Διαφοροποιημένη αυτονομία: Η μάχη ενάντια στη διαίρεση της Ιταλίας κορυφώνεται
Η κοινωνία στην Ιταλία (και πολύ περισσότερο η Αριστερά, γιατί αυτής τα ιδανικά και προγραμματικά σχέδια απειλεί περισσότερο) βρίσκεται σε μία από τις πιο κρίσιμες καμπές στην Ιστορία της, καθώς απειλείται η ίδια η συνοχή της και η καταστατική της ισότητα. Η προσπάθεια ενόψει της συλλογής άνω του ενός εκατομμυρίων υπογραφών μέχρι τον Σεπτέμβριο ούτως ώστε να πραγματοποιηθεί δημοψήφισμα με στόχο να ακυρωθεί το νομοθετικό διάταγμα Καλντερόλι, για την «διαφοροποιημένη αυτονομία», βρίσκεται στο αποκορύφωμά της. Ήδη, τα στοιχεία δείχνουν πως έχουν ξεπερασθεί οι 500.000 υπογραφές. Εν τούτοις, το γεγονός και μόνο ότι σε μία χώρα 60 εκατ. κατοίκων, των οποίων η ζωή και η καθημερινότητα διακυβεύονται από την περιφερειακή διάσπαση και τον διχασμό της χώρας σε πλούσιους και φτωχούς, δεν έχει γίνει κατορθωτό από την πρώτη κιόλας ημέρα να έχουν συγκεντρωθεί πολλά εκατομμύρια υπογραφές -που έστω θα αντιστοιχούν στα εκλογικά ποσοστά των κομμάτων της Αριστεράς-, αυτό και μόνο θα έπρεπε να βάλει όλους σε συλλογισμό για το πού οδηγείται η πολιτική συμμετοχή και δράση. Όχι μόνον στην Ιταλία, αλλά και γενικά.
Η έγκριση του νομοθετήματος για την «διαφοροποιημένη αυτονομία», η οποία αποτελεί δικαίωση για τις διχαστικές προσπάθειες της Λέγκας, από την εποχή της καθαρά ξενοφοβικής και σοβινιστικής αποσχιστικής γραμμής του Ουμπέρτο Μπόσι και του κυριαρχικού περιφερειανισμού (regionalismo) του διαδόχου του Ματέο Σαλβίνι, ουσιαστικά βάζει ταφόπλακα στην όποια χιμαιρική εντύπωση για την, έστω και συνταγματική, ενότητα της Ιταλίας. Εκείνη που με την αρχή μίας αμοιβαιότητας εν μέσω της αυτονομίας των περιφερειών περιγράφει και εγγυάται το Άρθρο 5 του Συντάγματος, ένα άλλο είδος in pluribus unum, το οποίο ως άλλος Πόντιος Πιλάτος ο Ιταλός πρόεδρος Σέρτζο Ματαρέλα αγνόησε, υπογράφοντας το διάταγμα.
Τούτη την ισονομία κι ισοτιμία των ιταλικών περιφερειών έρχεται να καταστρατηγήσει ο νόμος Καλντερόλι, καθώς διασπάται ολοκληρωτικά η κεντρική άσκηση ορισμένων παραμέτρων της πολιτικής από την κεντρική εκτελεστική εξουσία και μεταβιβάζονται στις περιφέρειες (επαρχίες) κεντρικές αποφάσεις για ζητήματα που αφορούν τη φορολογία, την παροχή κοινωνικών υπηρεσιών, τις εργασιακές σχέσεις, την ασφάλεια (και τη δημόσια και στην εργασία), την προστασία του περιβάλλοντος. Πλέον κάθε Περιφέρεια θα μπορεί να αυξήσει ή να μειώσει τα δικά της standards, αποβλέποντας στην «ανταγωνιστικότητα», την «αποτελεσματικότητα» και την κερδοφορία. Πράγμα που σημαίνει πως ο Ιταλός εν μία νυκτί μετατρέπεται από πολίτη μίας χώρας, στην οποία ισχύουν ομοειδείς νόμοι και κανονισμοί, σε κάτοικο μίας περιοχής και με τα δικαιώματά του ως πολίτη, εργαζόμενου, ωφελούμενου από υπηρεσίες να μην ισχύουν το ίδιο πέρα από τα όρια της κατοικίας του.
Η παραμόρφωση της αυτονομίας στο όνομα του πολιτικού «δούναι και λαβείν» ανάμεσα στη νεοφασίστρια πρωθυπουργό Τζόρτζια Μελόνι και την ξενοφοβική Λέγκα, προκειμένου να εξασφαλίσει τη συναίνεση στη σκοπούμενη «πρωθυπουργοποίηση» του καθεστώτος, η οποία θεωρεί πως και θα την παγιώσει στην εξουσία, κατ’ ουσίαν αφαιρεί τα καθολικά δημοκρατικά δικαιώματα από τους πολίτες, περιορίζοντας την ισχύ τους και κυρίως την προστασία τους από οποιαδήποτε διάκριση μόνο μέσα σε κάποια γεωγραφικά πλαίσια. Ουσιαστικά δε, παγιώνει και νομιμοποιεί ακριβώς αυτό καθαυτό το καθεστώς διακρίσεων και την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων και περιφερειακών υπηρεσιών, την αυθαιρεσία των επιτόπιων κανονισμών, καθιστώντας ανενεργά πολλά από τα εργαλεία της κοινωνικής δικαιοσύνης (συλλογικές συμβάσεις εργασίας, κοινωνική ασφάλιση, παροχές υγείας, εκπαιδευτικό πρόγραμμα και λειτουργία σχολείων, προσλήψεις προσωπικού, φορολογία, τέλη κλπ).
Βέβαια, το δέλεαρ που μαυλιστικά προβάλλεται στον αδαή πληθυσμό είναι πως χάριν στην διαφοροποίηση της αυτονομίας, μία περιοχή θα μπορεί να έχει περισσότερα έσοδα τροποποιώντας τη δική της φορολογική και δασμολογική πολιτική. Επιπλέον, ο νόμος Καλντερόλι προβλέπει πως το παραγόμενο «φορολογικό υπόλοιπο» (residuo fiscale), που προκύπτει από τη διαφορά ανάμεσα στους φόρους και τις δαπάνες για υπηρεσίες, θα διανέμεται και θα παραμένει στις πλούσιες περιοχές -διαιωνίζοντας τη χρηματοδότηση των χαριστικών τους συμβάσεων. Όλοι διαλαλούν πως αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα να γίνει πιο αποτελεσματική η επενδυτική πολιτική της σε υποδομές κι υπηρεσίες. Μόνο που το επιχείρημα συγκαλύπτει το αναντίρρητο γεγονός πως η τάση όλων τούτων των 10ετιών είναι η ολοένα και ευρύτερη εκχώρηση των υποδομών κι υπηρεσιών στον ιδιωτικό τομέα και πως με τούτον τον τρόπο λύνονται τα χέρια για την ολοκληρωτική παραχώρησή τους στου κερδοσκόπους, χωρίς δυνατότητα παρέμβασης του κεντρικού κράτους.
Ο «πλούσιος» Βορράς, που κατά κανόνα ελέγχεται από τη Λέγκα και τη Δεξιά, τρίβει τα χέρια του. Μολαταύτα, όπως επισημαίνουν και πλήθος νομικών και άλλων ειδικών, η διαφοροποιημένη αυτονομία δεν του εξασφαλίζει εκ προοιμίου ότι θα ευημερήσει αυτοτελώς και ότι θα «ξεφορτωθεί» τον οκνηρό και φαύλο Νότο. Το ζήτημα της διαφοροποιημένης αυτονομίας δεν είναι ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος -με έναν Νότο με πρόσημο μείον και έναν Βορρά με πρόσημο συν. Είναι αντίθετα ένα αρνητικό άθροισμα για ολόκληρη τη χώρα, όπως επισημαίνει εύστοχα ο συγγραφέας του λίαν επίκαιρου βιβλίου «Γιατί η Διαφοροποιημένη Αυτονομία θα πλήξει και τον Βορρά» Στέφανο Φασίνα. Ένα γεγονός που εύκολα διαπιστώνεται εάν κάποιος κοιτάξει σοβαρά την πραγματική οικονομία: γιατί οι γραφειοκρατικές υποχρεώσεις για επιχειρήσεις και ελεύθερους επαγγελματίες θα αυξηθούν εκθετικά, ειδικά στον Βορρά και θα δημιουργηθεί ένα δυσθεώρητο περιθώριο για ένα ρυθμιστικό και μισθολογικό ντάμπινγκ. Επιπλέον θα υποστούν το μαρτύριο των καθυστερήσεων στις αναθέσεις, μιας και είναι στρατηγικού χαρακτήρα. Έτσι, ανάμεσα στις αποφάσεις που θα πρέπει να κυρωθούν, τους επιμερισμούς των φόρων, των αναθέσεων κλπ θα οδηγούσε σε αρνητικές συνέπειες, όσον αφορά τα επιτόκια για οικογένειες και επιχειρήσεις στον Βορρά, με αυξήσεις στις τιμές των στεγαστικών δανείων και των δανείων που θα πάνε στις τράπεζες.[..................................]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου