Πώς η Ποίηση συνομιλεί με την Ιστορία

ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ /ΑΝΤΩΝΙΟΣ
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΜΑΡΚΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ
(26-27, 75, 84-86)


Ο Αντώνιος έστειλε ( τους ανθρώπους του)
και προκαλούσε τον
Καίσαρα σε μονομαχία.
Γάιος Ιούλιος Καίσαρ Οκταβιανός (Αύγουστος)
(63π.Χ-14 μ.Χ)
Όταν εκείνος απάντησε ότι ο Αντώνιος είχε
στη διάθεσή του πολλούς δρόμους που οδηγούν στο θάνατο,
τότε αυτός κατάλαβε ότι δεν υπήρχε άλλος θάνατος καλύτερος από
το θάνατο στη μάχη και πήρε την απόφαση να επιτεθεί
από ξηράς και θαλάσσης.
Μάλιστα , κατά τη διάρκεια του δείπνου , λέγεται ότι ζητούσε
από τους υπηρέτες να του σερβίρουν συνεχώς ποτό και να
τον περιποιούνται εξαιρετικά΄γιατί ήταν άγνωστο αν θα το έκαναν
την επομένη ή αν θα υπηρετούσαν άλλα αφεντικά, όταν εκείνος
θα κειτόταν νεκρός έχοντας περάσει στην ανυπαρξία.Μάρκος Αντώνιος
(83-30 π.Χ)

Και βλέποντας τους φίλους του δακρυσμένους απ' τα λόγια του,
είπε ότι δε θα τους οδηγήσει στη μάχη, απ' την οποία επιζητούσε
πιο πολύ τον ένδοξο θάνατο παρά τη σωτηρία.
Λέγεται ότι εκείνο το βράδυ, σχεδόν μεσάνυχτα, κι ενώ η
πόλη λούφαζε μέσα στη θλίψη εξαιτίας του φόβου και της
αγωνιώδους αναμονής όσων επρόκειτο να συμβούν,
ακούστηκαν ξαφνικά ήχοι μελωδικοί από διάφορα όργανα
και πλήθος φωνών με κραυγές και πηδήματα σατύρων,
σαν να 'φευγε με θόρυβο κάποια ακολουθία του Διονύσου΄
και η φορά της κίνησής τους ήταν σαν να βάδιζαν
από το κέντρο της πόλης προς την εξωτερική πύλη , που
έβλεπε προς τους εχθρούς΄ σ' εκείνο το σημείο ο θόρυβος
δυνάμωσε τρομερά κι ύστερα έσβησε.

Ο θεός Διόνυσος

Αυτοί που ερμήνευσαν το σημάδι είπαν
ότι είχαν την πεποίθηση
πως εγκατέλειπε τον Αντώνιο ο θεός (Διόνυσος), με τον οποίο
εκείνος πάντοτε ήθελε να εξομοιώνεται και να συνδέεται στενά.
***
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣ

Κωνσταντίνος Καβάφης
(1863-1933)

Απολείπειν ο θεός Αντώνιον

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές—
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου•
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλη,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυση τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις.