Βιβή Κοψιδά-Βρεττού
Προσόδιον
Κανονικά την ποίηση -αλλά και τους ποιητές-
Η ζωή θα ‘πρεπε να τους απασχολεί
και πολύ λιγότερο έως καθόλου
ο θάνατος
Γιατί τη ζωή πεθαίνουν οι άνθρωποι
Αυτή κάθε μέρα κηδεύουν
Με θανάτους που δεν λογίζονται
στα δεφτέρια τους θάνατοι
τις μέρες δαίμονες κυνηγούν
θηράματα βόρειας αγριάδας
κι άγιοι πως είναι ορκίζονται
στα συναξάρια κατατρεγμένοι
του άμωμου βίου τους
Τις νύχτες πάλι εφιάλτες ονειρεύονται
για παράδεισους πως νέοι κι ανθηροί
σε καθρέφτες γυαλίζει το βλέμμα τους
κι όμορφα πορτοφόλια αρπάζουν
και συμμορίες δεινών άδικων
καταχρώνται σε αβάσκανες τράπεζες
Κανονικά τους ποιητές -αλλά και την ποίηση-
Η ζωή θα ‘πρεπε να τους απασχολεί
και πολύ λιγότερο έως καθόλου
ο θάνατος
γιατί απ’αυτούς, απ’
αυτήν προσμένουν τα βράδια
να χτυπήσουν, να χτυπήσει την πόρτα
σαν αέρας από Πύργο ανέμων
να σφυρίξει το ρήμα του
ζήθι!
Και ν’ανοίξουν κλειστοί φράχτες τα μάτια
να ρουφήξουν περβόλια τραγούδια
αναστάσιμες ζώνες κεκαυμένων παράδεισων
και μαυράκια παιδιά να μιλούν ωσαννά
ζήθι, ζήτε! Ποιητές να προστάζουν
της ζωής στρατευμένοι κι ο Θεός
ν’απαγγέλλει προσόδιον «εξέλθετε
οι του αμπελώνος εργάται» ο πρωτότοκος
των νεκρών Ποιητής και Ανέστη!
(Πρώτη δημοσίευση στο booksitting.gr , 21/03/2022)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου