Οι εκβιάσιμοι Ευρωπαίοι νάνοι
Η ισχύς των ΗΠΑ, που ασκούν παγκόσμια επιτήρηση και κυριαρχία, είναι γνωστή και σήμερα αντιληπτή περισσότερο από ποτέ. Αυτό που σίγουρα είχαμε υπερτιμήσει, με αφορμή τον πόλεμο στην Ουρανία, είναι η οντότητα της Ευρώπης και ειδικά η ανεξαρτησία των κυβερνήσεων των χωρών της. Κυβερνήσεων που θυσιάζουν και την ασφάλεια των πολιτών τους υπακούοντας στις αμερικανικές διαταγές. Χώρες ειρηνικές και ευημερούσες που απολάμβαναν την ουδετερότητά τους, όπως η Σουηδία και η Φινλανδία, σύρονται στο ΝΑΤΟ, σε ρόλο προχωρημένης αιχμής περικύκλωσης της Ρωσίας.
Πόροι για κοινωνικές παροχές και υπηρεσίες θα μεταφερθούν για νέους εξοπλισμούς, που είναι αδύνατον στη σύγχρονη εποχή να εγγυηθούν αμυντική ασφάλεια, όταν τα εξελιγμένα οπλικά συστήματα και οι πυρηνικές βόμβες δεν αποκρούονται, αλλά ανταποδίδονται με το ανάλογο κόστος.
Πού οφείλεται αυτή η προκλητική, άνευ προηγουμένου εξάρτηση της Ευρώπης και των κυβερνήσεων που δέχτηκαν να αναλάβουν το μεγαλύτερο μέρος των συνεπειών στη σχεδιασμένη από το 2014 σύγκρουση ΗΠΑ-Ρωσίας μέσω Ουκρανίας;
Πέρα από την κατασκευασμένη ισχύ του δολαρίου, μετά την κατάργηση, το 1971 από τον Νίξον, της σύνδεσης των νομισμάτων με τον χρυσό, για να χρηματοδοτήσει τον πόλεμο στο Βιετνάμ, το μεγαλύτερο αμερικανικό όπλο σήμερα είναι η κατοχή όλων των πληροφοριών. Δεν υπάρχει τρωτός ή εκβιάσιμος Ευρωπαίος πολιτικός που να μην είναι φακελωμένος από τις αμερικανικές υπηρεσίες, που θα του το θυμίσουν αν αρνηθεί να υπακούσει.
Κάπως έτσι το Βερολίνο τάχθηκε τελικά υπέρ του εμπάργκο στο ρωσικό πετρέλαιο. Ποιο είναι το κόστος; Όπως δήλωσε από τις Βρυξέλλες ο υπουργός Οικονομίας Ρόμπερτ Χάμπεκ, ζητήθηκε μια μεταβατική περίοδος μερικών εβδομάδων. Και μετά; Για μετά, προειδοποίησε για τον κίνδυνο αύξησης των τιμών ενέργειας τόσο για τη βιομηχανία όσο και για τους καταναλωτές. Και διευκρίνισε: «Το κράτος δεν μπορεί να αμβλύνει κάθε επιπλέον βάρος»! Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ανέλαβαν κόστος χωρίς να αναλογιστούν τις συνέπειες και τη δραματική υποβάθμιση της ζωής των πολιτών τους. Τι θα απαντήσουν όταν ρωτηθούν; Ο κυνισμός του Μάριο Ντράγκι που κάλεσε τους Ιταλούς, αν θέλουν ειρήνη, να ξεχάσουν τα κλιματιστικά για το καλοκαίρι, καθησυχάζει ή εξοργίζει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου