Νεκροταφείο Ευαγγελίστριας .
Photo : www.forthnet.gr/templates/
"Η με διαφορετικό τρόπο βίωση του χρόνου (στην ποιήτρια Ζωή Καρέλλη) ξεκινά
από την επίγνωση της φθοράς, που αιστάνθηκε ένα ηλιόλουστο ανοιξιάτικο πρωινό
πηγαίνοντας στο νεκροταφείο της Ευαγγελιστρίας (της Θεσσαλονίκης) για μνημόσυνο.
Ζωντανή παρουσία ανάμεσα στο σκοτάδι και το ηλιοφώς, το σώμα τη, ζητώντας
να εξηγηθεί στο φως της δικαιοσύνης του θανάτου, θα προσφέρει την ομιλία για
την προσέγγιση αοράτων και ορατών.
Μέσω μιας βαθύτατης αίσθησης της ελληνικής γλώσσας, η ποιήτρια θα μας
μεταγγίσει το αίσθημα πως η Ελληνίδα λαλιά δύναται να προσφερθεί
σ΄αυτούς που της προσφέρονται, ως όχημα προς εκείνον τον μυστικό
χώρο, ο οποίος . ξανοίγεται όχι σε πλέγματα σχηματοποιημένων αντιλήψεων
και ιδεών, αλλά καλλιεργείται σε έδαφος αναίρεσης και αμφιβολίας.
παραίτηση από βεβαιότητες, που ο χρόνος και τα ανθρώπινα επιτεύγματα
σωρεύουν εν είδει δερματίνων χιτώνων, κρυσταλλωμάτων του ζωντανού σώματος.ν
Διαλύομαι
στην έννοια του χρόνου,
χάνομαι.
Στ΄αόρατα του χρόνου
δάχτυλα συμφύρομαι, συντρίβομαι
και η ζωή μου άνεμος της στιγμής,
φωνή απομένει εναγώνια,
αφανίζομαι και ζητώ
στου θανάτου το νόημα
καταφύγιο απίθανο εκεί,
να βρεθώ ακατάλυτη παρουσία.
Αλέξανδρου Κοσματόπουλου, "Ο πιο σύντομος δρόμος". Εκδ. Ιανός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου