Ο θρυλικός Jascha Heifetz παίζει μια πολύ γνωστή μελωδία του Γκλουκ από
την περίφημη όπερά του "Ορφέας και Ευρυδίκη" δημιουργώντας την κατάλληλη
ατμόσφαιρα για να διαβάσουμε μία ποιητική
σπουδή θανάτου από την αισθαντική ποιήτρια
της Θεσσαλονίκης Ζωή Καρέλλη.
Αρρώστια
Όλο τους πεθαμένους σκέφτομαι αυτές τις μέρες.
Πλούσια από θάνατο η μνήμη μου,
τους φέρνει εμπρός μου ζωντανούς.
Μιλούνε ορισμένα απ' τα λόγια τους:
"- Ένα πουκάμισο, χρώμα σαν το καΐσι."
"- Να σε φιλήσω, γιατί πέθανα!"
"- Ζητούσα να σας δω και ήρθα!"
... Πρόσωπα, λόγια, πολλά, που τα κρατώ
σαν ξένα΄θέλω δικά μου να τα κάνω
και δεν μπορώ, γιατί δεν εννοώ
τον θάνατο- αρνιέμαι να τον καταλάβω.
Όμως ούτε και τη ζωή έτσι
μπορώ ν' αγγίζω, όπως θέλω
να την κρατήσω, που βλέπω τις κινήσεις
των ζωντανών, σαν νά 'ναι μες στη μνήμη μου
κι αυτές και δεν μπορώ να τις αγγίξω
ζωντανές. Τις χαίρομαι συχνά,
τις αγαπώ, τις βλέπω εκστατικά,
κ' έξαφνα γίνονται σαν από πεθαμένους.
την περίφημη όπερά του "Ορφέας και Ευρυδίκη" δημιουργώντας την κατάλληλη
ατμόσφαιρα για να διαβάσουμε μία ποιητική
σπουδή θανάτου από την αισθαντική ποιήτρια
της Θεσσαλονίκης Ζωή Καρέλλη.
Αρρώστια
Όλο τους πεθαμένους σκέφτομαι αυτές τις μέρες.
Πλούσια από θάνατο η μνήμη μου,
τους φέρνει εμπρός μου ζωντανούς.
Μιλούνε ορισμένα απ' τα λόγια τους:
"- Ένα πουκάμισο, χρώμα σαν το καΐσι."
"- Να σε φιλήσω, γιατί πέθανα!"
"- Ζητούσα να σας δω και ήρθα!"
... Πρόσωπα, λόγια, πολλά, που τα κρατώ
σαν ξένα΄θέλω δικά μου να τα κάνω
και δεν μπορώ, γιατί δεν εννοώ
τον θάνατο- αρνιέμαι να τον καταλάβω.
Όμως ούτε και τη ζωή έτσι
μπορώ ν' αγγίζω, όπως θέλω
να την κρατήσω, που βλέπω τις κινήσεις
των ζωντανών, σαν νά 'ναι μες στη μνήμη μου
κι αυτές και δεν μπορώ να τις αγγίξω
ζωντανές. Τις χαίρομαι συχνά,
τις αγαπώ, τις βλέπω εκστατικά,
κ' έξαφνα γίνονται σαν από πεθαμένους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου