Μητροπολίτης Αιτωλίας: Θάνατος ή αυτοχειρία;
Ο θάνατος του Μητροπολίτη Αιτωλίας από κορονοϊό ήταν ένα προδιαγεγραμμένο γεγονός. Ο άνθρωπος αυτός συγκέντρωνε όλα τα χαρακτηριστικά του επικίνδυνου (υποψήφιου) αρρώστου: ήταν μεγάλης ηλικίας, ερχόταν σε επαφή με πολύ κόσμο και ήταν (φανατικός) αντιεμβολιαστής.
Πριν από μέρες είχε πεθάνει και η, επίσης ανεμβολίαστη, αδελφή του, με την οποία ζούσαν στο ίδιο σπίτι. Η επιστημονική «προφητεία» επαληθεύτηκε, αφού ο Θεός δεν έκανε κάποιο «θαύμα», όπως θα περίμεναν όσοι πιστοί ή απλώς θρησκόληπτοι ασπάζονται δοξασίες ανθρώπων σαν τον μακαρίτη.
Όμως, δεν πρέπει να προσπεράσουμε εύκολα αυτό το γεγονός. Για πολλούς λόγους:
Πρώτον, ο ιερωμένος αυτός δεν ήταν κάποιος αγράμματος, που επηρεαζόταν από όσα παλαβά κυκλοφορούν στο διαδίκτυο για την πανδημία (μάλλον δεν είχε σχέση με το διαδίκτυο, λόγω ηλικίας). Το βιογραφικό του αναφέρει ότι, πριν γίνει ιερωμένος, είχε σπουδάσει Πολιτικές Επιστήμες στην (τότε) Πάντειο. Επομένως, έστω στα νιάτα του, είχε έρθει σε επαφή με την επιστήμη. Και, προφανώς (πρέπει να) είχε τη δυνατότητα να καταλαβαίνει πού τελειώνουν οι δοξασίες και οι παλαβομάρες και πού αρχίζει η επιστήμη.
Δεύτερον, η εξέλιξη της υπόθεσης θέτει το ερώτημα αν άνθρωποι αυτής της κατηγορίας είναι, τελικά, σε θέση να αντιλαμβάνονται τη διαφορά επιστήμης και πίστης, επιστήμης και θρησκοληψίας. Δυστυχώς, η απάντηση είναι δύσκολη, καθώς έχουμε δει και περιπτώσεις (πιστών ή θρησκόληπτων) επιστημόνων, αλλά και ορισμένων πολιτικών, οι οποίοι, ενώ δίνουν συμβουλές για την αντιμετώπιση του κορονοϊού, ταυτόχρονα δίνουν παράλογες απαντήσεις, όταν η συζήτηση έρχεται στη σύγκρουση επιστήμης και πίστης. Εδώ και εδώ χαρακτηριστικές περιπτώσεις.
Τρίτον, ο Μητροπολίτης αυτός επηρέαζε πολύ κόσμο στην περιφέρεια της Μητρόπολής του. Και ουδείς είναι σε θέση να πει πόσους έχει πάρει στο λαιμό του ως αντιεμβολιαστής.
Τέταρτον, ο θάνατός του είναι κανονικός θάνατος ή μήπως μοιάζει με αυτοχειρία; Μήπως πρόκειται για κάτι βαρύτερο, όπως έχει πει ένας (λογικός) συνάδελφός του; Ναι, η κατηγορία της ηθικής αυτουργίας σε θανάτους είναι βαριά. Όμως, αν ένας Μητροπολίτης έχει πείσει, με τη στάση, το παράδειγμα ή και τις συμβουλές του, πιστούς να μην εμβολιαστούν, τι άλλο από αυτό έχει διαπράξει;
Τούτων ούτως εχόντων, η ευθύνη είναι βαριά και διπλή. Πρώτα της ηγεσίας της Εκκλησίας, η οποία από την αρχή έπρεπε να έχει ξεκαθαρίσει το τοπίο. Δυστυχώς, αρκέστηκε μόνο σε προτροπές, αφού ουδείς ανώτερος ιερωμένος παύθηκε για το αντιεμβολιαστικό του κήρυγμα.
Και μετά της Πολιτείας, δηλαδή της κυβέρνησης. Δεν είναι δυνατόν ο απλός υπάλληλος του νοσοκομείου, που αρνείται να εμβολιαστεί, να τίθεται (πολύ σωστά) σε αργία και ο Μητροπολίτης, που επηρεάζει πλήθος κόσμου, να μην αγγίζεται.
Επιμύθιον: ναι, είναι δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να επιλέξει τον τρόπου που θα πεθάνει. Ο τρόπος που πέθανε ο Μητροπολίτης Αιτωλίας δεν έχει τα τυπικά χαρακτηριστικά της αυτοχειρίας. Επί της ουσίας, όμως, τέτοια είναι, έστω κι αν ο παθών τελούσε σε (συγγνωστή ή ασύγγνωστη, μικρή σημασία έχει) πλάνη. Και η θρησκεία, την οποία υπηρετούσε ο εκδημήσας, την θεωρεί μεγάλο αμάρτημα.
Μια απάντηση σε όλα αυτά ίσως να δίνει αυτή η ρήση του Ρώσου συγγραφέα Άντον Τσέχοφ: «Όταν διψάς και σου φαίνεται ότι μπορείς να πιεις όλη τη θάλασσα, αυτό είναι πίστη. Όταν αρχίζεις να πίνεις και τελειώνεις μετά από ένα-δυο ποτήρια, αυτό είναι επιστήμη»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου