Προς το Συνέδριο με τα μάτια διάπλατα

 

Προς το συνέδριο, με μάτια ερμητικά ανοιχτά

Θανάσης Καρτερός

avgi.gr 

3-4 λεπτά

---

Με τα μάτια στην ερώτηση των ερωτήσεων: Για ποιον θέλουμε να υπάρχει το κόμμα; Γιατί υπάρχουμε σ’ αυτό; Για τι πασχίζουμε;

Σκόρπιες σκέψεις για την πορεία προς το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, τις προτάσεις Τσίπρα και τις επερχόμενες συζητήσεις, θέσεις, αντιπαραθέσεις, διαφωνίες. Τέτοιες ώρες, λοιπόν, καλό είναι να βαδίζουμε:

Με τα μάτια προς τα έξω, προς τον κόσμο, που μέσα του ζούμε, υπάρχουμε, λειτουργούμε και δρούμε. Και όχι προς τα μέσα, προς τον μικρόκοσμο του κόμματος, τις μικρές και μεγάλες φιλοδοξίες, τους μικρούς και μεγάλους ισολογισμούς, που μας εμποδίζουν να διαβάσουμε τον έξω μεγάλο ισολογισμό. Για να τον αλλάξουμε.

Με τα μάτια πρώτα στους συσχετισμούς που διαμορφώνουν την κοινωνική πραγματικότητα και ύστερα στους συσχετισμούς μέσα στο κόμμα ή στους διαδρόμους της ηγεσίας, που παραμορφώνουν την κοινωνική εικόνα, παράγουν εσωστρέφεια και παράλυση, οδηγούν σε ακούσιο αφοπλισμό.

Με τα μάτια σε έναν ΣΥΡΙΖΑ που δεν υπάρχει για να αναπαράγει τον εαυτό του ή να μοιράζει θέσεις, αλλά εκφράζει και θέλουμε να εκφράζει τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας στον λόγο, στην πράξη, στη λειτουργία, στο πρόγραμμα, στην πολιτική του. Και βέβαια στην αποτελεσματικότητά του.

Με τα μάτια στη διαδρομή της Αριστεράς, που με τις νίκες και τις ήττες, τα λάθη και τα σωστά, τις αυταπάτες και την αφοσίωση, υποκινεί και εξοπλίζει πολιτικά τη στράτευση στην κοινή υπόθεση της κοινωνικής δικαιοσύνης. Τη λογική και την ευαισθησία, με την οποία πρέπει σήμερα, στις νέες συνθήκες, να ξανασυστηθούμε στην κοινωνία.

Με τα μάτια στον έμπειρο και πολυμήχανο αντίπαλο, στις προθέσεις και τις τακτικές του, στην προσπάθειά του, με όλα τα μέσα που διαθέτει, αξιοποιώντας και δικές μας αβελτηρίες, να εξουδετερώσει, να μειώσει και, αν είναι δυνατόν, να εξαφανίσει ολοκληρωτικά τη δυνατότητα του ΣΥΡΙΖΑ να αποτελεί τον μεγάλο πόλο της προόδου και της αλλαγής.

Με τα μάτια στη δυνατότητα κάθε μέλους του κόμματος όχι απλώς να εκτελεί, αλλά και να πληροφορείται, να μιλάει, να ακούγεται, να αποφασίζει για την ηγεσία και για ό,τι έχει σημασία. Και κάθε προοδευτικού ανθρώπου να πορεύεται μαζί μας, ή πλάι μας, με το δικό του βήμα. Γιατί οι ιδέες γίνονται υλική δύναμη όταν γίνουν κτήμα εκατομμυρίων ανθρώπων. Και διαμορφώνονται, παίρνουν σχήμα, με τις γνώμες, την εμπειρία, τους αγώνες των πολλών.

Με τα μάτια στην ερώτηση των ερωτήσεων: Για ποιον θέλουμε να υπάρχει το κόμμα; Γιατί υπάρχουμε σ’ αυτό; Για τι πασχίζουμε; Η λειτουργία του τι εξυπηρετεί; Και τελευταίο, αλλά όχι ασήμαντο: Το παλιό πηγάδι της ταξικής ηθικής χρειάζεται σήμερα;  Ή με τα νέα αρδευτικά συστήματα της διακυβέρνησης δεν έχει πια νόημα και θα το αφήσουμε να ξεραθεί;

Το τελευταίο θα φανεί στο χειροκρότημα...