Η ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Franco Fortini*
( Ψευδώνυμο του Franco Lattes )
[1917-1994]
Canto degli ultimi partigiani

Sulla spalletta del ponte
Le teste degli impiccati
Nell'acqua della fonte
La bava degli impiccati.

Sul lastrico del mercato
Le unghie dei fucilati
Sull'erba secca del prato
I denti dei fucilati.

Mordere l'aria mordere i sassi
La nostra carne non è più d'uomini
Mordere l'aria mordere i sassi
Il nostro cuore non è più d'uomini.

Ma noi s'è letta negli occhi dei morti
E sulla terra faremo libertà
Ma l'hanno stretta i pugni dei morti
La giustizia che si farà.

Τραγούδι των τελευταίων παρτιζάνων

Στης γέφυρας το παραπέτο
τα κεφάλια των κρεμασμένων
Στο νερό της πηγής
το σάλιο των κρεμασμένων.

Στης αγοράς το λιθόστρωτο
τα νύχια των τουφεκισμένων
στο χόρτο το ξερό του λιβαδιού
τα δόντια των τουφεκισμένων.

Δάγκωσε τον αγέρα δάγκωσε τις πέτρες
η σάρκα μας δεν είναι πια ανθρώπινη
Δάγκωσε τον αγέρα δάγκωσε τις πέτρες
δεν είναι πια η καρδιά μας ανθρώπινη.


Διαβάσαμε το μήνυμα στα μάτια των νεκρών
και θα φέρουμε τη λευτεριά
Tη σφίξανε σφιχτά μες στη γροθιά τους οι νεκροί
τη δικαιοσύνη που θα ΄ρθει στη ζωή.

Από τη συλλογή "Foglio di via" /"Φύλλον Πορείας" (1946)

Franco Fortini*

Μια από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες των γραμμάτων της Ιταλίας. Εβραίος από πατέρα , διέφυγε στην Ελβετία για να μη συλληφθεί από τους Ναζί και πολέμησε ως παρτιζάνος τους Γερμανούς και τους φασίστες συμπατριώτες του .
Πολυδιάστατος διανοούμενος , μοίρασε τη ζωή του στη συγγραφή και στη μαχόμενη πολιτική ζωή, πότε με το μέρος των σοσιαλιστών και πότε της Αριστεράς.
Το συγκεκριμένο λυρικό ποίημα έχει όλα τα χαρακτηριστικά των λαϊκών τραγουδιών των παρτιζάνων , με τη μουσικότητα και τη ρίμα που το διακρίνουν. Αναφέρεται στις απηνείς διώξεις και τα μαρτύρια που υπέστησαν οι ιταλοί παρτιζάνοι από τις φασιστικές συνάμεις και εκφράζει την πίστη για δικαίωση των θυσιών τους μέσω της λεύτερης ζωής και της δικαιοσύνης που θα απολαύσουν όσοι θα επιζήσουν.
Το πνεύμα της αισιόδοξης προοπτικής ως αποτέλεσμα του αντιφασιστικού αγώνα είναι κοινό και στα αντάρτικα τραγούδια των βαλκανικών χωρών , με σημαντικότερους εκφραστές τους τους Έλληνες και τους Γιουγκοσλαύους.

ΑΚΟΥΤΕ

O Ivan Della Mea τραγουδά την κατά Franco Fortini "μετάφραση" της "Διεθνούς", την οποία αφιέρωσε στην εξωκοινοβουλευτική επαναστατική οργάνωση Lotta Continua.

Noi siamo gli ultimi del mondo.
Ma questo mondo non ci avrà.
Noi lo distruggeremo a fondo.
Spezzeremo la società.
Nelle fabbriche il capitale
come macchine ci usò.
Nelle scuole la morale
di chi comanda ci insegnò.

Questo pugno che sale
questo canto che va
è l'Internazionale
un'altra umanità.
Questa lotta che uguale
l'uomo all'uomo farà,
è l'Internazionale.
Fu vinta e vincerà.

Noi siamo gli ultimi di un tempo
che nel suo male sparirà.
Qui l'avvenire è già presente
chi ha compagni non morirà.
Al profitto e al suo volere
tutto l'uomo si tradì,
ma la Comune avrà il potere.
Dov'era il no faremo il sì.

Questo pugno che sale...

E tra di noi divideremo
lavoro, amore, libertà.
E insieme ci riprenderemo
la parola e la verità.
Guarda in viso, tienili a memoria
chi ci uccise, chi mentì.
Compagni, porta la tua storia
alla certezza che ci unì.

Questo pugno che sale...

Noi non vogliam sperare niente.
il nostro sogno è la realtà.
Da continente a continente
questa terra ci basterà.
Classi e secoli ci han straziato
fra chi sfruttava e chi servì:
compagno, esci dal passato
verso il compagno che ne uscì.

Questo pugno che sale...