Η κυρία Πρόεδρος και ο λαϊκισμός
Δεδομένο πρώτο: «Συ ει πέτρα» της προπαγάνδας του Μητσοτάκη είναι ο λαϊκισμός του ΣΥΡΙΖΑ.
Όπου λαϊκισμός ανακηρύσσεται με χρυσόβουλο του Μαξίμου ό,τι κινείται, περπατάει και πετάει στις θέσεις και την πράξη της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Από το αίτημα για 800 ευρώ βασικό μισθό και επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων, μέχρι την αποχώρηση από κάποια ψηφοφορία.
Και βεβαίως η κριτική από φορείς καλλιτεχνών, ανθρώπους της τέχνης, νομικούς, επιστήμονες, ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης και τον ΣΥΡΙΖΑ για όλο τον χειρισμό της υπόθεσης Λιγνάδη. Και την αποφυλάκισή του από τους φύλακες του κράτους δικαίου.
Δεδομένο δεύτερο: Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει αποφασίσει να οικοδομήσει την εκκλησία της επί ταύτης της πέτρας. Ανακήρυξε στις 24 Ιουλίου με τον πιο επίσημο τρόπο εχθρό του κράτους δικαίου και της δημοκρατίας όχι την καταδίωξη «κουκουλοφόρων» μαρτύρων και εισαγγελέων, τις επελάσεις στη Δικαιοσύνη από τον Μητσοτάκη, που έφτασε στη Βουλή να καταδικάσει δημοσίως δημοσιογράφους ως κακούργους, τη θέση 108 της Ελλάδας στην παγκόσμια κατάταξη για την ελευθερία του Τύπου, τις μηνύσεις και τις απειλές υπουργών εναντίον δικαστών, τα προβλήματα στη Δικαιοσύνη, που σημειώνει ακόμα και η Κομισιόν. Αλλά τον λαϊκισμό!
Σημαίνει αυτό ότι η Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει αποφασίσει να φέρεται σαν αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας; Όχι βέβαια. Το τεκμήριο της πολιτικής αθωότητας ισχύει και για τον ανώτατο άρχοντα. Πολύ περισσότερο όταν δεν είναι πολιτικός καριέρας. Σημαίνει όμως, κι αυτό προκύπτει από όσα λέει και πράττει, ότι βλέπει την πραγματικότητα όπως περίπου, ή και ακριβώς, ο Μητσοτάκης. Λαϊκισμός εναντίον δημοκρατίας, θεσμών, άμωμου Δικαιοσύνης, κράτους δικαίου, και εν τέλει ακόμα και εναντίον Λιγνάδη βαλλόμενου. Αυτά είναι η βασική κοινωνική και πολιτική αντιπαράθεση για την κυρία Πρόεδρο.
Όπως και για τον Μητσοτάκη.
Στη σταυροφορία της εναντίον του λαϊκισμού είναι βέβαιο ότι θα βρει αρκετούς συμμάχους, εντός και εκτός Μαξίμου. Καθώς όμως η ελάχιστα θεσμική και προεδρική σύμπλευση με τον Μητσοτάκη έχει αρχίσει να φθείρει το κεφάλαιο της σοβαρότητάς της, καραδοκεί ένας κίνδυνος. Να ισχύσει γι’ αυτήν όχι κάποιου είδους κοινωνική και πολιτική εχθρότητα, αλλά εκείνο το λαϊκίστικο και δηλητηριώδες.
-Ποιος το είπε αυτό;
-Η Σακελλαροπούλου.
-Καλά, πάμε παρακάτω!*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου