Φιλοκυβερνητικός τύπος: Αμηχανία και σύγχυση για το κύμα αντιδράσεων για την αποφυλάκιση Λιγνάδη

tvxs.gr 

12-16 λεπτά

---

Αμηχανία αλλά και σύγχυση έχει προκαλέσει σε μεγάλο τμήμα των φιλοκυβερνητικών ΜΜΕ το σφοδρό κύμα αντιδράσεων στον καλλιτεχνικό κόσμο για την αποφυλάκιση του Δημήτρη Λιγνάδη, με ηθοποιούς σε θέατρα και σκηνές πολιτισμού όλης της χώρας να δηλώνουν την αντίθεσή τους στην απόφαση του δικαστηρίου.

Μάλιστα, ο εκνευρισμός κάποιων αρθρογράφων είναι κάτι παραπάνω από εμφανής με αρκετούς να στρέφουν τα “βέλη” του εκτός των άλλων και εναντίον του εκπροσώπου τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, Νάσου Ηλιόπουλου, λόγω της κριτικής που άσκησε στην υπουργού Πολιτισμού, Λίνα Μενδώνη, επί του ζητήματος.

Χαρακτηριστικά είναι όσα αναφέρει ο Στέφανος Κασιμάτηςς στα Νέα:

“Δεν χρειαζόταν όμως η παρέμβαση του εκπροσώπου Τύπου, για να καταλάβουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πολιτικοποιήσει ξεδιάντροπα το ζήτημα, προκειμένου να λασπώσει προσωπικά τον Πρωθυπουργό και την υπουργό Πολιτισμού. Δεν καταλαβαίνουν, όμως, πόσο ψεύτικο, πόσο κουτό και πόσο φτηνό είναι να αγανακτούν για την αποφυλάκιση του Λιγνάδη, όταν ο νόμος που το επιτρέπει ήταν η τελευταία κυβερνητική πράξη του ΣΥΡΙΖΑ; Και πολύ περισσότερο, όταν η τότε αντιπολίτευση, που ως κυβέρνηση σήμερα εφαρμόζει τον νόμο, φώναζε ακριβώς για το ενδεχόμενο της αποφυλάκισης ενός βιαστή ανηλίκων;

Δικαιωματιστές και με τα δίκια του παραβάτη, τότε· λαϊκά δικαστήρια και ad hoc εφαρμογή του νόμου, τώρα. Δεν αμφιβάλλω καθόλου ότι ο κόσμος τους, οι δεδομένοι ψηφοφόροι τους, μπορεί να συμφωνούν μια χαρά με αυτή την αντίληψη περί κράτους δικαίου. Οι άλλοι, όμως, αυτοί τους οποίους υποτίθεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να κερδίσει, για να κάνει τη «δεύτερη φορά Αριστερά», με την οποία μας φοβερίζει ο Πολάκης, νιώθουν ωραία όταν ο ΣΥΡΙΖΑ, που τους προσκαλεί στις τάξεις του, τους μεταχειρίζεται ως ηλίθιους; Δεν καταλαβαίνουν αυτοί οι πολίτες ότι ο ΣΥΡΙΖΑ τους κοροϊδεύει; Δεν αξίζουν μια εξήγηση;

Τα παραπάνω ερωτήματα είναι αυτονόητα. Το ότι η Αριστερά δεν τα θεωρεί σημαντικά, ώστε να την απασχολούν, μας δίνει μια ιδέα του τι σημαίνει στην πράξη να πολιτεύεσαι με γνώμονα την αφηρημένη έννοια του λαού, καθώς και ποια είναι η διαφορά από τη φιλελεύθερη αντίληψη που δίνει την προτεραιότητα στους πολίτες. Οι πολίτες είναι ο καθένας τους μια τελείως ξεχωριστή περίπτωση και δεν είναι δυνατόν ποτέ να αθροίζονται συνολικά και μάλιστα για όλα, τα άπειρα, θέματα της πραγματικότητας. Γι’ αυτό ακριβώς, όμως, υπάρχουν οι νόμοι· και η κυβέρνηση, που κατά δήλωση του Πρωθυπουργού στη Βουλή, μεριμνά για τους πολίτες, αυτούς τους νόμους ακολουθεί. Μπορεί η εφαρμογή τους να επιτρέπει κάτι που θεωρείται γενικώς «αδικία» (την αποφυλάκιση Λιγνάδη), αλλά η ύπαρξή τους και η τήρησή τους μας προστατεύει από τον ακόμη μεγαλύτερο της αυθαίρετης και κατά το συμφέρον του κάθε δημαγωγού ερμηνείας των συμφερόντων του λαού”.

Μάλιστα, ο Στέφανος Κασιμάτης καταλήγει παραθέτοντας την εξής εκτίμηση:

“Το ένα βέβαιο, πάντως, στην υπόθεση Λιγνάδη είναι ότι από πλευράς του κόσμου των τεχνών, τον οποίον ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει να εκπροσωπεί εργολαβικά, υπάρχει αληθινό πάθος και γνήσιο μένος στο κύμα αποστροφής που εκδηλώνεται κατά του πρώην διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου. Οφείλεται οπωσδήποτε η απεχθής φύση των εγκλημάτων, για τα οποία καταδικάστηκε πρωτοδίκως, αυτό που προκαλεί την ένταση του πάθους, κυρίως όμως είναι ο ανεπίτρεπτος συνδυασμός φιλελεύθερος κεντροδεξιός στις πεποιθήσεις χωρίς να το κρύβει και, συγχρόνως, ο κορυφαίος στον τομέα του, αναγνωρισμένος και καταξιωμένος από νωρίς. Δεξιός, ταλαντούχος και επιτυχημένος σε αυτό τον χώρο; Δεν χωνεύεται εύκολα…”.

Σε ανάλογο μήκος κύματος σε ότι αφορά την εκτίμηση για “στοχοποίηση” Λιγνάδη εκφράζει -μεταξύ άλλων- και η Αγγελική Κώττη στην ιστοσελίδα The President, επισημαίνοντας:

“Επί του συγκεκριμένου, το ΣΕΗ δεν θέλει τον Λιγνάδη ελεύθερο. Γιατί; Ας μη κάνουμε ερωτήσεις των οποίων οι απαντήσει είναι γνωστές πριν τεθούν. Ξίνισε στους συνδικαλιστές αλλά και στην αξιωματική αντιπολίτευση και σε κάποια αριστερά «αποκόμματα» η τοποθέτησή του στο Εθνικό Θέατρο. Επειδή δεν ήθελαν κάποιον που γνωρίζει την αριστερή κουλτούρα και δεν συμφωνεί μαζί της.

Τόσο απλό. Ο Λιγνάδης έπρεπε να φύγει από τη μέση, αν ήθελαν η ας την πούμε αριστερά να διοικεί το θέατρο ανεμπόδιστη. Θεωρήθηκε εύκολος στόχος για να πληγεί η υπουργός Πολιτισμού που τον τοποθέτησε σε αυτή τη θέση. Υπέθεσαν πως αν κατάφερναν να την ξηλώσουν, θα ξηλωνόταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη όπως ένα πουλόβερ. Εδώ γελάνε, γιατί, όπως είδαμε, γελάστηκαν. Μυαλό όμως δεν έβαλαν.

Ο Λιγνάδης είναι πάντοτε ο στόχος, κάποιοι χρησιμοποιούν τον πολιτισμό ως εργαλείο καταστροφής του, η ρητορεία περί κοινωνικής ευαισθησίας έχει πρόσημο και πάει λέγοντας. Θέλουν να είμαστε οπαδοί και όχι πολίτες.

Υπάρχει πρόταση; Βεβαίως! Οι δικαστικές αποφάσεις να βγαίνουν βάσει δημοσκόπησης ή  δημοψηφίσματος. Στο σεβασμό των αποτελεσμάτων και των δύο έχει τεράστια παράδοση η αξιωματική αντιπολίτευση…”.

Ανάλογη “συμπάθεια” για τον καταδικασμένο για δυο βιασμούς πρώην καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου εκφράζει και ο Ηλίας Μαγκλίνης

 στην Καθημερινή σε άρθρο του όπου επισημαίνει:

“Έπειτα από ενάµιση χρόνο ακούσαµε ξανά τη φωνή του Δημήτρη Λιγνάδη. Τον είδαμε χωρίς μάσκα, χωρίς χειροπέδες, έξω από τις φυλακές, κουρασμένο, θλιμμένο, ανακουφισμένο όμως.

Διακρίνετε μια κάποια συμπάθεια στα παραπάνω λόγια; Καλά κάνετε. Πέρασαν δεκαεπτά μήνες από τότε που ξέσπασε το σκάνδαλο, δεκαεπτά μήνες που ο Λιγνάδης τους πέρασε στη φυλακή. Περάστε δεκαεπτά λεπτά μέσα σε μια φυλακή και ελάτε μετά να μιλήσουμε.

Δεν μιλώ διόλου αθωωτικά (και δεν γνωρίζω προσωπικά τον κ. Λιγνάδη). Αλλά καλό είναι να θυμόμαστε ότι η έννοια της τιμωρίας στις δημοκρατίες δεν είναι αυτή της ίσης ανταπόδοσης. Σε όποιον αυτό δεν αρέσει μπορεί να πάει στο Ιράν”.

Από τη δική του μεριά, ο Γιώργος Παπαχρήστος σε δικό του άρθρο στα “Νέα” σημειώνει:

“Έψαχνα χθες επί ώρες να βρω στο Διαδίκτυο μια ανάλογη διαμαρτυρία των Peeping Tom στην πατρίδα τους. Δεν βρήκα τίποτε. Αν διαθέτει κάποιος κάτι σχετικό από τον ΣΥΡΙΖΑ που πανηγύριζε ολόκληρο το Σαββατοκύριακο επειδή η Μενδώνη αποχώρησε από το φεστιβάλ, πληροφορούμενη τι θα έκαναν οι Βέλγοι στο τέλος της παράστασης, παρακαλώ να μου το στείλει”.

Συνεχίζοντας μάλιστα ο Γιώργος Παπαχρήστος επιτίθεται με σφοδρότητα στον ΣΥΡΙΖΑ, αναφέροντας:

“Η Μενδώνη και ο ΣΥΡΙΖΑ. Αλλη μία ιστορία βιασμού. Της κοινής λογικής. Περάσαμε ολόκληρο το Σαββατοκύριακο με τον ΣΥΡΙΖΑ να ξεπερνάει κάθε όριο που υποτίθεται ότι ισχύει περί της πολιτικής αντιπαράθεσης και να καταφεύγει στη χυδαιότητα, την ψευτιά, την κατασυκοφάντηση και εν τέλει τον μισογυνισμό και τον ρατσισμό. Κατά τον ΣΥΡΙΖΑ, η υπουργός Πολιτισμού, εμμέσως πλην σαφώς, είναι άτομο ιδιαιτέρως επικίνδυνο, διότι πρώτον δίνει άσυλο σε βιαστές, δεύτερον τους καλύπτει πολιτικά και ηθικά, και τρίτον υπαγορεύει στη Δικαιοσύνη να τους αφήνει να κυκλοφορούν ελεύθεροι.

Κατά τον ΣΥΡΙΖΑ και τη διασταλτική ερμηνεία των όσων ισχυρίζεται, η υπουργός Πολιτισμού δεν είναι ακριβώς υπουργός Πολιτισμού, αλλά μια «νονά» του υποκόσμου, καθώς κινεί τα νήματα προκειμένου να προφυλάξει μερικά εξέχοντα μέλη της συμμορίας της!!!

Όποιος διαφωνεί ή τέλος πάντων θεωρεί ότι τα προαναφερόμενα εμπεριέχουν κάποιου είδους υπερβολή, δεν έχει παρά να διαβάσει τα ακόλουθα, από ανακοινώσεις του γραφείου Τύπου της αξιωματικής αντιπολίτευσης:

«Η κυρία Μενδώνη συνεχίζει να προσβάλλει τον πολιτισμό και τους ανθρώπους του. Βλέπει παντού το φάντασμα του ΣΥΡΙΖΑ. Δυστυχώς για αυτήν δεν χρειάζεται κάποιος να είναι ΣΥΡΙΖΑ για να έχει κατανοήσει τον βρώμικο ρόλο της. Οπως φάνηκε στην Καλαμάτα, δεν χρειάζεται να είναι καν από την Ελλάδα (...) Κυρία Μενδώνη, τοξικότητα και χυδαιότητα είναι κάποιος να καλύπτει βιαστές ανηλίκων»!!!

Επειδή όλα αυτά δεν μπορεί να είναι του Νάσου Ηλιόπουλου, του εκπροσώπου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, και είναι σχεδόν βέβαιο ότι τελούν τη εγκρίσει του «Λεγάμενου», κάποια στιγμή θα πρέπει να απολογηθεί γιατί τόσο μίσος, τόση εχθρότητα και τόση εμπάθεια γι’ αυτήν τη γυναίκα. Εδώ το πράγμα φωνάζει από μακριά ότι ξεφεύγει πια της πολιτικής και περιέρχεται στην αρμοδιότητα ειδικών επιστημόνων…”.

Την συμπαράστασή του στην Λίνα Μενδώνη επιχειρεί να εκφράσει και ο Δημήτρης Καμπουράκης στο Liberal, αναφέροντας:

“Ειλικρινά σας το γράφω ότι με κατατρύχει αυτό το ερώτημα. Πώς διάβολο αντέχει αυτή η γυναίκα και δεν τα βροντάει; Να βγαίνει ο κάθε αλητάμπουρας και ο κάθε ανερυθρίαστος, να της λέει ότι καλύπτει παιδεραστές; Να το ακούει από τον ίδιον τον Τσίπρα και από τον εκπρόσωπο του Ηλιόπουλο; Ειλικρινά σας το γράφω, αν ήμουν εγώ στην θέση της, θα έδινα μια μούντζα προς τα πίσω και θα την έκανα από το υπουργείο δίχως δεύτερη σκέψη”.

Επί του ζητήματος τοποθετείται και η Πέπη Ραγκούση σε δικό της άρθρο στα Νέα επισημαίνοντας μεταξύ άλλων:

“Ας μιλήσουμε λοιπόν γι’ αυτό το «κοινό περί δικαίου» αίσθημα που απασχολεί, τις τελευταίες μέρες, την επικαιρότητα για να δούμε όχι μόνο τη σχέση του με τη λειτουργία της Δικαιοσύνης και τον νομικό πολιτισμό αλλά και με αυτό καθαυτό το δίκαιο. Οσο κι αν έψαξα, δεν βρήκα κάποιον επίσημο, «επιστημονικό» ας πούμε ορισμό. Είναι λοιπόν κάτι μάλλον αόριστο, όσο αόριστος είναι και ο όρος. Τι σημαίνει «κοινό»; Θα μπορούσε, θεωρητικά, να ερμηνευτεί ως αυτό που ορίζεται από την πλειοψηφία, ωστόσο δεν είναι κάτι που προκύπτει από κάποιο δημοψήφισμα. Δηλαδή, σε ακτιβισμούς που γίνονται εν ονόματι αυτού του αισθήματος, συσπειρώνονται όσοι το υποστηρίζουν. Αυτοί που διαφωνούν, σιωπούν. Το ότι σιωπούν όμως δεν σημαίνει ότι είναι λιγότεροι. Μήπως θα ήταν πιο σωστό αν το λέγαμε «ένα περί δικαίου αίσθημα που φωνάζει δυνατά»; Αλλά έστω κι έτσι, ας πούμε ότι συμπίπτει με τη γνώμη ενός σημαντικού ποσοστού των πολιτών. Είναι όμως πραγματικά «κοινό» ακόμη και γι’ αυτούς;”.

Τέλος, ο Ηλίας Κανέλλης στην ίδια εφημερίδα βάλλει με σφοδρότητα κατά των καλλιτεχνών που αντιδρούν αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ αναφέροντας:

“Πολλοί καλλιτέχνες υποδύονται τους Αγανακτισμένους και διαβάζουν πύρινες ανακοινώσεις στα θέατρα και στα φεστιβάλ. Στην Επίδαυρο μερικοί θεατές ύψωσαν ένα πανό που έγραφε «Βιαστής». Στην Καλαμάτα, που είναι πιο κουλτουριάρηδες, ένας κύριος Πάνος Μαλακτός του χορευτικού συγκροτήματος Peeping Tom (που σημαίνει: Ηδονοβλεψίας), στο Μέγαρο Χορού που φιλοξενεί σχετικό φεστιβάλ, κράτησε αντίστοιχο πανό στα ξένα: «Rapists must be in jail», «Οι βιαστές πρέπει να είναι στη φυλακή». Η υπουργός Πολιτισμού, Λίνα Μενδώνη, προφανώς είχε πληροφορίες και ορθώς δεν παρέστη στην παράσταση, οπότε τσαντίστηκε ο υπεύθυνος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, Πάνος Ηλιόπουλος, ο οποίος κατηγόρησε την υπουργό ως «συμμέτοχη σε μια πρωτοφανή υπόθεση συγκάλυψης». Εχει πάρει γραμμή από τον πρόεδρο, Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος ισχυρίζεται ότι αυτός που έκανε τα ειδεχθή εγκλήματα του βιασμού είναι ελεύθερος επειδή είναι κολλητός της εξουσίας.

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δηλαδή, έχει γνώμη διαφορετική από τη γνώμη του δικαστηρίου. Δεν τον νοιάζει ούτε η ακροαματική διαδικασία ούτε οι νόμοι, υπερπηδά τη διάκριση των εξουσιών (είναι βέβαιο ότι την έμαθε, διότι υποσχόταν στον Ερντογάν ότι θα του παραδώσει τους οκτώ φυγάδες αξιωματικούς που κυνηγούσε το τουρκικό καθεστώς, πράγμα που δεν του επέτρεψε το δικαστήριο) που ως θεσμικός παράγων θα έπρεπε να έχει ευαγγέλιο. Δεν ξέρω αν βολεύει τον Τσίπρα μια κάθειρξη ενός προσώπου που ο ίδιος το συνύφανε με τη δαιμονοποίηση του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη και των στενών συνεργατών του, ωστόσο η υποστήριξη εκ μέρους του της πεποίθησης ενοχής ενός πολίτη κόντρα στους θεσμούς της Δικαιοσύνης είναι ένδειξη αυταρχισμού και ολοκληρωτισμού: δεν είναι κάτι δημοκρατικό.

Μου κάνει μάλιστα ιδιαίτερη εντύπωση ότι θεωρεί τη Δικαιοσύνη θεραπαινίδα των προσωπικών βλέψεών του ο άνθρωπος που, στην πρώτη προγραμματική ομιλία του ως πρωθυπουργός ενώπιον της Βουλής των Ελλήνων, είχε δηλώσει ότι το κόμμα και η κυβέρνησή του ήταν «κάθε λέξη από το σύνταγμα της χώρας». Αν τηρούσε αυτή τη φράση, ο τέως πρωθυπουργός θα γνώριζε ότι, σύμφωνα με το άρ. 96, παρ. 1 του συντάγματος, «Στα τακτικά ποινικά δικαστήρια ανήκει η τιμωρία των εγκλημάτων και η λήψη όλων των μέτρων που προβλέπουν οι ποινικοί νόμοι». Του αρέσει - δεν του αρέσει, έχει δικαίωμα να βρει επιχειρήματα να κρίνει την όποια δικαστική απόφαση, δεν έχει όμως το δικαίωμα να παρακάμπτει τη θεμελιώδη αρχή της δημοκρατίας, που θεωρεί αδιαπραγμάτευτη τη διάκριση των εξουσιών.

Πολιτικός που αδιαφορεί για αυτόν τον θεμελιώδη δημοκρατικό κανόνα, που εγγυάται στους πολίτες την προστασία από την κατάχρηση εξουσίας της κάθε πολιτικής ηγεσίας, συνειδητά εργάζεται εναντίον της δημοκρατίας. Αναρωτιέμαι, τόσοι εγνωσμένοι δημοκράτες συμμετέχουν στον ΣΥΡΙΖΑ, ουδείς δεν διαμαρτύρεται για την επιδεικτική αντιδημοκρατική ρητορική του αρχηγού;”.