ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ Φεντερίκο Φελίνι
ΡΟΛΟΙ:
Φράνκο Ιντερλένγκι ... Μοράλντο Ρουμπίνι
Albert Sordi ... Albert
Franco Fabrizi ... Fausto Moretti
Leopold Trieste ... Leopold Vannucci
Riccardo Fellini ... Riccardo
Leonora Ruffo ... Sandra Rubini
Jean Brochard ... Francesco Moretti
Claude Farell ... Όλγα
Αχιλλέας Ματζερόνι ... Σέρχιο Νάταλι
«Οι Βιτελόνοι» του Φελίνι: Ένα διορατικό πορτρέτο πέντε νεαρών που παραμένουν σε μια αιώνια μετεφηβική κατάσταση
Στην δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του, ο σπουδαίος Φεντερίκο Φελίνι παρουσιάζει ένα διορατικό πορτρέτο πέντε νεαρών αντρών που παραμένουν σε μια αιώνια μετεφηβική κατάσταση και ονειρεύονται περιπέτειες, καθώς σχεδιάζουν την απόδρασή τους από τη μικρή παράκτια πόλη τους.
Η ταινία
Ο Φάουστο, είναι ένας σύγχρονος Δον Ζουάν που αναγκάζεται να παντρευτεί το κορίτσι το οποίο άφησε έγκυο, ο Αλμπέρτο, αρνείται να αποδεχτεί ότι ενηλικιώθηκε, ο Λεοπόλντο, είναι ένας συγγραφέας που διψάει για φήμη και ο Μοράλντο, αποτελεί τη φωνή της συνείδησης της παρέας.
Υποψήφια για Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου, η ταινία «Οι Βιτελόνοι» αποτυπώνει την αποχαύνωση και τις επιθυμίες των πρωταγωνιστών με κωμική διαίσθηση, αλλά και συμπόνια.
Αντλώντας έμπνευση από τις αναμνήσεις μιας νοσταλγικής παιδικής ηλικίας και της μεθυστικής έλξης των μεγαλουπόλεων όπως αυτές αποτυπώθηκαν αργότερα στις ταινίες «Amarcord» και «La Dolce Vita», ο Φελίνι δημιουργεί ένα ημι-αυτοβιογραφικό αριστούργημα με το οποίο σκιαγραφεί με ξεκάθαρο τρόπο τους χαρακτήρες των ηρώων του.
Oι χώροι του Φελίνι, δρόμοι, ηλιόλουστες πλατείες, μισοφωτισμένα νυχτερινά σοκάκια, συνοικιακά θέατρα, παλιές κινηματογραφικές αίθουσες, έρημες παραλίες, διαπερνούνται όλοι από την πνοή του φανταστικού. Είναι ακαθόριστοι, διφορούμενοι, θαρρείς στοιχειωμένοι. O Φελινικός κόσμος είναι μια πραγματική αυλή των θαυμάτων.
Βρισκόμαστε σε μια μικρή παραλιακή πόλη της Ρομάνια. Το καλοκαίρι κοντεύει να τελειώσει. Μια νεροποντή διακόπτει τη γιορτή όπου τελικά ο Ρικάρντο βρίσκει την ευκαιρία να επιδειχθεί σαν τραγουδιστής. Μέσα στην αναταραχή που ακολουθεί ανακαλύπτουν ότι η Σάντρα, αδερφή του Μοράλντο, είναι έγκυος από τον Φάουστο.
Οι γονείς συμφωνούν να επανορθώσουν με γάμο. Η μικρή πολιτεία
ξαναπέφτει στην επαρχιακή μελαγχολία του χειμώνα. Αν και δεν είναι πια
τόσο νέοι, οι φίλοι του Φάουστο περνούν τις μέρες τους άσκοπα,
χαζεύοντας στα καφέ και κάνοντας παιδικά αστεία ενώ συντηρούνται από τις
οικογένειές τους. Είναι «Τα Βουτυρόπαιδα» (Vitelloni).
Στις 26 Αυγούστου του 1953, οι «Βιτελόνοι», πραγματοποιούν την παγκόσμια πρεμιέρα τους στο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Βενετίας, ακριβώς έναν χρόνο μετά τον «Λευκό Σεΐχη», που σηματοδοτεί το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Φελίνι. Για τον εμβληματικό Ιταλό σκηνοθέτη, αυτή είναι η αληθινή και πρώτη, μεγάλη επιτυχία. Πως γεννήθηκε όμως αυτό το πολυβραβευμένο φιλμ;
Λοιπόν, η βασική ιστορία γράφτηκε μέσα σε 15 περίπου μέρες. Τα χειμωνιάτικα βράδια, οι περίπατοι στο τέλος του φθινοπώρου με τη θάλασσα κρυμμένη από την ομίχλη, τα βλακώδη και άγρια αστεία των φίλων, η μυθική προσμονή του καλοκαιριού, όλα αυτά δεν είναι παρά οι αναμνήσεις του Φεντερίκο από το Ρίμινι.
Γεννημένος στο Ρίμινι της Ιταλίας, στις 20 Ιανουαρίου του 1920, ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης Φεντερίκο Φελίνι, υπήρξε ένας χαρισματικός δημιουργός, οποίος τόλμησε να δοκιμάσει πέρα από νόρμες και κανόνες, δημιουργώντας το δικό του μαγικό κινηματογραφικό σύμπαν, αλλάζοντας για πάντα το μέλλον της Έβδομης Τέχνης.
«Τί είναι μια ταινία αρχικά; Μια υποψία, μια υπόθεση αφήγησης, σκιές ιδεών, ακαθόριστα συναισθήματα. Κι όμως, σ’ εκείνο το πρώτο ανεπαίσθητο άγγιγμα, η ταινία μοιάζει ήδη να είναι ο εαυτός της, ολοκληρωμένη ζωτική, πάναγνη. O πειρασμός να την αφήσεις έτσι, σ’ αυτήν την άσπιλη διάσταση είναι πολύ μεγάλος. Όλα θα ήταν πιο απλά, και ποιος ξέρει, ίσως και πιο σωστά. Όμως όχι, η φιλοδοξία, η ανία, η κλίση, οι συμφωνίες, οι ρήτρες των συμβολαίων, σε υποχρεώνουν να τη γυρίσεις. Και να λοιπόν, η τελετουργία αρχίζει…» – αναφέρει χαρακτηριστικά ο Φεντερίκο Φελίνι και συμπληρώνει:
«Δεν είναι η δική μου μνήμη που κυριαρχεί στις ταινίες μου.
Tο να πει κανείς ότι οι ταινίες μου είναι αυτοβιογραφικές, είναι μια
αβασάνιστη κρίση, μια βιαστική ταξινόμηση. Έχω επινοήσει σχεδόν
τα πάντα: παιδική ηλικία, προσωπικότητα, νοσταλγίες, όνειρα,
αναμνήσεις, για την καθαρή απόλαυση του να μπορέσω να τις αφηγηθώ. Mε
την έννοια του ανέκδοτου, της πραγματικής βιογραφίας, στις ταινίες μου
δεν υπάρχει τίποτα. Aυτό που ξέρω είναι ότι επιθυμώ να αφηγηθώ.
Πραγματικά, η αφήγηση είναι το μόνο παιχνίδι με το οποίο αξίζει να
παίζει κανείς. Είναι ένα παιχνίδι, που για μένα, για τη φαντασία μου,
για τη φύση μου, έχει την δική του αναγκαιότητα.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου