Ικτίς

Τάσος Γαλάτης
(γενν. 1937)

ΙΚΤΙΣ

Αφού τα μάζεψαν για τον αγύριστο οι τουρίστες
και τα χαμίνια που κατέβηκαν απ' το χωριό
να κάνουν μπανιστήρι
σκόρπισαν με ξεφωνητά στ' αμπέλια
τ' άδειο κολποστεφάνι
ξαναβρήκε την πανάρχαιη όψη του.
Αγία Γαλήνη. Οι Σαρακηνοί φευγάτοι απ' το Λιβυκό
μονάχα τ' άθλα του νεότερου βανδαλισμού
κονσερβικούτια, πλαστικά και πίσσες.

Τότε σε είδα να προβάλλεις
αγέρωχο ζώο του απογεύματος
πηδώντας μέσα από την κουφάλα
της πετρωμένης αραποσυκιάς.
Τα ερευνητικά μάτια
διατηρούσαν άσπιλη την προγονική σκληρότητα
κι όπως βύθιζες το φευγμένο ρύγχος στην πηγή
έχοντας πάντα έτοιμα τ' ακονισμένα δόντια και τα νύχια
ο ψιλός αχνός από την ανεπαίσθητη ανάσα
ξαναζωντάνευε άτρωτες όλες τις θεές της ράτσας σου
Δρυάδες και Ορεστιάδες και Αμαδρυάδες.

Ωραία , πώς να σε πω, χαίρε Σεμνή!
Μάθε μου τώρα την παναγία σκληρότητα
μάθε μου τα δεσμά του κόσμου τούτου να τροχίζω
όπως μ' απάθεια ροκανίζεις το ποδάρι σου στο δόκανο
πάρε τα πάθη μου
και βάφτισέ τα στην άχνα της ανασαιμιάς σου

κι έλα μαζί μου στο νοτιά
μάς περιμένει ακόμα η Γαύδος
η Γαυδοπούλα μάς προσμένει...

Τα χαράγματα, Αθήνα 1986

Ικτίς

Φωτ. από το National Geographic