Ο ΣΥΡΙΖΑ εκτός φρενοκομείου. Και τώρα;
Θανάσης ΚαρτερόςΟ ΣΥΡΙΖΑ πλήρωσε πολύ ακριβά τα καπετανιλίκια ,για να μην καταλαβαίνουν τι σημαίνουν για το σήμερα και το αύριο η κοινή γραμμή, θέληση και δράση
Στον προθάλαμο της νέας χρονιάς ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να έχει ξεμπερδέψει με τον εγκλεισμό του στο αδιαμεσολάβητο πολιτικό φρενοκομείο. Κάνει τα πρώτα του διστακτικά βήματα στο πολιτικό σκηνικό απαλλαγμένος από την αβάσταχτη ελαφρότητα της εικονολατρίας, προσπαθώντας να αποκτήσει μια νέα σοβαρότητα, να συνδεθεί πάλι με τα μεγάλα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, να σταθεί επιτέλους απέναντι στο καθεστώς Μητσοτάκη απερίσπαστος από το καθεστώς Κασσελάκη. Κι αυτό, όσες ενστάσεις κι αν έχει κανείς και για όσα, είναι ένα μεγάλο βήμα. Εκεί που είχαν φτάσει τα πράγματα, είναι μια αρχή να μην ντρέπονται μέλη, φίλοι και ψηφοφόροι για το κόμμα τους.
Μια αρχή της αρχής πιο σωστά. Προφανώς, μπροστά σε όσους επιδιώκουν την πολιτική αποκατάσταση του τραυματισμένου ΣΥΡΙΖΑ, της ικανότητάς του να δρα και να παρεμβαίνει αποτελεσματικά βρίσκεται ζόρικος ανήφορος. Δεν είναι όμως χθεσινοί. Ξέρουν ότι το κοινωνικό «οικόπεδο» πάνω στο οποίο μπορούν να ανοικοδομήσουν το κόμμα τους δεν μπορεί να το καταπατήσει κανένας Ανδρουλάκης. Την ανάγκη της ριζοσπαστικής Αριστεράς δεν μπορεί να την υποκαταστήσει κανένας Κασσελάκης. Σήμερα, σε νέες συνθήκες, με νέες δυσκολίες, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει και μπορεί να διεκδικήσει αυτόν τον χώρο. Να εκπροσωπήσει όσους -αισθάνονται πως- δεν εκπροσωπούνται.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι είναι κληρονομικώ δικαιώματι ιδιοκτήτης του χώρου που περικλείει την πλειονότητα της κοινωνίας. Είναι όμως ο καταλληλότερος, για να χρησιμοποιήσουμε μια έκφραση του δημοσκοπικού συρμού, να τον εκφράσει πολιτικά. Με διαπιστευτήρια τη διαδρομή, την κυβερνητική θητεία, την ταυτότητα της πολιτικής, των αγώνων, των ανθρώπων του. Και ό,τι κι αν λένε οι ραψωδοί της ήττας και οι επίδοξοι νεκροθάφτες, μπορεί να ανακτήσει όσα έχασε και κάτι παραπάνω. Να επανέλθει με λόγο και πράξη στη διεκδίκηση όχι μόνο του ρόλου της αντιπολίτευσης αλλά και του καταλύτη για να καταλυθεί η σημερινή καθεστωτική παντοδυναμία των φαύλων.
Μια ματιά στο πολιτικό σκηνικό δείχνει ότι έχει βάση αυτή η αισιοδοξία. Η κατακρήμνιση του Μητσοτάκη και η μίζερη μετριότητα της αντιπολίτευσης βεβαιώνουν του λόγου το ασφαλές. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί. Αρκεί βέβαια να πράξει τουλάχιστον το αυτονόητο. Πρώτον, να χτίσει και πάλι το ρημαγμένο κόμμα - και γι’ αυτό χρειάζεται η νέα ηγεσία να εμπνεύσει και να κινητοποιήσει όχι μόνο «επώνυμους» αρχιτέκτονες αλλά και χιλιάδες «ανώνυμους» χτίστες. Να εμπνεύσει εν ολίγοις και να δώσει βάρος στις κακοποιημένες από τον κασσελακισμό και όχι μόνο οργανώσεις των μελών του. Και δεύτερον, να εμπεδώσουν οι από πάνω πόσο κρίσιμες είναι η ενότητα και η εικόνα της ενότητας στην κορυφή.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πλήρωσε πολύ ακριβά τα καπετανιλίκια για να μην καταλαβαίνουν τι σημαίνουν για το σήμερα και το αύριο η κοινή γραμμή, θέληση και δράση. Και πόσο σε ένα κόμμα που θέλει να διεκδικεί καθοριστικό ρόλο στην πορεία της χώρας μετρούν για όλους, ό,τι κι αν πιστεύουν για τον εαυτό τους ή την εσωκομματική επιρροή τους, τα λόγια αλλά και οι σιωπές…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου