Αν όχι αυτή (η Νέα Αριστερά), ποιος άλλος; Αν όχι τώρα, πότε;

Σκίτσο του Βαγγέλη Χερουβείμ στην εφημερίδα Η Εποχή.

Τα γιατί όχι και γιατί ναι μπροστά στην κάλπη | 

Χαράλαμπος Γεωργούλας

Εφημερίδα η Εποχή

epohi.gr

 

6–7 λεπτά

Θα δούμε αυτές τις μέρες αρκετά κείμενα στήριξης κομμάτων της Αριστεράς με υπογραφές γνωστών αριστερών, που εξηγούν την εκλογική επιλογή τους. Είναι μια πρακτική που δέχεται την κριτική πως δεν προσθέτει κάτι ουσιαστικό να λες δημόσια το αυτονόητο, ότι ως αριστερός θα ψηφίσεις Αριστερά.

Αν και δεν συμφωνώ –και πιθανότατα θα υποπέσω στο αμάρτημα υποστηρίζοντας τη Νέα Αριστερά– ακόμα καλύτερο από τη δημόσια αιτιολογημένη δήλωση και αποτελεσματικότερο, είναι να πούμε άμεσα σε όλους για ποιους λόγους χρειάζεται να κάνουν την ίδια επιλογή με εμάς.

Με ποια απ’ όλες τις αριστερές;

Ένας πολύ καλός, κατανοητός και απλός λόγος είναι ότι έτσι καταδικάζεις με τον σαφέστερο τρόπο τη Δεξιά και την πολιτική της και υποδεικνύεις την αντίπαλη πολιτική που επιθυμείς να την αντικαταστήσει.

Οι πιο επιφυλακτικοί, όμως, δικαιολογημένα θα αναρωτηθούν πόσο αποτελεσματική πολιτικά μπορεί να είναι μια τέτοια επιλογή σε συνθήκες κατακερματισμού της πάσης φύσεως Αριστεράς και απουσίας μιας προσδοκίας ενότητας, που την κάνει πιο πειστική στα μάτια ευρύτατων κοινωνικών στρωμάτων.

Με αυτά τα δεδομένα στην πολιτική σκηνή, έχει καταλήξει να ακούγεται μάλλον αδιάφορο το κάλεσμα από διαφορετικές κομματικές σκοπιές για ενίσχυση με σκοπό την κατίσχυση και την ανάδειξη της κάθε μιας σε αντίπαλο δέος της Δεξιάς, σε απροσδιόριστα ευθετότερο χρόνο.

Μπορεί, άραγε, να ελπίζει κανείς μια τέτοια εξέλιξη σε ορατό χρόνο επιλέγοντας ΚΚΕ, με δεδομένη την απόλυτη πολιτική περιχαράκωσή του; Ούτε πολλοί από τους σταθερούς ψηφοφόρους του το διανοούνται. Άλλοι λόγοι τους οδηγούν στην κάλπη του.

Το ΜέΡΑ25 μοιάζει πιο οικείος χώρος. Πλην, όμως, η προσκόλλησή του σε προ δεκαπενταετίας επίδικα το εμποδίζει να επηρεάσει και να επηρεαστεί με τους σημερινούς όρους θετικά, διαμορφώνοντας εύφορο έδαφος συσπείρωσης ευρύτερων δυνάμεων της Αριστεράς.

Μήπως να στραφεί κανείς στον νέο ΣΥΡΙΖΑ; Μα αυτό το αρχηγικό και προσωποπαγές πια κόμμα έχει δύο βασικά αποτρεπτικά προβλήματα. Πρώτον, ότι δημιουργήθηκε διά της πραξικοπηματικής «απαλλαγής από τα αριστερά βαρίδια» και τις αριστερές «σάλτσες» σε μια αποσυσπειρωτική των εντός ΣΥΡΙΖΑ δυνάμεων της Αριστεράς διαδικασία, που, δεύτερον, εξελίσσεται παράλληλα με μια στρατηγική μετεξέλιξής του σε σούπερ μάρκετ κόμμα του Κέντρου. Μπορεί από μια τέτοια θέση να ελπίσει κανείς ότι είναι δυνατόν να υπηρετήσει την υπόθεση της ενότητας και ανασύνθεσης της Αριστεράς; Ακόμα και της Κεντροαριστεράς είναι απίθανο.

Ενότητες και ανασυνθέσεις

Για τον απλό λόγο ότι η τάση αυτή κατανοεί με λανθασμένο τρόπο ακόμα και ένα τέτοιο εγχείρημα, παρά τις λεκτικές αναφορές στον Ανδρέα Παπανδρέου και τον αρχικό ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε το πρώτο ΠΑΣΟΚ δημιουργήθηκε και πλειοψήφησε με στροφή προς το Κέντρο, αντίθετα με μια στροφή του προοδευτικού Κέντρου προς τα αριστερά και με την εγκόλπωση πολλών στόχων, συνθημάτων και στελεχών της έγινε πλειοψηφικό ρεύμα. Ούτε, βέβαια, πολύ περισσότερο ο ΣΥΡΙΖΑ στη δεκαετία 2010 στόχευσε στους άστεγους ψηφοφόρους τού άλλοτε ΠΑΣΟΚ, στρίβοντας προς το κέντρο. Με τη συσπείρωση της Αριστεράς έπεισε, αναπτερώνοντας ελπίδες και ανατρέχοντας στις καλύτερες μνήμες από την πρακτική της Αριστεράς.

Και εδώ βρίσκεται ένας ακόμα λόγος που συνηγορεί στην επιλογή στήριξης της Νέας Αριστεράς. Είναι η σαφής διάκριση που κάνει στη στρατηγική της ανάμεσα στις δύο παράλληλες διαδικασίες, την επιδίωξη της ενότητας, ανασύνθεσης, ενίσχυσης και ανάδειξης της Αριστεράς σε ηγεμονική δύναμη και την ενίσχυση και ανασύνθεση του ευρύτερου προοδευτικού χώρου της Σοσιαλδημοκρατίας και της Αριστεράς στη βάση μιας πολιτικής συμμαχιών οικοδομημένης πάνω στην προγραμματική σύγκλιση και συνεργασία στο πεδίο κοινών κοινωνικών αγώνων.

Για πολλοστή φορά Αριστερά

Δεν είναι, λοιπόν, μόνο η αξιοπρέπεια που χαρακτηρίζει όσους συστήνοντας τη Νέα Αριστερά θέλησαν να διατηρήσουν τις καλύτερες παραδόσεις του ΣΥΡΙΖΑ, διαχωρίζοντας τη θέση τους από την πορεία εξαλλαγής, στην οποία τον έχει τροχοδρομήσει η νέα του ηγεσία με αδιανόητη ανοχή πολλών αριστερών μελών και στελεχών του. Δεν είναι μόνο η σοβαρότητα με την οποία επεξεργάζεται τις προγραμματικές θέσεις της και κάνει τις πολιτικές επιλογές της η Νέα Αριστερά μέχρι σήμερα, μακριά από τις ευκολίες ενός αγοραίου λαϊκισμού. Δεν είναι μόνο οι διακριτές και χρωματισμένες με τις διαχρονικές αποχρώσεις της Αριστεράς θέσεις, τοποθετήσεις και δράσεις της στα θέματα της εξωτερικής πολιτικής και των διεθνών σχέσεων, πολέμου και ειρήνης, των αλόγιστων εξοπλισμών και της επιστροφής στη στρατηγική του αφοπλισμού. Δεν είναι μόνο οι βαθύτατοι προβληματισμοί της και οι τολμηρές και απαραίτητες επεξεργασίες της στον τομέα της κλιματικής αλλαγής, της προσαρμογής σε μια ριζοσπαστική και σωτήρια για τη φύση και την ανθρωπότητα, ενεργειακή πολιτική και πολιτική προστασίας του πλανήτη. Δεν είναι μόνο η υποχρέωση που ανέλαβε να διατηρήσει ανοιχτό τον δρόμο και σαφή τον λόγο της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Μαζί με όλα αυτά, και περισσότερο ίσως από όλα αυτά, είναι η προσδοκία και η υπόσχεση ότι αποτελεί την πολιτική δύναμη της Αριστεράς εκείνη, που έχει την προγραμματική δέσμευση, την κουλτούρα, τη στρατηγική αντίληψη, τη μαχητική διάθεση, τους ανθρώπους –το έχουν δείξει στην πράξη– που μπορούν να δράσουν ως καταλύτης, και στις νέες δυσμενείς συνθήκες, στη διαδικασία ενότητας και ανασύνθεσής της, στην αναβάθμισή της σε δύναμη πρωταγωνιστική στις πολιτικές εξελίξεις. Όχι μόνο ικανή να μετάσχει σε κυβερνήσεις, αλλά και να τροχοδρομήσει τις ανατροπές εκείνες του υπάρχοντος, που οραματίστηκαν γενιές κοινωνικών αγωνιστών και τις έχει σήμερα επιτακτική ανάγκη ο τόπος μας. Αν όχι αυτή, ποιος άλλος; Αν όχι τώρα, πότε;