Κουρσκ: Η επέλαση της νατοϊκής ελαφρότητας
Toυ Διογένη Λόππα
Η ιστορία είναι γεμάτη από απέλπιδες προσπάθειες ανατροπής στρατηγικών τετελεσμένων. Η πιο διάσημη, η οποία έγινε βιβλίο, ταινία και ειρωνεία, εκτυλίχθηκε -εντελώς συμπτωματικά (ή μήπως όχι)- στην Κριμαία. Πρόκειται για την διαβόητη επέλαση της ελαφράς ταξιαρχίας, μιας επίλεκτης μονάδας του βρετανικού ιππικού, που εξαιτίας ενός μοιραίου λάθους, αντί να καταδιώξει βοηθητικούς που λαφυραγωγούσαν, βρέθηκε σε κατά μέτωπο επίθεση εναντίον της κύριας αμυντικής γραμμής των Ρώσων.
Το 1945 και ενώ οι Ιάπωνες είχαν ήδη χάσει το ναυτικό πόλεμο στον ειρηνικό, με ανυπαρξία αεροπορικής ικανότητας, έστειλαν το καλύτερο πλοίο τους, το θωρηκτό Γιαμάτο, σε αποστολή αυτοκτονίας στην καρδιά του αμερικανικού στόλου στην Οκινάουα. Κανένας ποτέ δεν κατάλαβε το όφελος πίσω από την επιχείρηση αυτή, όταν μάλιστα το συγκεκριμένο πλοίο θα μπορούσε να συμβάλει στην άμυνα της Ιαπωνικής ενδοχώρας με μεγάλες πιθανότητες επιβιωσιμότητας.
Την ίδια χρονιά στην Ευρώπη και ενώ ο σοβιετικός στρατός σάρωνε τα πάντα στο ανατολικό μέτωπο και προσέγγιζε τη γερμανική ενδοχώρα, το καθεστώς στο Βερολίνο έστειλε τις τελευταίες ταξιαρχίες του για να ανακόψει τους Αμερικανούς στο Βέλγιο.
Η νατοϊκή επιχείρηση στο Κουρσκ, που δέσμευσε τα τελευταία αξιόμαχα στοιχεία των Ουκρανών, δεν μπορεί παρά να έχει τα ίδια αποτελέσματα με όλες τις αντίστοιχες αποκοτιές του παρελθόντος, απλούστατα γιατί δε βγαίνουν τα νούμερα.
Αν κάτι κέρδισε η Δύση από την επέλαση της ελαφρότητάς της στα ιστορικά πεδία του Κουρσκ είναι ότι έδωσε τη δυνατότητα να πανηγυρίζουν για μερικές μέρες οι financial times, η Ούρσουλα και κάποιοι δικοί μας ενσωματωμένοι αριστεροί.
Αν τώρα οι ταλαίπωροι Ουκρανοί καταφέρουν να παραμείνουν σε ρωσικό έδαφος μέχρι το Νοέμβριο, θα έχουν κάνει και ένα μεγάλο δώρο στους πάτρωνές τους, που νομίζουν ακόμα ότι έχουν ελπίδες να κερδίσουν τις εκλογές. Γιατί όπως πάνε τα πράγματα, το επίδικο μοιάζει να είναι αν το Νοέμβριο θα υπάρχει ακόμα Ουκρανία με τη μορφή που τη γνωρίσαμε από το 1991.
Το ερώτημα του ενός εκατομμυρίου όμως είναι αν τα συμπλέγματα της μικρονοϊκής ηγεσίας του κόμματος του πολέμου άξιζαν το κόστος που καλείται να πληρώσει για ακόμα μια φορά η ταλαίπωρη αυτή χώρα, αλλά και το κόστος που αναδύεται από μια σειρά δυσάρεστων πολιτικών ζητημάτων που ανακύπτουν.
Πρώτα από όλα η παράκαμψη από τον ουκρανικό στρατό του μετώπου στο Ντονμπάς, όπου υποτίθεται ότι οι μεν Ρώσοι προστάτευαν τους ρωσόφωνους οι δε Ουκρανοί αμύνονταν του πατρίου εδάφους τους, και η ευθεία εισβολή στη ρωσική ενδοχώρα, αφαιρεί και το τελευταίο φύλλο συκής της Δύσης, ότι δηλαδή το ΝΑΤΟ διεξάγει εκεί αμυντικό πόλεμο.
Δεύτερον, η ευθεία εμπλοκή γνωστών και μη εξαιρετέων μυστικών υπηρεσιών, η χρήση εξελιγμένης δυτικής τεχνολογίας με δυτικούς χειριστές και η ευρεία χρήση νατοϊκών ”μισθοφόρων” στις τάξεις των εισβολέων, μοιάζει λιγότερο με αμυντική διάταξη για την υπεράσπιση του Λβιβ και περισσότερο με de facto κήρυξη πολέμου στη ρωσική ομοσπονδία.
Τρίτον και επικινδυνότερον, η εισβολή ξένης στρατιωτικής δύναμης σε ρωσικό έδαφος, η πρώτη από το 1941, θα μπορούσε να ενεργοποιήσει το άρθρο στρατιωτικής συνδρομής σε μια σειρά από αμυντικές συνθήκες της ρωσικής ομοσπονδίας με πολλές χώρες, με κυριότερες την Κίνα, το Ιράν, τη Βόρεια Κορέα και βέβαια τη Λευκορωσία.
Και τώρα τα καλά νέα: Το θρυλικό δόγμα ”strategic patience” της Ρωσίας αλλά και ο διαχρονικός ψυχρός υπολογισμός του προέδρου Πούτιν απέτρεψαν για ακόμα μια φορά τη Ρωσία από μια σπασμωδική αντίδραση που θα μπορούσε να είχε ξεκινήσει τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο. Με μια ανεπανάληπτη νηφαλιότητα, η ρωσική διπλωματία αποκάλεσε την εισβολή ”τρομοκρατική δραστηριότητα” και την αντιμετώπισή της "αντιτρομοκρατική επιχείρηση". Με αυτό τον ελιγμό, απέφυγε έντεχνα μια άμεση πολεμική εμπλοκή με τη Δύση, αλλά και την είσοδο στον πόλεμο συμμαχικών χωρών, υπολογίζοντας σωστά ότι το στρατηγικό αποτύπωμα της εισβολής είναι αμελητέο.
Προς όλους αυτούς που βασανίζονται μπροστά στο εμφανές δίλημμα, δηλαδή το να βλέπεις από τη μία πλευρά καθόλα αξιόπιστα ΜΜΕ (του εξωτερικού) και σοβαρούς αναλυτές και πολιτικούς να ενθουσιάζονται και από την άλλη την απλή λογική που επιμένει για το αντίθετο, έχω να προτείνω μια λογική εξήγηση και μια προφανή αντιμετώπιση, που και εμένα προσωπικά μου πρότεινε ένας γερόλυκος της διπλωματίας:
Η εξήγηση: Συνήθως αξιόπιστα μέσα, όπως το πρακτορείο Reuters και μεγάλοι οργανισμοί των ΗΠΑ, πέφτουν θύματα παραπληροφόρησης. Για παράδειγμα, πηγές του Reuters βρίσκονται μέσα στις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες και προωθούν τη δική τους ατζέντα, ουσιαστικά εργαλειοποιώντας την ενημέρωση. Η εμπλοκή των συγκεκριμένων υπηρεσιών στην παραπληροφόρηση έχει και άλλη παράμετρο: Η διάβρωση της ποιότητας προσωπικού και αναλυτών είναι τέτοια, ώστε δεν παράγεται αξιόπιστη πληροφορία ούτε καν στην πηγή της, μια κατάσταση που οδηγεί σε μοιραία λάθη και τις ίδιες τις πολιτικές ηγεσίες. Δηλαδή ίσως η παραπληροφόρηση δε γίνεται σκοπίμως, αλλά ακόμα χειρότερα η εκτίμηση της κατάστασης είναι προβληματική στον πυρήνα της.
Η λύση: Αν κάποιος επιθυμεί να πληροφορηθεί με βάση την απλή λογική και τα πραγματικά συμβάντα και όχι με βάση τους ευσεβείς πόθους της πολιτικής ηγεσίας ή τις σκοπιμότητες ενός μηχανισμού προπαγάνδας που θα ζήλευε και ο Ενβέρ Χότζα, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει είναι να ξεφορτωθεί τους αναλυτές που έχουν πιάσει στασίδι στα κυρίαρχα μέσα του συστήματος με μόνη διαπίστευση την έκφραση γνώμης που θα είναι αρεστή στο κόμμα του πολέμου. Ως αντίδοτο, προσφέρονται ελεύθερα κορυφαίες αναλύσεις, απόλυτα συμβατές με τη λογική, στο φιλόξενο youtube.
Αν κάποιος θέλει πραγματικά να αρχίσει να μαθαίνει τι πραγματικά συμβαίνει στα δύο κύρια μέτωπα, καλό θα ήταν να ξεκινήσει με τα βασικά: Alastair Crooke, πρώην υψηλόβαθμος βρετανός διπλωμάτης, Jeffrey Sachs, Αμερικανός, κορυφαίος οικονομολόγος και καθηγητής στο Columbia, Larry Johnson, Αμερικανός, πρώην αναλυτής της CIA και επί σειρά ετών σχολιαστής στην αμερικανική τηλεόραση και βέβαια ο κορυφαίος στρατηγιστής της γενιάς μας, ο καθηγητής του Chicago, John Mearsheimer.
Όλα τα δεδομένα δείχνουν ότι όλη η ατυχέστατη εμπλοκή της Δύσης στην Ουκρανία, από την ανατροπή του Γιανουκόβιτς το 2014 έως την εισβολή στο Κουρσκ, βασίστηκε σε ένα κολοσσιαίο miscalculation (ατυχή υπολογισμό), την υπερεκτίμηση της δυτικής στρατιωτικής ικανότητας και την υποεκτίμηση της αντίστοιχης ρωσικής. Έτσι ένας αρχικά εκτιμώμενος περίπατος με αιχμή όλων τις σαρωτικές οικονομικές κυρώσεις, μετατράπηκε σε έναν γεωπολιτικό εφιάλτη, με παράπλευρες απώλειες την αποσταθεροποίηση της Γερμανίας, την de facto απόσχιση της Τουρκίας και τον άμεσο κίνδυνο απώλειας, εκτός της βέβαιης Κριμαίας, της Οδησσού.
Σε μια κρίσιμη στιγμή λίγο πριν τις αμερικανικές εκλογές, που παρεμπιπτόντως δεν πηγαίνουν καθόλου καλά για τους neocons με αποκορύφωμα την προσχώρηση στο στρατόπεδο του Trump του ανεξάρτητου (δημοκρατικού) υποψηφίου Robert Kennedy jr. – με άμεσες προτεραιότητές του τη διακοπή της χρηματοδότησης του πολέμου και την αποκαθήλωση των neocons (επί λέξη στην πρώτη του ομιλία στο πλευρό του Trump)-, φαίνεται πως το βαθύ αμερικανικό κράτος αποφάσισε να τα παίξει όλα για όλα, εισβάλοντας στη Ρωσία με ότι είχε απομείνει από τον ουκρανικό στρατό, συνοδεία δυτικών συστημάτων, χειριστών και καθοδηγητών.
Καθώς οι πόλεμοι δεν κερδίζονται με τις στήλες της WSJ και τις πολεμικές ιαχές των παρουσιαστών του CNS, αυτή η επιχείρηση αυτοκτονίας δεν είχε κανένα στρατηγικό αποτύπωμα, ούτε καν τακτικό από ότι φαίνεται αφού οι νατοϊκές δυνάμεις αποκρούστηκαν πολύ δυτικότερα της πόλης του Κουρσκ, το δυσάρεστο αποτέλεσμα είναι ότι έχει ήδη καταστραφεί ένας τεράστιος αριθμός πολύτιμων δυτικών συστημάτων και ότι έχουν καταστραφεί οι υποδομές ανεφοδιασμού εγκλωβίζοντας τους εισβολείς σε εχθρικό έδαφος, στερώντας το κρίσιμο νότιο μέτωπο από πολύτιμες αμυντικές δυνάμεις.
Έτσι φαίνεται ότι οι προβλέψεις των Αμερικανών βετεράνων στρατιωτικών αναλυτών που καλύπτουν τη σύγκρουση, για μια ακόμα φορά βγαίνουν σωστές, ότι δηλαδή εντός του Σεπτεμβρίου αναμένεται κατάρρευση του ουκρανικού στρατού στο Ντονμπάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου