Η ανακοίνωση της παραίτησης του Αλέξη Τσίπρα από το αξίωμα – όπως το αναφέρει ο ίδιος – του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, τάραξε τα νερά του πολιτικού συστήματος.

Κάποιοι αντέδρασαν επιθετικά και δηκτικά, αποκαλύπτοντας την ανασφάλεια και τον φόβο τους για τις ενδεχόμενες επόμενες κινήσεις του πρώην πρωθυπουργού. 

Ενώ κάποιοι άλλοι αντέδρασαν θετικά, υπογραμμίζοντας την κοινή τους πορεία και τις κοινές τους πολιτικές προθέσεις για την ένωση της κατακερματισμένης δημοκρατικής παράταξης, απέναντι στη λαίλαπα της ενωμένης, ακόμη, Νεοφιλελεύθερης Δεξιάς.

Για να ξεκαθαρίσουμε το τοπίο, τώρα που πέρασαν οι εντυπώσεις των πρώτων ημερών, οφείλουμε κάποιες απαραίτητες διευκρινίσεις και κάποιες ψύχραιμες παρατηρήσεις για το τι στ’ αλήθεια συνέβη με την παραίτηση Τσίπρα και τι αυτό σημαίνει για τη βαθιά κρίση στην οποία είναι βυθισμένη η χώρα.

Καθώς σε μια εποχή που, όπως κατ’ επανάληψη έχει τονίσει ο σημερινός πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, σημασία δεν έχει η πολιτική αλλά η επικοινωνία, υπάρχει διαρκώς ο κίνδυνος της διαστρέβλωσης των πραγμάτων και της παραπλάνησης της κοινής γνώμης.

Σε μια εποχή, δηλαδή, που ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας πολιτεύεται και κυβερνά με το δόγμα «σημασία δεν έχει αυτό που πραγματικά έγινε, αλλά οι εντυπώσεις που εμείς θα δημιουργήσουμε», έχει μεγάλη σημασία η ψύχραιμη αποτύπωση της πραγματικής κατάστασης.

Ας ξεκαθαρίσουμε, λοιπόν, σε πρώτη φάση τι δήλωσε και τι δεν δήλωσε ο Αλέξης Τσίπρας και τι κατασκευάζει η κυβερνητική προπαγάνδα.

Ζήτημα 1ον: Ο Αλέξης Τσίπρας παραιτήθηκε από το αξίωμα του βουλευτή

Η αλήθεια αυτή, που αποτελεί την πρώτη και μεγαλύτερη είδηση από την παραίτηση Τσίπρα, δεν ακούστηκε και δεν σχολιάστηκε καθόλου.

Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, δηλαδή, ότι δεν έγινε καμία συζήτηση για το πρωτοφανές γεγονός ότι ένας πρώην πρωθυπουργός, ενώ μπορεί να παραμείνει στην ασφάλεια του αξιώματος του βουλευτή και ενώ μπορεί να συνεχίσει να απολαμβάνει τα βουλευτικά προνόμια, αυτός παραιτείται από αυτό το αξίωμα και από αυτά τα προνόμια.

Κι αυτό όχι γιατί θέλει να δώσει ένα τέλος στην πολιτική του σταδιοδρομία, αλλά γιατί αντίθετα, όπως ο ίδιος διαβεβαιώνει, θέλει να την ξαναρχίσει από νέα αφετηρία.

Σε μια εποχή, δηλαδή, που έχει γίνει συνήθεια βουλευτές να παραιτούνται από το κόμμα με το οποίο εξελέγησαν και να πηγαίνουν σε ένα άλλο, μεταφέροντας μαζί τους την καρέκλα του βουλευτή που κέρδισαν με τη σημαία του κόμματος από το οποίο παραιτήθηκαν, έχουμε την περίπτωση ενός πρώην πρωθυπουργού,  ο οποίος χωρίς να παραιτείται από το κόμμα του, παραιτείται όμως από τα προνόμια της βουλευτικής ιδιότητας.

Και αυτή η πρωτοτυπία δεν σχολιάζεται καθόλου.


Ζήτημα 2ον: Ο Αλέξης Τσίπρας δεν παραιτήθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Τσίπρας ούτε παραιτήθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε όμως και διατύπωσε κάποια διαφωνία με την πολιτική που ακολουθεί ο ΣΥΡΙΖΑ υπό τη σημερινή του ηγεσία. 

Μπορεί να μίλησε για δυστοκία της αντιπολίτευσης να απειλήσει τη Νεοφιλελεύθερη Δεξιά του κ. Μητσοτάκη που κυβερνά. Κι ακόμη, μπορεί να πρόσθεσε ότι επιδιώκει να αναλάβει έναν ρόλο να αντιπαρατεθεί με την κυβέρνηση αφουγκραζόμενος και προσεγγίζοντας την κοινωνία και όχι από την ασφαλή θέση του βουλευτή.

Εδώ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μπορεί η αντιπολίτευση να μην μπορεί να κεφαλαιοποιήσει πολιτικά τη σύγκρουσή της με την κυβέρνηση, αλλά και η κυβερνώσα παράταξη φαίνεται από τις δημοσκοπήσεις σήμερα να κυβερνά με τη μισή σχεδόν δύναμη σε σχέση με εκείνη με την οποία νίκησε στις εκλογές πριν 2,5 χρόνια.

Και αυτή η διάσταση του σημερινού πολιτικού παιγνίου, την οποία ο Τσίπρας παραδέχεται ότι είναι καινοφανής και γι’ αυτό ο ίδιος θέλει να αφουγκραστεί την κοινωνία από κοντά για να την καταλάβει, δεν ακούγεται από πουθενά και από κανέναν δημοσιολογούντα και σχολιαστή της παραίτησης Τσίπρα.

Πάντως, για να επανέλθουμε στο θέμα, δήλωση αποχώρησης από τον ΣΥΡΙΖΑ ο Αλέξης Τσίπρας δεν έκανε παραιτούμενος από την ιδιότητα του βουλευτή.

Ζήτημα 3ον: Ο Αλέξης Τσίπρας παραιτούμενος δεν δήλωσε ότι θα ιδρύσει νέο κόμμα.

Αντίθετα μάλιστα, δήλωσε ρητά απευθυνόμενος προς τους συντρόφους του, με τους οποίους μέχρι τώρα πορεύτηκε μαζί, ότι και στο εξής, μετά την παραίτησή του από βουλευτής, δεν θα είναι αντίπαλοι.

Τα ίδια, κατά σύμπτωση, δήλωσε και ο σημερινός πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, ο Σωκράτης Φάμελλος. Ο οποίος στη δήλωσή του μετά την παραίτηση Τσίπρα τόνισε ότι τιμά τον πρώην πρωθυπουργό και πρώην πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ και ότι παρά τις διαφορετικές οπτικές τους σε αυτή τη φάση, δεν θα είναι αντίπαλοι.

Και εδώ συμβαίνει το παράδοξο, να μη σχολιάζεται καθόλου το όχι συνηθισμένο γεγονός να παραιτείται κάποιος από βουλευτής και όχι μόνο να μη φεύγει από τον πολιτικό του χώρο, αλλά να δηλώνει τόσο αυτός, όσο όμως και ο αρχηγός του κόμματος στο οποίο ο παραιτηθείς ανήκε, ότι δεν θα είναι αντίπαλοι.

Και ενώ αυτή η εντελώς πρωτότυπη κατάσταση δεν σχολιάζεται καθόλου, αποτελεί είδηση η εικαζόμενη πρόθεση του παραιτηθέντα, στην οποία πάντως ο ίδιος ο Τσίπρας δεν αναφέρθηκε καθόλου, να ιδρύσει νέο κόμμα.

Στο σημείο αυτό, διερωτάται ο καλοπροαίρετος πολίτης που παρακολουθεί τα όσα λέγονται στο δημόσιο διάλογο: Αν ο Τσίπρας είχε σκοπό, πράγματι, παραιτούμενος από βουλευτής να ιδρύσει νέο κόμμα, πως είναι δυνατόν να δηλώνει ο ίδιος ότι αυτό το νέο κόμμα δεν θα είναι αντίπαλο, δηλαδή δεν θα είναι ανταγωνιστικό, με το παλιό του κόμμα;

Κι ακόμη, αν ο πρόεδρος του κόμματος από το οποίο παραιτήθηκε ο πρώην πρωθυπουργός διαισθανόταν ή υποψιαζόταν ή φοβόταν ότι ο παραιτηθείς πρόκειται να ιδρύσει νέο κόμμα, πως είναι δυνατόν να διαβεβαιώνει δημόσια ότι δεν θα υπάρξει αντιπαράθεση και ανταγωνισμός μεταξύ του παλιού και του νέου κόμματος;

Σιγή ιχθύος στον δημόσιο διάλογο γι’ αυτές τις εύλογες ερωτήσεις καλοπροαίρετων πολιτών…

Ζήτημα 4ον: Ο Αλέξης Τσίπρας δεν δήλωσε τίποτε διαφορετικό από όσα προσπαθεί και επιδιώκει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ.

Τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ, με την τελευταία απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής του περί αναζήτησης πολιτικών και εκλογικών συνεργασιών προκειμένου να λυτρωθούμε από μια διεφθαρμένη και άδικη κοινωνικά κυβέρνηση, όσο και ο Τσίπρας, παραιτούμενος από βουλευτής και επιχειρώντας μια πορεία προς το λαό για να τον αφουγκραστεί και να τον καταλάβει, έχουν την ίδια ακριβώς επιδίωξη.

Η Νεοφιλελεύθερη Δεξιά, η οποία βύθισε τον τόπο στη διαφθορά, την ακρίβεια, τη φτώχεια, την αδικία και την ανυποληψία, αποτελείται από την ένωση 5 διακριτών πολιτικών δυνάμεων που ενώθηκαν για να αλώσουν την κυβερνητική εξουσία, (Νεοφιλελεύθεροι, Λαϊκή Δεξιά, Εθνικιστές, Ακροδεξιοί του ΛΑΟΣ και Ακροκεντρώοι ή πρώην ΠΑΣΟΚ). 

Μια τέτοια ετερογενής και αφύσικη συμμαχία πολιτικών δυνάμεων δεν νικιέται από μια κατακερματισμένη προοδευτική παράταξη.

Αυτή η τόσο απλή παραδοχή είναι η κοινή πολιτική αντίληψη και η κοινή επιδίωξη τόσο του ΣΥΡΙΖΑ και της σημερινής ηγετικής του ομάδας, όσο όμως και του Αλέξη Τσίπρα. 

Η μόνη διαφορά είναι ότι ο πρώην πρωθυπουργός επιχειρεί να προσεγγίσει την καινοφανή αυτή κατάσταση με έναν διαφορετικό και καινοτόμο, είναι η αλήθεια, τρόπο. 

Επιχειρεί να επιτύχει την ένωση της κατακερματισμένης προοδευτικής παράταξης από κάτω προς τα πάνω, μιλώντας με την κοινωνία και αφουγκραζόμενος τη φωνή της. 

Ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κοινοβουλευτικό κόμμα, προσπαθεί να προσεγγίσει τον ίδιο στόχο της επανένωσης της πολυδιασπασμένης δημοκρατικής παράταξης με κοινοβουλευτικές συνεργασίες με τα άλλα κόμματα της προοδευτικής αντιπολίτευσης.

Και είναι περίεργο ότι ούτε αυτή η διάσταση της παραίτησης Τσίπρα από το Κοινοβούλιο δεν έχει φωτιστεί και δεν έχει συζητηθεί καθόλου.

Επιμένουν όλοι να μιλούν για ακόμη μια διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ και για ένα ακόμη υπό δημιουργία κόμμα στην κατακερματισμένη Κεντροαριστερά.

Περισσότερο σήμερα η δημόσια συζήτηση διακατέχεται από ευσεβείς πόθους, προσπαθώντας να επιτύχει τον στόχο της αυτοεκπληρούμενης προφητείας, παρά επιχειρεί να αποτυπώσει την αλήθεια και να αναλύσει τα πραγματικά γεγονότα.

 

Γιάννης Μυλόπουλος

Καθηγητής, πρώην Πρύτανης ΑΠΘ

Μέλος ΚΕ ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ