Όταν η ελληνική τζαζ εμπνέεται από τα αστυνομικά μυθιστορήματα

O κιθαρίστας της τζαζ μελοποιεί Φώντα Λάδη στο άλμπουμ «Ανατομία ενός εγκλήματος»

Γιώργος Νταλάρας - Ποιος σκότωσε το Νίκο Καραλή; - (Σπ. Εξάρας - Φ. Λάδης)
Από το άλμπουμ «Ανατομία ενός εγκλήματος»
(Μετρονόμος 2023)

Βρείτε ολόκληρο το άλμπουμ «Ανατομία ενός εγκλήματος» στα ψηφιακά καταστήματα και τις streaming υπηρεσίες Spotify: https://spoti.fi/3quPhnr iTunes/Apple Music: https://apple.co/44WOGtD Deezer: https://bit.ly/3OuEEZQ

Στίχοι:
Ποιος σκότωσε το Νίκο Καραλή,
υπάλληλο σε ξένη εταιρεία;
Κανείς δεν έχει κάτι να μας πει
για τούτη την παράξενη ιστορία.

Ανάσκελα, κοντά στην αμμουδιά,
σε στάση, που θαρρούσες πως κοιμόταν,
τον βρήκε ένα τσούρμο από παιδιά,
καθώς ο ήλιος πέρα βυθιζόταν.

Ποιος σκότωσε το Νίκο Καραλή;
Τι λόγους είχε τάχα να το κάνει;
Τι έφταιγε το θύμα και γιατί
γραμμένο ήταν έτσι να πεθάνει;

Την ώρα που τον βρήκανε νεκρό,
στο βάθος αρμενίζαν δυο καΐκια,
ενώ τ' αγέρι, τρέχοντας κι αυτό,
κουνούσε μπρος στα μάτια του δυο φύκια.

Ποιος σκότωσε το Νίκο Καραλή;
Σκοτάδι την υπόθεση τυλίγει.
Με τη δεξιά παλάμη του κλειστή,
τι άραγε κρατά να μη του φύγει;

Και τι, με τ' άλλο χέρι του ανοιχτό
και με το δάχτυλό του τεντωμένο,
μας δείχνει πέρα κει, στον ουρανό,
ανάμεσα στις στέγες ξεχασμένο;

'Έπαιξαν οι μουσικοί
Σπύρος Εξάρας: κλασικη και ηλεκτρική κιθάρα
Gil Defay: τρομπέτα
Joel Desroches: πιάνο, keyboards, organ B-3
Benjamin Nicolas: τύμπανα
Parker McAllister: ηλεκτρικό μπάσο

Ενορχήστρωση - παραγωγή: Σπύρος Εξάρας
Μίξη - mastering: Phil Magnotti

Αργύρης Λούλατζης - Μες στην ομίχλη αυτής της πόλης (Σπ. Εξάρας - Φ. Λάδης)

Μες στην ομίχλη αυτής της πόλης
μες στων πραγμάτων τις σκιές,
κρύβονται χίλιοι δολοφόνοι,
μπήγονται χίλιες μαχαιριές.
 
Πίσω απ' του καθενός τη ράχη,
απ' την καρδιά μια σπιθαμή,
ένα περίστροφο υπάρχει
που ξαφνικά πυροβολεί.

Στα μαγαζιά, στις συζητήσεις,
στις συντροφιές της γειτονιάς,
πριν βγάλεις άχνα, πριν μιλήσεις,
κοιτάς, που κρύβεται ο φονιάς.

Σ' αυτή την πόλη είν' όλα ξένα
κι ένας εσύ μές στους πολλούς,
κρύβονται εκείνοι από σένα
και συ φυλάγεσαι απ' αυτούς.

Μέσα στα χρώματα, τα φώτα,
έψαχνες για μια σπίθα φως,
πριν ξεψυχήσεις, τώρα, ρώτα,
πού πήγε τόσος ουρανός.

Θάνατος ήταν η ζωή σου.
Κακό παιγνίδισμα του νου.
Κι εκεί που είναι το κορμί σου,
μπορούσε να' ταν αλλουνού.

Άραγε χάθηκες στ' αλήθεια,
ή μήπως μέσα σου γελάς
και μήπως στα δικά σου στήθια
σκότωσαν κάτι από μας;

Σ' είχαν σκοτώσει λίγο-λίγο
μα δεν το πρόσεξε κανείς,
Μα γω το βήμα πάλι ανοίγω,
μήπως στο δρόμο μου φανείς.