι «η χούντα δεν τελείωσε το ’73», μη λαμβάνοντας υπόψη πως τους ακούν και παιδιά που έμαθαν στο σχολείο περί επιστροφής της δημοκρατίας το 1974. Κάποιοι από τους μεγάλους πάλι μας λένε ψέματα, θα σκέφτονται τα παιδιά που διαμορφώνουν, ψαχουλεύοντας, τη συνείδησή τους ως πολίτες.
Υπενθυμίζω ότι σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη οι αρχές προχώρησαν εισαγγελική αδεία στην απομάκρυνση σκηνών και «ενοίκων» από τις πλατείες Συντάγματος και Λευκού Πύργου, καθαρίζοντας τους δημόσιους χώρους. Ηταν αναμενόμενο να οδηγηθούν σε προκρούστεια κλίνη μέτρησης φρονημάτων οι κ. Γιώργος Καμίνης και Γιάννης Μπουτάρης, που κατηγορήθηκαν από τους «εκδιωχθέντες» για αυταρχισμό...
Εγιναν συλλήψεις, ασκήθηκαν διώξεις. Ανάμεσα στους συλληφθέντες βρίσκονταν και αλλοδαποί, αγανακτισμένοι και αυτοί από τη δεινή κατάσταση της Ελλάδας και απογοητευμένοι από το έλλειμμα «άμεσης δημοκρατίας» την οποία ονειρεύονταν να βρουν στον τόπο μας. Η ομαδικότητα, η ορμητικότητα της πρωτοβουλίας των «Αγανακτισμένων» βρήκε συμπάθειες ανάμεσα και σε αυτούς που διαφυλάττουν ως προσωπικό δεδομένο την αγανάκτησή τους, κοινωνώντας απογοήτευση μόνο με τους οικείους τους. Αντιμετωπίστηκε ως αυθόρμητη εκτονωτική κίνηση και από αυτούς που διαφωνούσαν με ισοπεδωτικές καταγγελίες, γηπεδικές βρισιές και μαζικούς αφορισμούς.
Ωστόσο, το τελευταίο σύνθημα «Στο Σύνταγμα είμαστε εμείς. Και είμαστε παντού» σηματοδοτεί το τέλος αυτού του κύκλου. Οι «Αγανακτισμένοι», και όσοι αργότερα παρεισέφρησαν ανάμεσά τους, όρθωσαν αόρατα τείχη πέριξ της πλατείας, καθιστώντας την αδιάβατη, εχθρική στους «άλλους», είτε ήταν ξένοι επισκέπτες είτε κάτοικοι της Αθήνας. To ότι η κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας τελούσε υπό καθεστώς απροσδιόριστης κατάληψης γινόταν αντιληπτό και με την όραση και με την όσφρηση. Οι «Αγανακτισμένοι» -ανάμεσά τους φίλοι- επικαλούμενοι το αναφαίρετο δικαίωμα του συνέρχεσθαι και διαδηλώνειν έγραψαν στα παλιά τους παπούτσια το ισοδύναμο δικαίωμα των άλλων στη χρήση δημόσιου χώρου, π. χ. για λόγους αναψυχής και ολιγόλεπτης ξεκούρασης.
Πάντως, η τελευταία πράξη αντίστασης (αφού «η χούντα δεν τελείωσε το ’73»...) στη μακρά σειρά ηρωικών πράξεων κατά του καθεστώτος στο οποίο ζούμε ήταν οι καταδρομικές ενέργειες ταξιτζήδων, οι οποίοι αποφάσισαν την ελεύθερη διέλευση ΙΧήδων από τα διόδια και διέταξαν είσοδο χωρίς εισιτήριο στα μουσεία. Και αυτοί εις το όνομα του λαού, βεβαίως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου