Την εποχή της ανόδου του Ιουλίου Καίσαρα στην εξουσία, οι δούλοι αποτελούσαν σχεδόν το 20-30% του πληθυσμού της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Η ζωή τους διέφερε σημαντικά ανάλογα με το επάγγελμά τους καθώς σε αυτούς συμπεριλαμβάνονταν από μονομάχους και εργάτες ορυχείων μέχρι σεξεργάτριες και υπηρέτες. Το μόνο κοινό χαρακτηριστικό στις ζωές όλων τους, ήταν η κακομεταχείριση και η σκληρότητα.
Ακόμη και μέσα στη ρωμαϊκή κοινωνία, οι υπόδουλοι υπήρχαν σε διάφορα επίπεδα μιας ιεραρχικής πυραμίδας. Στην κορυφή βρίσκονταν οι μορφωμένοι σύμβουλοι των ηγετικών μορφών της Ρώμης. Πολλοί από αυτούς ήταν Έλληνες. Οι Ρωμαίοι είχαν μεγάλη εκτίμηση για τους Έλληνες και τους θεωρούσαν την «επιτομή του πολιτισμού», μέχρι να κατακτήσουν τη χώρα μας.
Οι υπόδουλοι Έλληνες ήταν λοιπόν κυρίως εκπαιδευτικοί και δάσκαλοι, συχνά για τους γιους των ιδιοκτητών τους. Απολάμβαναν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης και μια πιο άνετη ζωή, αλλά δεν ήταν ελεύθεροι πολίτες και εξακολουθούσαν να είναι σε μεγάλο βαθμό σκλαβωμένοι άνθρωποι.
Στη ρωμαϊκή υψηλή κοινωνία, θεωρούνταν σύμβολα κύρους. Ακολουθούσαν οι οικιακοί δούλοι – υπηρέτες, επιστάτες και μάγειρες. Τα περισσότερα πλούσια μέλη της ρωμαϊκής κοινότητας που μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά δούλους, κατείχαν διάφορους για το νοικοκυριό τους.
Στην κατώτερη πλευρά της ιεραρχίας, αν και όχι στον πάτο, βρίσκονταν οι εργάτες που δούλευαν σε πιο απαιτητικές σωματικά εργασίες σε αγροκτήματα, λατομεία, ορυχεία και άλλα. Αυτοί οι δούλοι είχαν μικρό προσδόκιμο ζωής καθώς ζούσαν μέσα στις κακουχίες και τη δυστυχία. Σε ορισμένες περιπτώσεις, οι ιδιοκτήτες τους μπορούσαν να είναι λίγο πιο ανθρώπινοι από άλλους, γεγονός που έκανε τη ζωή τους λίγο πιο εύκολη. Στον πάτο βρίσκονταν οι σκλάβοι των πλοίων και οι εργάτες ορυχείων.
Οι μονομάχοι απολάμβαναν κάποια δόξα και προνόμια
Οι δούλοι γαλέρας ήταν υπεύθυνοι για την κωπηλασία των ρωμαϊκών πολεμικών πλοίων. Ήταν αλυσοδεμένοι στους πάγκους τους και συχνά εγκαταλείπονταν για να πεθάνουν σε περιόδους πολέμου ή ήττας. Οι εργάτες ορυχείων υπέφεραν από παρόμοιες προκλήσεις. Η ρωμαϊκή κοινωνία φημιζόταν για τη χρήση πολλών μολύβδων, και είναι αρκετά προφανές ότι αγνοούσαν τις επιπτώσεις της δηλητηρίασης από μόλυβδο και το τίμημα που αυτή προκαλούσε στους σκλάβους.
Υπήρχε όμως μια κατηγορία σκλάβων που απολάμβανε κάποια προνόμια και θέσεις: οι διασκεδαστές. Πιο συγκεκριμένα, οι διάσημοι μονομάχοι της αρχαίας Ρώμης απολάμβαναν τον χρόνο τους στο προσκήνιο. Οι αγώνες μονομάχων λάμβαναν χώρα μεταξύ σκλάβων σε αμφιθέατρα ως ψυχαγωγία για τους πλούσιους και την ελίτ.
Η επιβίωση σε βάναυσες μάχες και οι εντυπωσιακές κινήσεις στην αρένα βοήθησαν τους μονομάχους να κερδίσουν δημοτικότητα και φήμη, παρόμοια με τους σύγχρονους σούπερ σταρ του κινηματογράφου ή της μουσικής σήμερα. Ένας από τους πιο διάσημους αρχαίους μονομάχους ήταν βεβαίως ο Σπάρτακος, ο οποίος πρωτοστάτησε στην επανάσταση των δούλων και η ζωή του έγινε χιλιάδες χρόνια αργότερα, ταινία.
Σε αντίθεση με τη δημοφιλή πεποίθηση, οι περισσότερες μονομαχίες δεν γίνονταν «μέχρι θανάτου». Οι μάχες διαρκούσαν συνήθως 10 έως 15 λεπτά και έληγαν όταν ένας από τους πολεμιστές παραδινόταν κρατώντας ένα μόνο δάχτυλο ψηλά. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, μόνο το 10-20% των μονομάχων πέθαιναν μαχόμενοι. Οι πολεμιστές έδιναν μόνο 2 έως 3 αγώνες το χρόνο, οπότε δεν ήταν εύκολο να ξεχωρίσουν.
Όμως, ορισμένοι μονομάχοι είχαν πιο εξωφρενικές προσωπικότητες και έκαναν αξιομνημόνευτα κατορθώματα κατά τη διάρκεια μιας μάχης που τους απέφεραν χρήματα και φήμη. Οι μονομάχοι μπορούσαν ακόμη και να κερδίσουν την ελευθερία τους αν έφερναν δόξα στους ιδιοκτήτες τους. Αυτό όμως δεν πρέπει να αφαιρεί από τη βιαιότητα και την απανθρωπιά του αθλήματος. Οι αγώνες μονομάχων μπορούσαν να αφήσουν σκλάβους ακρωτηριασμένους, τραυματισμένους ή νεκρούς.
Ο κόσμος συνήθως ζητωκραύγαζε καθώς οι μονομάχοι συγκρούονταν και συχνά προκαλούσαν σοβαρές βλάβες ο ένας στον άλλον. Άλλοι διασκεδαστές ήταν ηθοποιοί, χορευτές και τραγουδιστές που, υπό την επίβλεψη των ιδιοκτητών τους, ταξίδευαν στην ιταλική χερσόνησο διασκεδάζοντας τους πολίτες. Απολάμβαναν επίσης κάποιο επίπεδο κύρους, δημοτικότητας και προνομίων, αλλά παρέμεναν μη ελεύθεροι πολίτες.
Οι σκλάβοι σταυρώνονταν ως τιμωρία
Για τους περισσότερους σκλάβους της αρχαίας Ρώμης, η ελευθερία ήταν ένα μακρινό όνειρο. Περιστασιακά, κάποιοι από αυτούς εξεγέρθηκαν και προσπάθησαν να ξεφύγουν από τη μιζέρια τους. Τις περισσότερες ωστόσο φορές, αυτή η εξέγερση δεν είχε καλή κατάληξη.
Ίσως η πιο διάσημη μορφή εκτέλεσης εγκληματιών, προδοτών και ανυπάκουων σκλάβων στη Ρώμη είναι αυτή που πιθανώς φαντάζεσαι: η σταύρωση, η οποία σύμφωνα με τη λατινική λέξη “crucificare”, σημαίνει «στερεώνω σε σταυρό».
Η πιο διάσημη ιστορική σταύρωση είναι αυτή του Ιησού Χριστού, ωστόσο λέγεται ότι χιλιάδες, αν όχι εκατομμύρια, άνθρωποι σταυρώθηκαν από τους Ρωμαίους κατά τη διάρκεια της βασιλείας τους που διήρκεσε πάνω από χίλια χρόνια. Για την τιμωρία αυτή, οι κατηγορούμενοι καρφώνονταν από τους καρπούς και τους αστραγάλους τους σε έναν ξύλινο σταυρό και τότε ξεκινούσε ο πραγματικός γολγοθάς, καθώς συνήθως έπρεπε να περάσουν ώρες για να πεθάνουν.
Σε άλλες περιπτώσεις, σκλάβοι διορίζονταν συχνά ως δήμιοι. Ονομάζονταν «επόπτες» και απολάμβαναν κάποια εξουσία και προνόμια έναντι των άλλων σκλάβων για να τους κρατούν σε τάξη. Εκτός από τη σταύρωση, οι σκλάβοι μαστιγώνονταν επίσης μέχρι θανάτου, καταδικάζονταν να πεθάνουν σε αρένα και μερικές φορές ποδοπατούνταν από ελέφαντες.
Οι σκλάβοι που κρίνονταν ένοχοι για εγκλήματα, για εξέγερση ή για χριστιανικές πράξεις (αυτό συνέβαινε πριν η Ρώμη υιοθετήσει την ανεξιθρησκεία) συχνά ρίχνονταν στην αρένα για «εκτέλεση για ψυχαγωγικό σκοπό». Εκατοντάδες θεατές παρακολουθούσαν και ζητωκραύγαζαν καθώς αυτοί οι σκλάβοι πέθαιναν με κάθε τρόπο στην αρένα. Μερικοί ταΐζονταν σε λιοντάρια, αρκούδες ή τίγρεις. Άλλοι ποδοπατήθηκαν ή ακρωτηριάστηκαν από ταύρους, βόδια και ελέφαντες.
Οι πλούσιοι άνθρωποι της Ρώμης διακινούσαν σκλάβους
Οι αιχμάλωτοι πολέμου συχνά μεταφέρονταν στη Ρώμη ως σκλάβοι και κάποιοι από αυτούς πωλούνταν στους Ρωμαίους από τους λαούς των αυτοκρατοριών τους στην Αφρική και τη Μέση Ανατολή. Στη συνέχεια διακινούνταν περαιτέρω στο σκλαβοπάζαρο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Για τους πλούσιους και εύπορους της Ρώμης, η υποδούλωση ανθρώπων αποτελούσε σύμβολο κύρους και ήταν σύνηθες να έχουν πολλούς σκλάβους ταυτόχρονα.
Πολλοί δεν έβλεπαν τον λόγο να ξοδεύουν περισσότερα χρήματα για την απόκτηση σκλάβων και αντ’ αυτού κατέφευγαν σε απάνθρωπες πρακτικές, όπως η αναπαραγωγή τους. Οι νεαρές σκλάβες και οι γυναίκες συχνά έμεναν με τη βία έγκυες είτε από άλλους σκλάβους κατ’ εντολή των ιδιοκτητών τους είτε από τους ίδιους τους ιδιοκτήτες. Έτσι προέκυψε ένας «έτοιμος» πληθυσμός σκλάβων.
Η κουλτούρα της σεξουαλικής κακοποίησης των δούλων γυναικών οδήγησε επίσης στην πορνεία στην αρχαία Ρώμη. Η Ρώμη ήταν διάσημη για τους οίκους ανοχής της, και παρόλο που πολλές γυναίκες σκλάβες εξαναγκάζονταν σε σεξουαλική εργασία, δεν ήταν όλες οι εργαζόμενες σε οίκους ανοχής σκλάβες.
Ορισμένες από τις πιο ελκυστικές γυναίκες εξυπηρετούσαν μόνο πλούσιους και διάσημους πελάτες και μάλιστα απέκτησαν κάποια φήμη και επιρροή για τον εαυτό τους. Σε ορισμένες περιπτώσεις, ακόμη και νεαροί άνδρες ή αγόρια μπορούσαν να αποκτήσουν παρόμοιο κύρος.
Ορισμένοι από τους πιο «επιεικείς» ιδιοκτήτες απασχολούσαν δούλους σε μικρά σπίτια ή αγροκτήματα, όπου τους γνώριζαν καλά. Αν ήθελαν, μπορούσαν να ανταμείψουν τους δούλους με ελευθερία στη διαθήκη τους. Ακόμη και μετά την απόκτηση της ελευθερίας τους, ωστόσο, οι πρώην σκλάβοι είχαν ακόμη ένα τελευταίο εμπόδιο να ξεπεράσουν προτού μπορέσουν να γίνουν επίσημα πολίτες: έπρεπε να υπηρετήσουν ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα στις ρωμαϊκές δυνάμεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου