Το What's Eating Gilbert Grape είναι μια αμερικανική ενηλικίωσης του
δραματική ταινία σε σκηνοθεσία Lasse Hallström και με πρωταγωνιστές τους
Johnny Depp , Leonardo DiCaprio , Juliette Lewis και Darlene Cates .
Ακολουθεί τον 25χρονο Gilbert (Depp), έναν υπάλληλο παντοπωλείου που
φροντίζει την παχύσαρκη μητέρα του (Cates) και τον διανοητική αναπηρία
νεότερο αδερφό του (DiCaprio) με Ο Peter Hedges έγραψε το σενάριο,
βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημά του το 1991. Τα γυρίσματα έγιναν από
τον Νοέμβριο του 1992 έως τον Ιανουάριο του 1993 σε διάφορα μέρη του
Τέξας . Η ταινία έτυχε θετικής υποδοχής, με την ερμηνεία του Ντεπ και
του Ντι Κάπριο να αποσπά παγκόσμια αναγνώριση. Σε ηλικία 19 ετών, ο Ντι
Κάπριο έλαβε τις πρώτες του υποψηφιότητες για Όσκαρ και Χρυσή Σφαίρα Α '
Ανδρικού Ρόλου, και έγινε ο έβδομος νεότερος υποψήφιος Β' Ανδρικού
Ρόλου για τον πρώτο.
ΤΙ ΒΑΣΑΝΙΖΕΙ ΤΟΝ ΓΚΙΛΜΠΕΡΤ ΓΚΡΕΪΠ; - WHAT'S EATING GILBERT GRAPE?
Συνοπτική περίληψη του έργου:
Η καθημερινότητα ενός νέου που ζει σε επαρχιακή πόλη της Αϊόβα, εργάζεται σε τοπικό μπακάλικο και έχει διαρκώς προβλήματα με την υπέρβαρη μητέρα του, τις δυο αδελφές του και το μειωμένης νοημοσύνης μικρότερο αδελφό του.
Προσωπική άποψη:
Μία από τις πρώτες ταινίες που παρακολούθησα στην ζωή μου είναι το, "Τι Βασανίζει Τον Γκίλμπερτ Γκρέιπ;". Ακόμα μπορώ να θυμηθώ την έκφραση του προσώπου της τότε κολλητής μου, μόλις της ανακοίνωσα τον τίτλο της ταινίας που θα παρακολουθούσαμε εκείνο το απόγευμα. Πιστέψτε με, θα μπορούσε πολύ εύκολα και χωρίς τύψεις να με κάψει στην πυρά. Ωστόσο εγώ δεν πτοήθηκα και κατέληξα στο να την παρακολουθήσω, εντελώς απερίσπαστη και βαθιά μέσα μου ήξερα πριν καλά-καλά τελειώσει, πως εκείνη μπορεί να ήταν η πρώτη όμως, σίγουρα δεν θα ήταν και η τελευταία φορά που θα την έβλεπα. Και είχα δίκιο γιατί μέσα στα χρόνια που ακολούθησαν, δεν πέρασε έστω ένας χρόνος που να μην κατέφυγα έστω μια φορά στο video club της γειτονιά μου, αναζητώντας τα ίδια συναισθήματα που βίωσα εκείνη, την πρώτη φορά, στην πρώιμη εφηβεία μου.
Πολύ πιθανόν κάποιος να σκεφτεί, "άλλη μια αμερικανιά για την δύσκολη ζωή στην αμερικάνικη επαρχία". Μπορεί να μην συμφωνώ ωστόσο, δεν μπορώ και να διαφωνήσω με τη γέννηση της σκέψης αυτής καθώς, δεν είναι και λίγα τα δείγματα ταινιών που μπορεί κάποιος να εντάξει στην κατηγορία αυτή. Η συγκεκριμένη όμως έχει μια μεγάλη διαφορά. Δεν υιοθετεί την αμερικάνικη ταυτότητα αλλά, επιλέγει εύστοχα να εστιάσει στον ίδιο τον άνθρωπο, ο οποίος είναι ο ίδιος οπουδήποτε κι αν τον τοποθετήσεις γιατί επί της ουσίας, δεν έχει σχέση, ή τουλάχιστον τόσο μεγάλη σημασία, το που μεγαλώνεις αλλά το πως. Ο κεντρικός άξονας της ταινίας είναι ο ίδιος ο Gilbert, του οποίου η καταγωγή δεν είναι αυτό που μας απασχολεί αλλά, το οικογενειακό δράμα του, το οποίο και έχει την απόλυτη προσοχή μας.
Ο Lasse Hallstrom μας προσφέρει μια καθαρά ανθρωποκεντρική ταινία, με μια λιγότερο αμερικάνικη και πιο εξευρωπαϊσμένη αισθητική, προκαλώντας μας συναισθήματα που κυμαίνονται ανάμεσα στην θλίψη και τον θυμό, την συγκίνηση και την αγανάκτηση. Αυτός άλλωστε είναι και ο σκοπός της ταινίας. Να μας κάνει να αμφιταλαντευτούμε ανάμεσα σε δύο αλήθειες, σε δύο πραγματικότητες, εκείνη που υπαγορεύει η αίσθηση του καθήκοντος και εκείνη που υπαγορεύει το εσωτερικό συναίσθημα ελευθερίας και παρορμητισμού του κάθε νέου που έχει αφήσει πίσω του την εφηβεία, περνώντας στην ενηλικίωση και την ανάγκη που την συνοδεύει για νέες ανακαλύψεις, για την δημιουργία μιας νέας ζωής μακριά απ' όσα τυχόν μπορεί να τον βαραίνουν, οδεύοντας σε ένα μέλλον από το οποίο μπορεί να διεκδικήσει τα πάντα. Ίσως όλη αυτή η θετική αίσθηση να οφείλεται και στο γεγονός ότι το σενάριο της ταινίας, φέρει την υπογραφή του ίδιου ανθρώπου που έγραψε το ομώνυμο μυθιστόρημα το οποίο και ενέπνευσε την ταινία, ο Peter Hedges.
Αναμφίβολα, ένα απ΄τα μεγάλα ατού της ταινίας είναι οι πρωταγωνιστές της. Ο Depp, αρκετά νεαρούλης ακόμα το 1993,
απέδειξε για πολλοστή φορά ότι είχε κάθε δικαίωμα να θεωρείται, αν όχι ο
καλύτερος, ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του, φέρνοντας
αυτή την επιβεβαίωση μέχρι το σήμερα, κοιτάζοντας απλά το ιστορικό της
πορείας του. Γοητευτικά εσωστρεφής, είναι η ιδανική προσωποποίηση του
νεαρού άντρα που μπορεί να κυνηγήσει το μέλλον του αλλά καταπιέζεται από
την αίσθηση καθήκοντος να έχει τον πολλαπλό ρόλο του πατέρα, του
αδερφού, ακόμα και του συντρόφου, έστω και ασυναίσθητα. Αλλά η μεγάλη
έκπληξη δεν βρίσκεται στη δικιά του ερμηνεία αλλά, στου ακόμα νεότερου, Leonardo DiCaprio ο οποίος, θυσίασε το όμορφο προσωπάκι που τον έκανε ίνδαλμα στα 90's
με blockbuster παραγωγές που και να θέλουν, δεν σου αφήνουν πολλά
περιθώρια να εκφράσεις το ταλέντο σου, προκειμένου να υποδυθεί τον
διανοητικά καθυστερημένο, μικρότερο αδερφό της οικογένειας. Χωρίς καμία
αμφιβολία, μια από τις καλύτερες, ώριμες και συγκινητικές ερμηνείες στο
σύνολο της καριέρας του σε έναν ρόλο, που μισούμε να αγαπάμε και αυτό
γιατί, δεν είναι λίγες οι φορές που μας κάνει να δακρύσουμε.[..........................]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου