Η ζωή του υπήρξε μία διαρκής περιπέτεια, η απλή και μόνο εξιστόρηση
της οποίας αρκεί για να την κάνει συναρπαστική.
Τι να πεις για τον άνθρωπο που ενσάρκωσε στην εντέλεια
το πνεύμα της ιπποσύνης σε μια εποχή τέλειας παρακμής της;
Ότι πολέμησε στη ναυμαχία της Ναυπάκτου , όπου έχασε ένα χέρι;
Ότι τον έπιασαν Αλγερίνοι πειρατές και τον κράτησαν αιχμάλωτο επί πέντε έτη;
Ότι ανέλαβε τη γενική τροφοδοσία της Ισπανικής Αρμάδας;
Ότι αφορίστηκε και έμεινε στη φυλακή στα χρόνια των μεγάλων διώξεων
των "αιρετικών" από την καθολική εκκλησία;
Ότι έγραψε πολλά διηγήματα, τραγωδίες , κωμωδίες και μυθιστορήματα ,
ανάμεσα στα οποία ξεχωρίζει ο αριστουργηματικός ,
για το φινετσάτο χιούμορ και την οξεία κοινωνική
και πολιτική σάτιρά του, Δον Κιχώτης της Μάντσα;
Ο ήρωας του Θερβάντες έγινε έκτοτε το διαχρονικό πρότυπο μιας ορισμένης συμπεριφοράς, που δεν αφορά μόνο τη λογοτεχνία αλλά εκφράζει τη ζωή των ανθρώπων που είναι στρατευμένοι σε ένα ανέφικτο ιδανικό.
Οι όροι δονκιχωτικός» και «δονκιχωτισμός» χαρακτηρίζουν όλους εκείνους τους ονειροπόλους (άτομα ή κοινωνικές ομάδες) που , σε πείσμα των καιρών, κυνηγούν με ανιδιοτέλεια και πείσμα να νεκραναστήσουν πεθαμένα πρότυπα και στάσεις ζωής.
Πολλοί συγγραφείς και καλλιτέχνες επηρεάστηκαν από το αριστούργημα του Θερβάντες και ενσωμάτωσαν μέσα στο έργο τους στοιχεία της προσωπικότητάς του.
Στη χώρα μας ο Κώστας Καρυωτάκης έγραψε ένα θαυμάσιο ποίημα, με το οποίο
εκφράζει την προσωπική του άποψη για τη μοίρα που έχουν στη ζωή οι αγνοί ιδεαλιστές.
ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΕΣ
Οι Δον Κιχώτες πάνε ομπρός και βλέπουνε ως την άκρη
του κονταριού που εκρέμασαν σημαία τους την Ιδέα.
Κοντόφθαλμοι οραματιστές, ένα δεν έχουν δάκρυ
για να δεχτούν ανθρώπινα κάθε βρισιά χυδαία.
Σκοντάφτουνε στη Λογική και στα ραβδιά των άλλων,
αστεία δαρμένοι σέρνονται καταμεσής του δρόμου.
Ο Σάντσος λέει "δε σ' το λεγα;" μα εκείνοι των μεγάλων
σχεδίων αντάξιοι μένουνε και : "Σάντσο, τ' άλογό μου!".
Έτσι αν το θέλει ο Θερβαντές - εγώ τους είδα μέσα
στην μίαν ανάλγητη Ζωή, του Ονείρου τους ιππότες
άναντρα να πεζέψουνε και, με πικρήν ανέσα,
με μάτια ογρά, τις χίμαιρες ν' απαρνηθούν τις πρώτες.
Τους είδα πίσω να ΄ρθουνε - παράφρονες, ωραίοι
ρηγάδες που επολέμησαν γι' ανύπαρχτο βασίλειο -
και σαν πορφύρα νιώθοντας χλευαστικιά πως ρέει,
την ανοιχτή να δείξουνε μάταιη πληγή στον ήλιο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου