gerontakos

Κυριακή, Μαρτίου 28, 2021

Του έχουν λείψει οι βόλτες με φίλους, οι βραδινές έξοδοι για φαγητό, το να μπορέσει ένα πρωί να καθίσει μόνος του σε ένα παγκάκι της Φωκίωνος Νέγρη πολύ απλά γιατί θέλει να περάσει χωρίς παρέα λίγο χρόνο παρατηρώντας τον κόσμο να περνά από μπροστά του και όχι γιατί δεν μπορεί να κάνει και πολλά άλλα πράγματα αν αποφασίσει να βγει με προσοχή από το σπίτι του για να περπατήσει στη γειτονιά του. Στον Πέτρο Μάρκαρη, καταξιωμένο σεναριογράφο, θεατρικό συγγραφέα, μεταφραστή (τελευταία του δουλειά ήταν η μετάφραση του «Φάουστ» του Γκαίτε) και έναν από τους καλύτερους συγγραφείς αστυνομικής λογοτεχνίας της Ευρώπης, ο οποίος διανύει το 85ο έτος της ζωής του παραμένοντας ακμαίος και παραγωγικός (το τελευταίο του βιβλίο, «Ο φόνος είναι χρήμα», κυκλοφόρησε το 2020, ενώ σύντομα θα εκδοθεί η συλλογή διηγημάτων «Η τέχνη του τρόμου») έχουν λείψει δηλαδή, μεταξύ άλλων, πράγματα απλά και καθημερινά, πράγματα που θεωρούσε δεδομένα, πράγματα που τον τελευταίο χρόνο έχουν λείψει σε όλους μασ, λιγότερο ή περισσότερο μικρότερους του.

Έχει όμως κατά νου και μερικά μείζονος σημασίας ζητήματα που τον τελευταίο καιρό απασχολούν, ή θα έπρεπε να ασχολούν, κάθε δημοκρατικά σκεπτόμενο και υπαρξιακά ανήσυχο πολίτη της διπλανής, όπως συνηθίζουμε να λέμε δυστυχώς υποτιμητικά μερικές φορές, πόρτας, ζητήματα που σχολιάζει με οξύνοια και σαφήνεια στο NEWS 24/7.

Είναι η ανεμπόδιστη διάδοση θεωριών συνωμοσίας σε βάρος της κοινής λογικής και της επιστημονικής αλήθειας.

Η επίμονη ανειλικρίνεια των πολιτικών απέναντι στο λαό ακόμη και εν μέσω πανδημίας.

Η εργαλειοποίηση μιας πρωτοφανούς υγειονομικής κρίσης στο βωμό μιας κατώτερης των περιστάσεων κομματικής ρητορικής.

Η φενάκη της αποϊδεολογικοποίησης ως αντίδοτο στη συγκρουσιακή διάθεση κυβέρνησης και αντιπολίτευσης.

Η καταστολή ως κύριο μέσο επίδειξης των ικανοτήτων επιβολής ενός κρατικού μηχανισμού που τελεί υπό σύγχυση.

Ο κίνδυνος να αποκτήσει το ένστικτο της εθνικής ταυτότητας τις νοσηρές, εγκληματικές διαστάσεις του εθνικισμού.

Η σοβαροφάνεια ως ψευδεπίγραφα βαθυστόχαστος τρόπος σκέψης.

Και η ατεκμηρίωτη, υπερφίαλη αισιοδοξία για την επόμενη, της πανδημίας, μέρα, σε μια χώρα που δεν έχει μεν καταφέρει λίγα τις τελευταίες πολλές δεκαετίες, έχει δε όμως περάσει πολλά, και, συνεχίζει να προσπαθεί να βρει το δρόμο της σε ένα κόσμο που, όπως γράφει στο τελευταίο του μυθιστόρημα, τώρα πια είναι μια παράσταση σκηνοθετημένη από το χρηματοπιστωτικό σύστημα με ηθοποιούς επί σκηνής τους πολιτικούς. «Το αγωνιστικό πνεύμα που εξακολουθεί να υπάρχει μέσα στην ελληνική κοινωνία είναι ένα εποικοδομητικό και αισιόδοξο φαινόμενο» σημειώνει ο συγγραφέας, όμως «το να υποστηρίζεις και να αγωνίζεσαι για την ελευθερία, δεν σημαίνει ότι αγωνίζεσαι για μια ελευθερία χωρίς κανόνες. Ελευθερία χωρίς κανόνες είναι μιας άλλης μορφής δικτατορία».

Πέτρος Μάρκαρης στο NEWS 24/7: — Η μετάφραση του Πέτρου Μάρκαρη στον "Φάουστ" του Γκαίτε.

Κύριε Μάρκαρη, συναντιόμαστε ένα χρόνο μετά την επιβολή του πρώτου lockdown στην Ελλάδα με σκοπό την ανάσχεση του πρώτου, όπως αποδείχτηκε, κύματος της πανδημίας. Πώς κρίνετε τους χειρισμούς της πολιτείας μέχρι σήμερα;

Όταν ήρθε στην Ελλάδα όλη αυτή η ιστορία της πανδημίας, παρακολουθώντας τον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκε τότε την κατάσταση η κυβέρνηση, δηλαδή ήρεμα και ψύχραιμα, είπα μπράβο. Τώρα πια λέω το εξής: τα ευρήματα τελείωσαν, δεν έχουν να βρουν τίποτα άλλο και φαίνεται ότι δεν ξέρουν τι να κάνουν από πολλές απόψεις. Όπως για παράδειγμα όσον αφορά όλους αυτούς τους ανθρώπους που είναι χωρίς δουλειά και δεν είναι δυνατόν να ζουν με 500 ευρώ το μήνα. Επιπλέον για μένα είναι μεγάλο λάθος αφενός το μέγεθος της επιτροπής των ειδικών -δεν έχει νόημα να αποτελείται από 20 άτομα- αφετέρου το ότι βγαίνει το κάθε μέλος της επιτροπής και λέει ό,τι πιστεύει, ο ένας το μακρύ του, ο άλλος το κοντό του. Όταν είσαι σε μια επιτροπή, δημόσια οφείλεις να λες την άποψη της επιτροπής. Αν θέλεις να εκφράσεις τη δική σου άποψη, τότε φύγε από την επιτροπή και πες ό,τι νομίζεις. Ξέρετε τι έλεγε ο γέρος Παπανδρέου; Έλεγε ότι όταν δεν θέλουμε να επιλύσουμε ένα πρόβλημα, συγκροτούμε μίαν επιτροπή. Εκεί έχουμε καταντήσει σήμερα! Ο πολίτης που ακούει δεν είναι γιατρός, χημικός, επιστήμονας. Ένας απλός άνθρωπος είναι. Θα χάσει τον έλεγχο όταν κάθε επόμενη είδηση ανατρέπει την προηγούμενη. Το να βγαίνουν σε μία εκπομπή τρεις διαφορετικές απόψεις, τον τρελαίνει. Αυτή η τρέλα οδηγεί σε μία αντίδραση και για την αξιοπιστία επί του κινδύνου. Ο πολίτης δηλαδή μπορεί να σκεφτεί: έλα καημένε, εσύ στο τέλος του μήνα θα έχεις μισθό στην τράπεζα, με ρωτάς εμένα;

Εσείς εμβολιαστήκατε;

Ναι, έκανα και τις δύο δόσεις με Pfizer. Δεν είχα ούτε αντιδράσεις, ούτε παρενέργειες. Μου είπαν, μάλιστα, οι άνθρωποι εκεί ότι συνήθως οι παρενέργειες εμφανίζονται σε νεότερες ηλικίες από τη δική μου, κάτι που οφείλεται στο ότι είναι πιο επιθετική η ενεργοποίηση των αντισωμάτων. Θεωρώ ότι οι άνθρωποι που κάνουν τη συγκεκριμένη δουλειά, την κάνουν εξαιρετικά. Ένας φίλος από τη Γερμανία μου έλεγε: μη μιλάτε εσείς για την οργάνωση του εμβολιασμού, ελάτε να δείτε το χαμό που γίνεται εδώ.

Είχατε αγωνία όταν πήγατε να κάνετε το εμβόλιο;

Καμία αγωνία, καμία ανησυχία. Για να είμαι ειλικρινής όμως δεν ξέρω αν θα ήμουν εξίσου ήρεμος μετά τις ειδήσεις για το εμβόλιο της AstraZeneca. Εμβολιάστηκα πριν από καιρό και, όπως σας είπα, με Pfizer.

Ξέρετε τι έλεγε ο γέρος Παπανδρέου; Έλεγε ότι όταν δεν θέλουμε να επιλύσουμε ένα πρόβλημα, συγκροτούμε μίαν επιτροπή. Εκεί έχουμε καταντήσει σήμερα! Ο πολίτης που ακούει δεν είναι γιατρός, χημικός, επιστήμονας. Ένας απλός άνθρωπος είναι. Θα χάσει τον έλεγχο όταν κάθε επόμενη είδηση ανατρέπει την προηγούμενη. Το να βγαίνουν σε μία εκπομπή τρεις διαφορετικές απόψεις, τον τρελαίνει.

Πέρα από το προφανές αβάσταχτο κόστος των χιλιάδων ζωών που έχουν χαθεί μέχρι σήμερα στην Ελλάδα εξαιτίας, ποια είναι κατά τη γνώμη σας η πιο δύσκολα διαχειρίσιμη απώλειά μας;

Τόσο τώρα αλλά και μετά, δυσβάσταχτες είναι και θα είναι οι οικονομικές συνέπειες της πανδημίας. Διαφωνώ με την ατεκμηρίωτη αισιοδοξία που εκπέμπεται από ορισμένους, ότι όλα θα γίνουν μια χαρά. Περιμένετε! Μην ανοίγετε τον δίαυλο των προσδοκιών όταν δεν ξέρετε τι θα έρθει! Οι πολιτικοί δεν καταλαβαίνουν ότι είναι καλύτερα ο κόσμος να περιμένει λίγα και να έρθουν περισσότερα, παρά να περιμένει πολλά και να απογοητευτεί άλλη μία φορά. Φοβάμαι ότι ούτε σύντομη θα είναι ούτε εύκολα θα ξεπεραστεί η οικονομική κρίση που θα ακολουθήσει μετά την πανδημία.

Η οποία πανδημία ελπίζει κανείς επιτέλους να ανασχεθεί, αν και αυτό δεν σημαίνει ότι ο κορονοϊός θα εξαφανιστεί. Όπως τονίζουν όλοι οι σοβαροί επιστήμονες, ήρθε για να μείνει και το διακύβευμα είναι αν θα ελεγχθεί και μετατραπεί σε άλλο ένα από τα εποχικά νοσήματα που ταλαιπωρούν την ανθρωπότητα.

Προφανώς! Τα ιοσικά συστήματα δεν εξαφανίζονται. Πάρτε για παράδειγμα τη γρίπη. Κάθε χρόνο εμβολιάζομαι. Ο κορονοϊός λοιπόν δεν θα φύγει. Μπορεί τα εμβόλια να γίνονται διαρκώς πιο αποτελεσματικά και στοχευμένα, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα τον εξαφανίσουν. Είχα κάποτε μία πεθερά που ήταν πολύ γνωστή εργαστηριακή γιατρός. Σε ανύποπτο χρόνο και λόγω γρίπης μου είπε: Άκουσε να δεις Πέτρο μου, εμείς οι γιατροί επί πάρα πολλά χρόνια ήμασταν ήσυχοι για έναν πολύ απλό λόγο. Τα μικρόβια έτρωγαν τους ιούς. Από τη στιγμή που ανακαλύφθηκε η αντιβίωση και εξοντώσαμε τα μικρόβια, οι ιοί έμειναν μόνοι και ξεσαλώνουν. Σας πληροφορώ ότι κάθε μέρα τη σκέφτομαι, πόσο δίκιο είχε.

Κατά τη γνώμη σας λοιπόν, και δεδομένου ότι έχουμε να κάνουμε μία παγκόσμια υγειονομική συνθήκη που ως προς την αφετηρία της τουλάχιστον δεν έχει ιδεολογικό πρόσημο, οι πολιτικοί στην Ελλάδα εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν με ανειλικρίνεια τους πολίτες;

Σε αυτή την ιστορία, όσον αφορά το πολιτικό σύστημα, δύο πράγματα είναι όχι μόνο απορριπτέα αλλά και επικίνδυνα. 1) Η γρήγορη δημιουργία προσδοκιών και η απόσυρση τους. Τη μία λένε ότι θα ανοίξουν τα μαγαζιά, την άλλη λένε ότι δεν θα ανοίξουν. Τη μία λένε ότι θα μειωθούν τα κρούσματα, την άλλη λένε ότι δεν θα μειωθούν. Αυτή η σπουδή του καθησυχασμού είναι λάθος. Γιατί κάθε φορά είναι και μια νέα απογοήτευση για τον απλό πολίτη, που δεν ξέρει κανείς αν θα είναι διαχειρίσιμη. 2) Το άλλο μεγάλο πρόβλημα ιδιαίτερα στην Ελλάδα, αν και τώρα τελευταία το βλέπω και σε άλλες χώρες, είναι αυτή η αντιπαραγωγική και κόντρα σε κάθε λογική σύγκρουση κυβέρνησης-αντιπολίτευσης. Η κυβέρνηση λέει ότι τα κάνει όλα σωστά, η αντιπολίτευση την κατηγορεί ότι τα κάνει όλα λάθος. Βλέπω ένα σύστημα που είναι πολύ κατώτερο των περιστάσεων. Είναι απαράδεκτο όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης να λένε ότι η κυβέρνηση τα κάνει όλα λάθος, χωρίς να λένε τι θα έκαναν αν ήταν στη θέση της. Είναι επίσης απαράδεκτο η κυβέρνηση να λέει ότι τα κάνει όλα σωστά, διότι είναι κάτι εκ των πραγμάτων αδύνατο. Σε αυτή την ιστορία άλλωστε ο άγνωστος παράγων, το άγνωστο Χ, είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο.[....................................]

ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ