Η ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

«Η αισχρότητα δεν περίμενε την παγκοσμιοποίηση για να εκδηλωθεί. Υπάρχει από τότε που ο άνθρωπος είναι άνθρωπος. Η αισχρότητα βρίσκεται στην ανισότητα, η οποία υπάρχει παντού: αισχρότητα της ευφυΐας επί της ανοησίας, της δύναμης επί της αδυναμίας, του πλούτου επί της φτώχειας, της νεότητας επί των γηρατειών, της υγείας επί της ασθένειας, του πολιτισμού επί της βαρβαρότητας, την ομορφιάς επί της ασχήμιας. Σίγουρα υπάρχει αισχρότητα στον υπερπλουτισμό μιας χούφτας ανθρώπων σε έναν κόσμο όπου επικρατεί η απόλυτη φτώχεια των περισσότερων, ωστόσο υπάρχει μια πιο μεγάλη αισχρότητα: αυτή της κάθε πολιτικής τάξης που ανεβαίνει στην εξουσία και ακόμη κι αν έχει επιλεγεί για να αντιμετωπίσει αυτή την αισχρότητα, παραιτείται από αυτή την υπόσχεση που έχει δώσει και συνεχίζει να δρα με τον πιο κυνικό τρόπο...».
Είναι άραγε οι πάμπλουτοι ευτυχισμένοι;

«Αν το χρήμα μάς έκανε ευτυχισμένους, θα το γνωρίζαμε και δεν θα είχαμε τόσους νευρωτικούς πλούσιους, οι οποίοι αγνοούν ότι το πρόβλημα είναι λιγότερο το να έχεις από το να είσαι. Υπάρχει μια πραγματική κατάρα στον υπερ-πλουτισμό: καταδικάζει τους πλούσιους να ζουν με παράσιτα, υποκριτές, κόλακες, αυλικούς, ... Ο Νίτσε δήλωνε πως "αυτό που αγοράζεται είναι μικρής αξίας" και είχε δίκιο. Ομως δεν πρόκειται να στενοχωρηθώ για τους πλούσιους που έχουν την άμεση δυνατότητα να γίνουν φτωχοί αν το θελήσουν, κάτι που δεν γίνεται με τους φτωχούς καθώς δεν έχουν τέτοια επιλογή. Επομένως αν ο πλούσιος παραμένει πλούσιος, δεν είναι για κλάματα. Είδαμε πως ο φιλόσοφος Βίτγκενσταϊν μοίρασε την κληρονομιά του, που ήταν σημαντική, για να αποκτήσει την πραγματική ελευθερία, η οποία έγκειται στο να μην είσαι σκλάβος του χρήματος που έχεις -ούτε αυτού που δεν έχεις. Ολα τα σημαντικά προβλήματα τέθηκαν και λύθηκαν από την αρχαιότητα. Το μόνο τυπικό πρόβλημα της σύγχρονης εποχής είναι η οικολογία».

Οι πολιτικοί υπεύθυνοι είναι λοιπόν όμηροι κάποιων πάμπλουτων;

«Ενας ηγέτης μεταμοντέρνου κράτους βρίσκεται στη θέση του μόνο επειδή έχει περιφρονήσει την ηθική και έχει συμπεριφερθεί σαν κλέφτης χωρίς πίστη και νόμο. Χρησιμοποιεί την ηθική για τις προεκλογικές εκστρατείες, για τους λόγους, για το θεαθήναι, τον Τύπο και την τηλεόραση, για να δείξει ένα καλό προφίλ. Η ηθική είναι γι' αυτόν μια μάσκα που κρύβει την όψη του θηράματος. Δεν διοικεί, παρά μόνο στο περιθώριο: μοιράζει παιχνιδάκια, κορδέλες, μετάλλια... Εγκαινιάζει κάποιον σταθμό τρένου ή αεροδρόμιο, κατασπαταλά κάθε μέρα τον προϋπολογισμό 100 Λουδοβίκων 14ου για έξοδα παράστασης. Ομως οι αληθινές αποφάσεις λαμβάνονται αλλού: εκεί όπου τα χρήματα πολλαπλασιάζονται. Ο αρχηγός του κράτους είναι ο υπάκουος υπουργός του προέδρου της Κεντρικής Τράπεζας και διαθέτει μόνο τα μέσα για να εξασφαλίσει τη διαφήμιση μιας κενής μορφής».

Τρία αποσπάσματα από τη συνέντευξη του Γάλλου Φιλοσόφου Μισέλ Ονφρέ,

που δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία της 1ης Σεπτεμβρίου 2010