Η ΚΟΥΖΙΝΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

 Ian MacEwan
(1948)

Ο Ίαν Μακ Γιούαν γεννήθηκε το 1948, σπούδασε στα πανεπιστήμια Sussex και East Anglia και δημοσίευσε την πρώτη του συλλογή διηγημάτων, με τίτλο "Fist Love, Last Rites", το 1975, αποσπώντας μάλιστα το βραβείο Somerset Maughman, και τη δεύτερη με τίτλο "Between the Sheets", το 1977. Το 1987 κέρδισε το Whitbread Award (και το Prix Femina Etranger, έξι χρόνια μετά), για το μυθιστόρημά του "Child in Time". Έχει γράψει αρκετά μυθιστορήματα και σενάρια για τον κινηματογράφο. Τρία μυθιστορήματά του συμπεριλήφθηκαν στις τελικές υποψηφιότητες για το βραβείο Booker ("Έμμονη αγάπη", "Άμστερνταμ", "Εξιλέωση"). Το βραβείο τού απονεμήθηκε, τελικά, το 1998, για το "Άμστερνταμ". Η "Εξιλέωση" (2002), επίσης, έχει τιμηθεί με τα εξής βραβεία: W.H. Smith Literary Award (2002), National Book Critics' Circle Fiction Award (2003), Los Angeles Times Prize for Fiction (2003), και Santiago Prize for the European Novel (2004). Για το μυθιστόρημα "Σάββατο" τιμήθηκε το 2006 με το βραβείο James Tait Black Memorial Prize.[Πηγή: www.greekbooks.gr]

Η ενασχόληση κι επεξεργασία των σύγχρονων γεγονότων δεν είναι μάλλον έργο των ΜΜΕ;

«Φανταστείτε να υπήρχε ένα τείχος καταμεσής της Ν. Υόρκης. Πιστεύετε ότι ο Φίλ. Ροθ θα το αγνοούσε; Εάν η Γερμανία εμπλεκόταν έξαφνα σ' έναν πόλεμο και το θέμα συζητούνταν σε κάθε σπίτι, γιατί δεν θα 'πρεπε ν' αποτελέσει θέμα μυθιστορήματος; Εγώ προσωπικά δεν θα μπορούσα, αν ήμουν Γερμανός, ν' αντισταθώ σ' ένα τέτοιο θέμα βαρύ από τόσες προσωπικές ιστορίες».

Κατά τη δική σας άποψη, ένα μυθιστόρημα δεν θα 'πρεπε να έχει απαραιτήτως χαρακτήρα πολιτικό, αλλά μάλλον ν' ασχολείται με τις ιστορίες που προσφέρει η πολιτική;

«Ναι. Κατόπιν χρειάζεται έναν αξιόπιστο χαρακτήρα, που μπορεί να βιώσει τα πάντα και στο μυαλό τού οποίου ο αναγνώστης έχει πρόσβαση. Και μετά ξεκινά ένα ταξίδι χωρίς εισιτήριο, που δεν έχω ιδέα πού θα με βγάλει.

Τα βιβλία μου ασχολούνται, φυσικά, και με το σεξ -επειδή είναι πιο ενδιαφέρον απ' ό,τι η συλλογή γραμματοσήμων. Εκεί αντικατοπτρίζονται οι σχέσεις μας. Ομως, όσο περνούν τα χρόνια τόσο το σεξ παραγκωνίζεται από το θέμα του θανάτου και η θνητότητα πλησιάζει στο επίκεντρό μου. Αλλά, το έντονο προσωπικό στοιχείο του έρωτα σχετίζεται πολύ στενά με την ουσία του μυθιστορήματος. Βεβαίως, η περιγραφή μιας σεξουαλικής πράξης είναι σκληρή δουλειά - ένα ναρκοπέδιο. Δεν πρέπει να κάνει κανείς το λάθος να περιοριστεί στη σωματική πλευρά, αλλά να προσδώσει ένα πλαίσιο συναισθημάτων. Κι αυτό είναι δύσκολο, όμως εμένα δεν μ' ενδιαφέρουν οι εκρήξεις, αλλά οι θλίψεις, οι κωμωδίες, οι αγριότητες.

Χρειάζομαι πολλή ηρεμία και μια άβατη προσωπική σφαίρα. Μερικές φορές έχω την εντύπωση ότι εκεί έξω εξυφαίνεται μια συνωμοσία για να μου πάρουν αυτή την προσωπική σφαίρα. Για κάθε εξέλιξη στον κόσμο τα ΜΜΕ χρειάζονται κάποιον να σχολιάσει το συγκεκριμένο και παρ' όλο που ευκολότατα μπορώ ν' αρνηθώ, υπάρχει μια διαρκής πίεση. Φαίνεται ότι σημασία δεν έχει τι επιθυμεί κάποιος ως συγγραφέας. Οι συγγραφείς θέλουν να τους διαβάζουν, όχι να σχολιάζουν δημοσίως».

 Απόσπασμα από συνέντευξη του συγγραφέα

στο γερμανικό περιοδικό Spiegel.

(Ελευθεροτυπία, 28/9/2010)