Ας ελιχθούμε
Φωτογραφία: Νικόλας Κοκοβλής
Δυστυχώς έχουμε χάσει. Έχουμε χάσει το δρόμο, έχουμε χάσει την πλατεία, έχουμε χάσει ελευθερίες και δικαιώματα. Είμαστε στριμωγμένοι στη γωνία και μας πατάνε κάτω. Το χνώτο μας μυρίζει φόβο και ήττα. Και δυστυχώς δεν το βλέπουμε.
Οι συγκεντρώσεις και οι πορείες έχουν πια απαγορευτεί.
Όχι «ρυθμιστεί», όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση με το νόμο για τις διαδηλώσεις, αλλά απαγορευτεί. Διαλύονται πριν καν φτάσει η ώρα της συγκέντρωσης, δεν επιτρέπεται να πατήσει κανείς το πόδι του στο δρόμο. Κυνηγητό, χημικά, αύρα, ξύλο, προσαγωγές, συλλήψεις. Το είδαμε στις πορείες για την παιδεία, για τον Δημήτρη Κουφοντίνα, για την υγεία. Το είδαμε στην Θεσσαλονίκη, όπου έριξαν χημικά εξ επαφής σε ακινητοποιημένο φοιτητή, όπου τον έσερναν με το κεφάλι στο δρόμο, ενώ τον τραβούσαν από την μπλούζα του που του την είχαν περάσει θηλιά. Το είδαμε ακόμα και στις παρεμβάσεις, έξω από πολιτικά γραφεία ή από υπουργεία. Και εκεί προσαγωγές και συλλήψεις. Ακόμα και μετά το πέρας των διαμαρτυριών, από τα σπίτια τους, με εφόδους.
Οι κρίσεις και οι απόψεις έχουν πια φιμωθεί.
«Κατεβαίνουν» οι αναρτήσεις δημοσιογράφων και καλλιτεχνών ή διανοουμένων που δηλώνουν τη στήριξή τους στον Δ. Κουφοντίνα. Πριν λίγες εβδομάδες δεν επετράπη η δημοσιοποίηση εκατοντάδων υπογραφών πανεπιστημιακών ενάντια στο νομοσχέδιο για την αστυνομία στα πανεπιστήμια. Είδαμε να καταργούνται οι σελίδες στο facebook Αυτολεξεί και Athens School, ενόψει εκδήλωσης που διοργάνωναν με θέμα «Η ηλεκτρονική εκδοχή της λογοκρισίας: social media και πολιτική». Και δεν είναι μόνο τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά και οι εφημερίδες, τα κανάλια, τα ραδιόφωνα. Αν η «είδηση» δεν είναι αρεστή στην κυβέρνηση, δεν περνάει ή διαστρεβλώνεται. Είδαμε τι συνέβη με τις «στιγμές χαλάρωσης» του πρωθυπουργού στην Πάρνηθα ή στην Ικαρία. Είδαμε τι συμβαίνει με την κάλυψη της υπόθεσης «γνωστού σκηνοθέτη και ηθοποιού». Είδαμε με τι ταχύτητα σβήνονταν οι εκκλήσεις πολιτών προς την πρόεδρο της Δημοκρατίας, στο facebook της προεδρίας, να πάρει θέση για να σωθεί η ζωή του Δ. Κουφοντίνα.
Η ανθρώπινη ζωή δεν προστατεύεται.
Απεργός πείνας και δίψας, που ζητά την εφαρμογή του νόμου που η κυβέρνηση ψήφισε, αφήνεται να πεθάνει, και είναι συνειδητή πολιτική επιλογή. Πρόσφυγες που έρχονται με βάρκες από θαλάσσης ωθούνται βίαια με κίνδυνο της ζωής τους, και είναι συνειδητή πολιτική επιλογή. Διαδηλωτές χτυπιούνται ανελέητα ή δέχονται εξ επαφής χημικές ασφυξιογόνες ουσίες, και είναι συνειδητή πολιτική επιλογή.
Οι θεσμοί απαξιώνονται.
Η κυβέρνηση αρνείται να απαντήσει στον Συνήγορο του Πολίτη για τη μη εφαρμογή του νόμου στη μεταγωγή του Δ. Κουφοντίνα, οι διορισμοί γίνονται με απευθείας αναθέσεις, παρακάμπτοντας κάθε δικλείδα διαφάνειας και αξιοκρατίας, η τηλεκπαίδευση έχει χαρακτηριστεί παράνομη και αντισυνταγματική, αλλά το υπουργείο Παιδείας δεν αλλάζει το πλαίσιο.
Τα δικαιώματα καταργούνται.
Το δικαίωμα στη δημόσια, δωρεάν παιδεία καταργείται. Από τη μία, κλείνουν πανεπιστήμια και στενεύουν τις εισόδους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Από την άλλη, όλοι οι δρόμοι για την ιδιωτική εκπαίδευση είναι ορθάνοιχτοι.
Το δικαίωμα στην καθολική πρόσβαση στην υγεία καταργείται. Το εθνικό σύστημα υγείας έχει μετατραπεί σε μιας ασθένειας, του κορονοϊού. Αναστέλλονται χειρουργεία, κλείνουν πτέρυγες νοσοκομείων και μετατρέπονται σε Covid, δεν προσλαμβάνονται γιατροί.
Το δικαίωμα στη μικρή και μεσαία ιδιοκτησία καταργείται. Με τον πτωχευτικό που θα ισχύσει σε λίγους μόλις μήνες, κάθε άτομο θα πτωχεύει –σαν να είναι επιχείρηση– και θα χάνει την περιουσία του.
Το δικαίωμα στην εργασία καταργείται. Καθ’ όλη την πανδημία έχουν παρθεί όλες οι απαραίτητες μέριμνες για να προστατευθεί η εργοδοσία, εις βάρος των εργαζομένων. Και ύστερα ετοιμάζεται νέα πολιτική για το επίδομα ανεργίας, το οποίο θα κυμαίνεται βάση του προηγούμενου μισθού του απολυμένου.
Η ισότητα των πολιτών καταργείται. Με τα πιστοποιητικά εμβολιασμού οι πολίτες θα διακρίνονται πια σε δύο κατηγορίες, με τους εμβολιασμένους να έχουν δικαίωμα στην εργασία, στα ταξίδια, στην κίνηση.
Το κράτος δικαίου αναιρείται. Η αυτοδικία παίρνει τη θέση της δικαιοσύνης και έπεται συνέχεια, με τα σχέδια για point system (σύστημα επιβράβευσης) σε κρατούμενους, προκειμένου οι «καλοί» να έχουν επισκεπτήρια, άδειες, αποφυλάκιση και οι «κακοί» να παραμένουν κλειδωμένοι.
Η αριστερά στοχοποιείται. Εμφανίζεται ως «πρώην μέλος της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ» ο δικηγόρος του Νίκου Σ., επιχειρείται η μετονομασία της δημοτικής βιβλιοθήκης Καβάλας «Βασίλης Βασιλικός», επειδή ο ίδιος δήλωσε την αλληλεγγύη του στον Δ. Κουφοντίνα, κατηγορούνται οι διαδηλώσεις για την άνοδο των κρουσμάτων κορονοϊού.
Φόβος και ανάσες ελευθερίας
Αν μετρήσουμε πόσα συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα και ελευθερίες έχουν κουρελιαστεί από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, τότε θα κατανοήσουμε ποια είναι η «πνοή δημοκρατίας» που μας παρέχει. Και εμείς φοβόμαστε. Και δεν λέω ότι φταίμε που φοβόμαστε, η βία που μας έχουν επιβάλει είναι τρομακτική και οι ευθύνες που μας αποδίδουν αμείλικτες. Λέω όμως ότι δεν το συνειδητοποιούμε.
Το 2012, ο φόβος έγινε αγανάκτηση. Η αγανάκτηση έγινε οργή. Η οργή έγινε δράση. Η δράση έγινε ελπίδα. Και ύστερα ήρθε η απογοήτευση, η διάψευση, η απομόνωση. Τώρα, όμως, που η δημοκρατία αγνοείται, πρέπει να πάρουμε ανάσες ελευθερίας. Πρέπει να πάρουμε πίσω τα δικαιώματά μας. Και αυτό χρειάζεται κινητοποίηση. Να πατήσουμε πάλι το πόδι μας στον δρόμο και την πλατεία. Με φαντασία σπάμε τον φόβο. Ας ξεκινήσουμε με μικρές συγκεντρώσεις παντού ή με μικροφωνικές ή με αναρτήσεις πανό ή με μοιράσματα κειμένων ή με πικετοφορίες ή με δρώμενα μουσικά, καλλιτεχνικά ή με ανθρώπινες αλυσίδες που θα αγκαλιάζουν την πόλη. Και ας κερδίσουμε την προσοχή του κόσμου, το γνοιάξιμο ξανά και ύστερα και το δρόμο. Ας διαδηλώσουμε στις διαβάσεις. Όταν το φανάρι είναι κόκκινο να ξεχυθούμε στις διαβάσεις, να φωνάξουμε συνθήματα, να μοιράσουμε κείμενα, να κερδίσουμε τη ρυθμική κόρνα, να φυτέψουμε τον σπόρο της ελπίδας. Και ξανά στο πράσινο, πίσω στο πεζοδρόμιο. Και ξανά πάλι, στον δρόμο, στο κόκκινο.
Ας σπάσουμε τη λογοκρισία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με φωτογραφίες όσων θέλουμε να εκφράσουμε, αν ο αλγόριθμος δεν επιτρέπει τα κείμενα, με παρεμβάσεις στις σελίδες της κυβέρνησης και των θεσμών, με ηχητικά μηνύματα. Οι λογαριασμοί του πρωθυπουργού και της προέδρου της Δημοκρατίας πλημμύρισαν με μηνύματα –μη υβριστικά, για να ξεφεύγουν από τον αλγόριθμο– αλληλεγγύης στον Δ. Κουφοντίνα. Ήταν ένα πρωτοφανές κύμα διαδικτυακής διαμαρτυρίας. Το ζήσαμε και μήνες νωρίτερα με το «σκόιλ ελικίκου» ή πρόσφατα με την υπόνοια για αύξηση του προστίμου στα 500 ευρώ. Τους υποχρεώσαμε να υποχωρήσουν.
Ας πάρουμε πίσω τα αμφιθέατρα, ας αφήσουμε ελεύθερη ξανά τη διακίνηση ιδεών. Με ανοιχτές εκδηλώσεις, με τήρηση αποστάσεων όπου είναι δυνατόν ή με διαδικτυακές εκδηλώσεις μέσα από τους χώρους των πανεπιστημίων. Ας χρησιμοποιήσουμε τη δύναμη και την εμπειρία των καλλιτεχνών, που άπλωσαν την τέχνη τους σε όλη την πόλη, σε όλο το διαδίκτυο. Ας απλώσουμε τις ιδέες μας, τους προβληματισμούς, την αμφισβήτηση.
Ας υπερασπιστούμε την ανθρώπινη ζωή. Ας σπάσουμε τη σιωπή απέναντι στην κακοποίηση που γίνεται αντιληπτή στη γειτονιά μας ή στο χώρο εργασίας. Να πάρουμε θέση. Ας υπερασπιστούμε, χωρίς διακρίσεις και κομπασμούς, τα δικαιώματα του κρατούμενου, του πρόσφυγα, του μετανάστη, του Ρομά, του ομοφυλόφιλου, των «χωρίς φωνή». Να διεκδικήσουμε ισότητα. Ας υπερασπιστούμε το περιβάλλον. Ας δούμε τι βιώνουμε πια με την κλιματική αλλαγή και πώς συνεχίζονται να αποψιλώνονται χώροι πρασίνου, πνεύμονες ζωής. Μόνο αν εμείς καθαρίσουμε τη ματιά μας, θα καθαρίσουμε και το χνώτο μας. Αν σιγά σιγά, σηκώσουμε το βλέμμα. Προς το παρόν, είμαστε στριμωγμένοι στη γωνία. Ας ελιχθούμε και ας ξεφύγουμε. Δεν θα είναι η πρώτη φορά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου