La ragazza che sapeva troppo - Το κορίτσι που είδε το δολοφόνο (1963)/Η πρώτη "τζάλο" Ιταλική ταινία

 Η Nora,  μια νεαρή από την Αμερική, επισκέπτεται την άρρωστη θεία της στη Ρώμη και κατά λάθος βρίσκεται μπλεγμένη σε μια δολοφονία. Ενώ περπατάει μόνη στους ήσυχους δρόμους της Ρώμης, βλέπει μια γυναίκα με ένα μαχαίρι καρφωμένο στην πλάτη της και πριν λιποθυμήσει μια φιγούρα ενός άγνωστου άνδρα. Ξυπνάει στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου και προσπαθεί να πείσει τον ιατρό της ότι είδε να γίνεται μπροστά της ένας φόνος. Αν και πτώμα δεν έχει βρεθεί ακόμη, η ίδια συνεχίζει να υποστηρίζει ότι είδε μια γυναίκα δολοφονημένη. Όλοι την θεωρούν τρελή. Ανακαλύπτει ένα κουτί με αποκόμματα εφημερίδων από δολοφονίες. Πρόκειται για κατά συρροή φόνους με αλφαβητική σειρά με τον ίδιο τρόπο εκτέλεσης, ένα μαχαίρι καρφωμένο στην πλάτη κάθε θύματος. Σύντομα η Νora αντιλαμβάνεται ότι το γράμμα του επόμενου θύματος αρχίζει από «D» (όπως και το δικό της Nora Davis).Θα είναι η Nora το επόμενο θύμα; Director: Mario Bava Writers: Ennio De Concini (story and screenplay), Sergio Corbucci (story and screenplay) Stars: John Saxon, Leticia Roman, Valentina Cortese

Η Λετίτσια Ρομάν στην ταινία Το Κορίτσι που Είδε το Δολοφόνο (1963), που  θεωρήθηκε από τους περισσότερους κριτικούς ως η πρώτη τζάλο* ταινία.

*Giallo (ελληνική απόδοση: τζάλο, λανθασμένα και τζιάλο) είναι ένα είδος λογοτεχνίας και ταινιών που εμφανίστηκε τον 20ό αιώνα στην Ιταλία. Ειδικότερα, εκτός Ιταλίας, το "τζάλο" αναφέρεται συγκεκριμένα σε σε ένα ιδιαίτερο ιταλικό είδος θρίλερ-τρόμου το οποίο εμπεριέχει στοιχεία μυστηρίου ή κατασκοπικά και συχνά περιλαμβάνει στοιχεία σλάσερ, εγκλήματος, ψυχολογικού θρίλερ, ψυχολογικού τρόμου, sexploitation, και λιγότερο συχνά υπερφυσικού τρόμου. Στην Ιταλία, ο όρος υποδηλώνει ταινίες θρίλερ, συχνά της εγκληματικής μυθοπλασίας, μυστηρίου και υποείδη τρόμου, ανεξάρτητα από τη χώρα προέλευσης.

Στις αγγλόφωνες χώρες, ο όρος τζάλο συχνά αναφέρεται στην ιταλική εκδοχή ταινιών του είδους, ένα συγκεκριμένο στυλ αστυνομικής-θρίλερ-τρόμου ταινίας, το οποίο συνήθως αναμειγνύει την ατμόσφαιρα και την αγωνία του θρίλερ με στοιχεία τρόμου (ένα είδος σλάσερ) και ερωτισμού (παρόμοιο με το γαλλικό είδος φανταστίκ), και συχνά περιλαμβάνει έναν μυστηριώδη δολοφόνο που η ταυτότητά του δεν αποκαλύπτεται μέχρι το τελευταίο μέρος της ταινίας. Το συγκεκριμένο είδος αναπτύχθηκε στα μέσα της δεκαετίας του '60, και έγινε ιδιαίτερα δημοφιλές κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '70, και έπειτα έλαβε τον κατήφορο τις επόμενες δεκαετίες. (Μερικές παρεμφερείς ταινίες εξακολουθούν να κυκλοφορούν). Έχει θεωρηθεί πρόγονος και εξέχουσα επιρροή στο μετέπειτα αμερικανικό είδος σλάσερ.^[1]

Η προέλευση του όρου^[2] πηγάζει από τα πρώτα εξώφυλλα των βιβλίων με τέτοιου είδους ιστορίες, που ήταν πάντα σε κίτρινο χρώμα (στα Ιταλικά giallo σημαίνει κίτρινο). ^{[3][............................]}

^{ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ}

Giallo - Βικιπαίδεια