ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΕΙΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΑΤΟΜΕΙΟΝ

"Από το μαύρον προ μικρού δωμάτιόν μου, ω κόρη,

Περίλυπον το όμμα μου ενώ ΣΕ  εθεώρει,

Κι εις ρεμβασμούς Αγγέλων

Ως άστρον μελαγχολικόν μ΄εφάνης ανατέλλον."

"Πώς να μην ήμην δύσθυμος, η άμοιρος και δύστηνος,

που εκ  καλπαζούσης  φθίσεως αισθάνομαι ανίσχυρος;

Ψάχνουσα ματαίως  δι΄ ιατρόν του ΙΚΑ και ένα φαρμακείον

το μόνον που ήτο  ανοικτόν είδα, φευ, το... ανατομείον!"