ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΙΕΣ

1. ΚΑΡΟΛΟΣ ΝΤΙΚΕΝΣ :
Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΝΑΧΩΡΗΣΗΣ

"Heaven knows we need never be ashamed of our tears, for they are rain upon the blinding dust of earth, overlying our hard hearts. I was better after I had cried, than before - more sorry, more aware of my own ingratitude, more gentle. If I had cried before, I should have had Joe with me then.

So subdued I was by those tears, and by their breaking out again in the course of the quiet walk, that when I was on the coach, and it was clear of the town, I deliberated with an aching heart whether I would not get down when we changed horses and walk back, and have another evening at home, and a better parting. We changed, and I had not made up my mind, and still reflected for my comfort that it would be quite practicable to get down and walk back, when we changed again."


"Ο Θεός ξέρει πως δεν υπάρχει λόγος να ντρεπόμαστε για τα δάκρυά μας,
γιατί είναι η βροχή που πέφτει πάνω στη σκόνη που σκεπάζει τη σκληρή
καρδιά μας και κρύβει τα συναισθήματά μας.
Αφού έκλαψα, ένιωθα καλύτερος άνθρωπος από πριν- ήμουν περισσότερο
θλιμμένος, είχα βαθύτερη συναίσθηση της αχαριστίας μου, ένιωθα μεγαλύτερη
τρυφερότητα για τους συνανθρώπους μου. Αν είχα κλάψει νωρίτερα, τώρα
θα είχα μαζί μου τον Τζο μαζί μου να με συνοδεύει.
Μου ήρθαν δάκρυα στα μάτια κι άλλες φορές, κατά τη διάρκεια της
σιωπηλής διαδρμής μου προς την πόλη κι όλη εκείνη η συγκίνηση με έκανε
να σκεφτώ με έναν πόνο στην καρδιά, όταν βρέθηκα πάνω στην άμαξα
και είχαμε αφήσει την πόλη πίσω μας, ότι ίσως έπρεπε να κατέβω, όταν
θα σταματούσαμε για να αλλάξουμε άλογα, και να γυρίσω πίσω για
να περάσω άλλο ένα βράδυ στο σπίτι και να κάνουμε έναν σωστό
αποχαιρετισμό το επόμενο πρωί."

Καρόλου Ντίκενς : "Μεγάλες Προσδοκίες",
εκδ. Κέδρος.Μετάφραση Αθαν. Ζάβαλος.

ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΟΣ ΣΟΠΕΝ
"ΤΟ ΒΑΛΣ ΤΟΥ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥ"