Τσίπρα σώσε μας*
*Η αλλιώς, γιατί η απόφαση του πρώην πρωθυπουργού μπορεί να γίνει win win σενάριο για όλο το πολιτικό σύστημα
Σπύρος ΡαπανάκηςΆλλοι το είπαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία, άλλοι το περίμεναν όπως το ξερό χώμα τη βροχή ή όπως οι καπετάνιοι τις καλές θάλασσες – για να δανειστώ την αγαπημένη θεματική του Αλέξη Τσίπρα-, άλλοι απογοητεύτηκαν, άλλοι αυτοδικαιώνονται.
Όπως κι αν το βλέπει ο καθένας, η απόφαση Τσίπρα να παραιτηθεί από βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ- παρεμπιπτόντως, κανείς δεν θα ήθελε να είναι στη θέση του Σωκράτη Φάμελλου- δρομολογεί εξελίξεις και φέρνει πιο κοντά στην πραγματικότητα το σενάριο νέου κόμματος, πολιτικής κίνησης, εκλογικής λίστας, σύμπραξης, πείτε το όπως θέλετε.
Η δυναμική επανεμφάνιση του πρώην πρωθυπουργού στο πολιτικό προσκήνιο μπορεί να μετατρέψει την κρίση του πολιτικού συστήματος εν γένει και της αντιπολίτευσης πιο συγκεκριμένα, σε ευκαιρία.
Τα data είναι αμείλικτα:
Τα κόμματα της προοδευτικής – δημοκρατικής αντιπολίτευσης είναι βαλτωμένα. Παρά τις διάφορες προσπάθειες και εκλάμψεις, το πράγμα… δεν σαλεύει. Οι λόγοι δεν είναι μεταφυσικοί, υπάρχουν και είναι αρκετά συγκεκριμένοι αλλά δεν θα τους εξετάσουμε σε αυτό το άρθρο.
Το ΠΑΣΟΚ το παλεύει και το κάνει καλά, όμως στο τέλος, πέραν του πολιτικού αποτελέσματος αυτό που μετράει περισσότερο απ’ όλα είναι η κάλπη. Δημοσκοπικά τουλάχιστον, η Χαριλάου Τρικούπη δεν μπορεί να είναι ευχαριστημένη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να σηκωθεί στοιχειωδώς από το πάτωμα της ανυποληψίας και της γελοιοποίησης της περιόδου Κασσελάκη. Η απαξίωση όμως του brand είναι τόσο βαθιά που χρειάζονταν υπεράνθρωπες προσπάθειες, σωστή στρατηγική και οι απαραίτητες κοινωνικές και πολιτικές “συναστρίες” για να διασωθεί. Η παραίτηση Τσίπρα ήρθε να ισοπεδώσει τις όποιες προοπτικές επαναφοράς, θυμίζοντας σε πολλούς millenials την διάσημη σκηνή από τους Simpsons που έγινε meme και gif ταιριαστό για τέτοιες περιστάσεις.
Η Νέα Αριστερά μέσα στις στρατηγικές της αντιφάσεις αναγκαστικά θα βρεθεί μέσα σε αυτή την δίνη της πολιτικής κατάστασης στη νέα φάση που ορίζεται από τις κινήσεις του πρώην πρωθυπουργού. Με μια έννοια, στο κόμμα της Πατησίων ίσως τα πράγματα να γίνονται πιο ξεκάθαρα ενόψει και του συνεδρίου του κόμματος.
Η ΝΔ χρειάζεται αντίπαλο – Η κοινωνία χρειάζεται επιλογή απέναντι στην δεξιά
Η κυβέρνηση πνίγεται στην αλαζονεία του πάλαι ποτέ 41% που δεν έχει καμία απολύτως αναλογία στο σήμερα. Στον δυτικό καπιταλισμό και στις φιλελεύθερες δημοκρατίες η εναλλαγή στην εξουσία είναι ταυτοτικό στοιχείο και απαραίτητο για την ομαλή αναπαραγωγή τους.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Τουλάχιστον για την ώρα- και ευτυχώς- στην Ελλάδα απέχουμε από την επιβολή κάποιου αυταρχικού μονοκομματικού καθεστώτος. Ακόμα κι οι δημοκρατίες «ανατολικοποιούνται» και έχουν οσμή αυταρχισμού, δεν είμαστε ακόμα εκεί. Όπως στο ποδόσφαιρο, έτσι και στην πολιτική, ακόμα και ο πιο ισχυρός χρειάζεται ανταγωνιστικό αντίπαλο. Όποιος παίζει μόνος του τις περισσότερες φορές στο τέλος καταρρέει με πάταγο.
Η αριστερά σε χίλια κομμάτια – ξανά
Ο χώρος της Αριστεράς είναι σε κατάσταση ρευστοποίησης, ανακατατάξεων, νέων ομαδοποιήσεων και διασπάσεων- τι πιο σύνηθες να συμβεί. Η γενοκτονία στην Γάζα, το March to Gaza και το Global Sumud Flotilla λειτούργησαν ως σημείο αναφοράς και συνάντησης των ανθρώπων και των οργανώσεων. Αν αυτό θα λειτουργήσει ως καταλύτης ανασυνθετικών διαδικασιών και ενδεχομένως ενός νέου διακριτού πολιτικά και οργανωτικά σχήματος, μένει να φανεί.
Όλοι κερδίζουν. Τουλάχιστον δυνητικά
Οι κινήσεις του Αλέξη Τσίπρα λοιπόν μπορούν να αναδιατάξουν ή να ομαλοποιήσουν- ανάλογα της οπτικής- το πολιτικό σύστημα. Σίγουρα θα επιταχύνουν τις εξελίξεις και τις διεργασίες σε όλο το φάσμα.
Ο ευρύτερος χώρος του προοδευτικού κέντρου και της κεντροαριστεράς μπορεί να αποκτήσει πρόσωπο που θα ηγηθεί ενός σχήματος. Μια πρωτοβουλία που πιθανότατα θα συσπειρώσει και ετερόκλητες δυνάμεις και προσωπικότητες που σήμερα βρίσκονται στα κόμματα αλλά και εκτός αυτών. Στην γενικότερη ακινησια και ανυποληψία του χώρου, ένα νέο κόμμα – σχήμα υπό τον Αλέξη Τσίπρα δεδομένα θα αποκτούσε ισχυρή δυναμική. Και μια αναγκαία ρεαλιστική εναλλακτική εξουσίας.
Η Ν.Δ θα αποκτούσε επιτέλους αντίπαλο. Γνωστό από τα παλιά και ταυτόχρονα απρόβλεπτο αφού ο Τσίπρας του 2025 σε ελάχιστα μοιάζει με τον Τσίπρα του 2015 ή ακόμα και τον Τσίπρα του 2019. Αυτό θα μπορούσε να βοηθήσει τον Κ. Μητσοτάκη να συσπειρώσει το ακροατήριο του απέναντι στον πρώην πρωθυπουργό τον οποιο θα επιχειρήσει να παρουσιάσει ως απειλή, όχι για τον ίδιο, αλλά για την χώρα.
Συμπληγάδες
Εδώ έρχεται το μεγάλο what if για την δεξιά: Η κίνηση Τσίπρα θα επιταχύνει και τις αποφάσεις Σαμαρά; Αν ο έτερος πρώην πρωθυπουργός ανακοινώσει την ίδρυση κόμματος, τα πράγματα θα ζορίσουν για το Μέγαρο Μαξίμου, τόσο από τα δεξιά του όσο και από τα (κεντρο) αριστερά του.
Κι όμως, ο Τσίπρας μπορεί να ανασυνθέσει την ριζοσπαστική αριστερά
Όχι ο ίδιος αλλά οι κινήσεις του. Άλλωστε ο πρώην πρωθυπουργός κινείται πέρα και έξω από την Αριστερά. Καμία αναφορά δεν υπάρχει στον χώρο που υπήρξε η πολιτική του μήτρα κάτι που αποτελεί και δομικό στοιχείο του rebranding. Το ντόμινο που θα προκαλέσει η πρωτοβουλία του αφήνει ένα μεγάλο και καθαρό κενό στον χώρο της αριστεράς. Πεδίο δόξης λαμπρό λοιπόν για την ανασύνθεση η οποία είναι αναγκαία στα αριστερά του πολιτικού συστήματος. Το ζητούμενο είναι η αριστερά να συμβαδίσει με την εποχή, τις ανάγκες της κοινωνίας, να επανανοηματοδοτήσει τον ριζοσπαστισμό και τον αντισυστημισμό με όρους ηγεμονικούς και όχι μικρόνοους σεχταρισμούς. Ο Τσίπρας της δίνει τον χώρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου