Γιάννης Ανδρικόπουλος
Στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο στεγάζεται η μεγαλύτερη, και μια από τις σημαντικότερες διεθνώς, συλλογή έργων γλυπτικής της ελληνικής αρχαιότητας, από τον 7ο αι. π.Χ. μέχρι τον 5ο αι. μ.Χ.
www.namuseum.gr
___________________________
Οι Έλληνες χώριζαν βεβαίως τους εαυτούς τους από τους βαρβάρους. Αλλά η λέξη «βάρβαρος» δεν ταυτιζόταν με φυλετικές διακρίσεις.
Το
New York Times Magazine*δημοσίευσε τον περασμένο μήνα μια μακροσκελή
συνέντευξη που είχε η Ραχήλ Πόσερ, 
υποδιευθύντρια του Harper’s Magazine,
με τον Νταν-ελ Παντίλα Περάλτα, τον μαύρο καθηγητή κλασικών σπουδών του
Πρίνσετον. Τα λεχθέντα ακόμη προσπαθώ να τα χωνέψω!
Αναφερόμενος στην αόρατη πολιτιστική κληρονομιά των μαύρων και σπρώχνοντας την καμπάνια Black Lives Matter ένα βήμα παραπέρα, ο Παντίλα δεν δίστασε να ζητήσει τον εκφασισμό της Ιστορίας, της ακαδημαϊκής ζωής και κατά προέκταση των δημοκρατικών θεσμών της χώρας του.
Το θέμα της συνέντευξης ήταν οι κλασικές σπουδές, δηλαδή η σπουδή της ελληνορωμαϊκής περιόδου που, κατά τον Παντίλα, έχει ταυτιστεί με την ανωτερότητα των λευκών και του δυτικού πολιτισμού. Αποτέλεσμα: η περιθωριοποίηση άλλων πολιτισμών και μορφών γνώσεων. Ένας τέτοιος κύκλος σπουδών, είπε, δεν έχει πλέον δικαίωμα ζωής.
«Εάν δεν αναπροσαρμοστεί, εάν η αρχαιότητα και η σχέση μας μαζί της δεν παρουσιαστεί μέσω ενός εντελώς διαφορετικού πρίσματος, δεν θέλω να σχετίζομαι μαζί της».
«Ο ελεύθερος λόγος και η ανταλλαγή ιδεών», πρόσθεσε, «δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι ο δρόμος που οδηγεί στον τερματισμό της ανθρώπινης άνθησης».
Ατυχώς, η Ραχήλ Πόσερ λίγο πολύ ταυτίστηκε με τον Παντίλα. Κατ’ αυτήν, οι κλασικές σπουδές δεν έχουν πλέον άλλη αξία πέραν αυτής που τους δίνει η μετατροπή τους σε στόχο, λόγω της υιοθέτησής τους από τους χυδαίους ρατσιστές.
Yμνος στην Ελλάδα
Η
αρχαιοελληνική Ιστορία δεν είναι, βέβαια, μονοδιάστατη. Στη μια πλευρά
είναι τα θετικά της, που, όπως έγραψα στο βιβλίο μου «The Greek
Inheritance, Ancient Greek wisdom for the Digital Era», που δημοσίευσε
στην Αγγλία και την Αμερική ο εκδοτικός οίκος Imprint Academic, πρέπει
να θεμελιώσουν την πολιτική της σύγχρονης Αριστεράς.
Κατ’ αντίθεση προς τη θεοκρατική κουλτούρα του χριστιανισμού και την καπιταλιστική κουλτούρα του κέρδους, η ελληνική κουλτούρα, έγραψα, είναι αυτή που χρειαζόμαστε στον αγώνα κατά του ατομικισμού, του υλισμού, του αυταρχισμού και του θρησκευτικού φανατισμού, για έναν κόσμο που σέβεται τις ανθρώπινες αξίες και τις δημόσιες αρετές και αγωνίζεται για μια κοινωνία με άμεμπτο ήθος.
Το βιβλίο, ένας ύμνος του αρχαιοελληνικού πολιτισμού, απέφυγε εκτενή αναφορά στις αρνητικές πλευρές του, βασικά τη δουλοπαροικία και τον μισογυνισμό. Κατά τον ίδιο τρόπο τις απέφυγε και η Αναγέννηση, η οποία από τις αρχές του 14ου αιώνα και μετά, εμπνεόμενη από την κλασική αρχαιότητα, τερμάτισε τελικά τη φεουδαρχία και υπονόμευσε τη συμπορευόμενη ασύδοτη μοναρχία.
Οι κλασικές σπουδές, προϊόν του Διαφωτισμού του 18ου και του 19ου αιώνα, τότε που η Εκκλησία έχασε τον έλεγχο των πανεπιστημίων, μετέτρεψαν ακολούθως τον ελληνορωμαϊκό πολιτισμό σε σύμβολο απελευθέρωσης των ανθρώπων σε όλους τους χώρους της ανθρώπινης δραστηριότητας. Η ελληνογενής σύζευξη της φυσικής ομορφιάς με την ευγένεια του μυαλού και του πνεύματος απαθανάτισε αυτοστιγμεί το ελληνικό πνεύμα του 5ου π.Χ. αιώνα.
Φιλόσοφοι όπως ο Ντιντερό και ο Χιουμ άντλησαν τις ιδέες τους από κλασικά κείμενα, όπως ο επικήδειος που εκφώνησε ο Περικλής το 431 π.Χ. τιμώντας την «ένδοξη» Αθήνα που εξασφάλισε ισότητα σε όλους τους πολίτες της και ισχυροποίησε την εξουσία στα χέρια των πολλών. «Ο μόνος τρόπος για να μεγαλουργήσουμε», είπε τον 18ο αιώνα ο Γερμανός αρχαιολόγος Γουίνκερμαν, «είναι με τη μίμηση των Ελλήνων».
Για τους Ευρωπαίους και τους Αμερικανούς της εποχής, ο ελληνορωμαϊκός πολιτισμός ήταν η κληρονομιά που τους έκανε υπερήφανους. Ο θαυμασμός τους, χωρίς όρια, είχε γίνει σχεδόν μανιώδης και είχε πάρει τέτοιο βάθος που ο Άγγλος φιλόσοφος Τζον Στιούαρτ Μιλ δεν δίστασε να χαρακτηρίσει τη μάχη του Μαραθώνα σαν ένα από τα πιο σημαντικά γεγονότα στην «αγγλική ιστορία».
Ταυτόχρονα, η ελληνορωμαϊκή κληρονομιά επηρέασε βαθύτατα και άλλους χώρους της ανθρώπινης δραστηριότητας. Η «Μήδεια» του Ευριπίδη έγινε για τη Σιμόν ντε Μποβουάρ σύμβολο του αγώνα κατά της πατριαρχίας, όπως η ποίηση της Σαπφώς έγινε για τον Όσκαρ Γουάιλντ σύμβολο της σεξουαλικής απελευθέρωσης.
Η εισβολή του ρατσισμού
Αλλά η ελληνορωμαϊκή κληρονομιά, εν πολλοίς διαστρεβλωμένη, άνοιξε ταυτόχρονα και ένα άλλο κεφάλαιο στην ιστορία της ανθρωπότητας. Για τους υπερατλαντικούς δουλέμπορους, όπως και για τα πρώτα πανεπιστήμια του 18ου αιώνα που υιοθέτησαν μια ψευτο-επιστημονική ρατσιστική θεωρία, η ελληνορωμαϊκή εποχή έδειξε καθαρά την ανωτερότητα των λευκών Ευρωπαίων έναντι όλων των άλλων φυλών.
Η δουλεία ήταν κατά συνέπεια μοιραία και αναπόφευκτη και ως εκ αυτού ηθικά άμεμπτη. Με την ίδια λογική και με παράδειγμα πάλι την Ελλάδα και τη Ρώμη, οι δουλοκτήτες ρατσιστές του αμερικανικού Νότου άρχισαν τον τραγικό αμερικανικό εμφύλιο πόλεμο του 1861-1865. Επικαλούμενοι τον Αριστοτέλη, πολλοί άνθρωποι –ισχυρίστηκαν– είναι «εκ φύσεως δούλοι».
Την άποψη των δουλεμπόρων την υιοθέτησαν αργότερα οι ακροδεξιοί για τους οποίους ο πολιτισμός μας, αυτός που μας κληροδότησαν οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι, είναι ο πολιτισμός των λευκών. Την ταύτιση του αρχαίου πολιτισμού με τον ρατσισμό την αγκάλιασε ο ναζισμός, ο ιταλικός φασισμός, ο ιμπεριαλισμός και στις ημέρες μας ο τραμπισμός.
Για τον Αλφρεντ Ρόζενμπεργκ, έναν από τους πιο εξέχοντες διανοούμενους του χιτλερισμού, οι αρχαίοι Ελληνες ήταν ένας βόρειος λαός. Η άποψή του επαναλάμβανε την άποψη του Χίτλερ, όπως εκφράστηκε στο «Mein Kampf», σύμφωνα με την οποία οι Έλληνες, οι Ρωμαίοι και οι Γερμανοί διακρίνονταν για τη «φυλετική ενότητά» τους, αυτήν που τους ένωσε για μια χιλιετία.
Το μεγάλο ενδιαφέρον και η σχετική ρητορική που υιοθέτησαν οι ναζιστές επί ενός φαινομενικά αφηρημένου και υποθετικά μόνον ακαδημαϊκού ενδιαφέροντος θέματος ήταν όντως εκπληκτική. Αλλά προφανώς το θέμα ήταν για αυτούς πρωταρχικής σημασίας.
Πρωταρχικής σημασίας έγινε ακολούθως και για την ευρωπαϊκή ακροδεξιά στον αγώνα της για την προστασία της λευκής κουλτούρας, η οποία απειλείται από τα εκατομμύρια των «έγχρωμων» μεταναστών που πλημμύρισαν την Ευρώπη. Αλλά η στάση της Ακροδεξιάς δεν είναι πλέον τόσο περιθωριακή όσο κάποτε, διότι οι απόψεις της έχουν εισβάλει και στα κύρια πολιτικά ρεύματα.
Και περισσότερο από αλλού, στις ΗΠΑ, όπου διαδηλώσεις της Ακροδεξιάς χρωματίζονται με αρχαιοελληνικά και ρωμαϊκά σύμβολα τα οποία, για αυτήν, αντιπροσωπεύουν τη λευκή κουλτούρα στην οποία έχει τις ρίζες της η Αμερική. Το ίδιο νόημα έχει η συχνή μνεία ιστορικών γεγονότων, όπως οι εκστρατείες του στρατηγού Πύρρου, η γοητεία που ασκεί η σπαρτιάτικη κουλτούρα ή η χρήση κλασικών ελληνικών και ρωμαϊκών ονομάτων.
Το μήνυμα είναι πάντα το ίδιο: η ελληνική και ρωμαϊκή κουλτούρα είναι στα θεμέλια του δυτικού πολιτισμού και το αποκλειστικό επίτευγμα της ράτσας των λευκών. Το μήνυμα που αυτό στέλνει στους μαύρους είναι απλό: αφήστε μας ήσυχους και δουλέψτε για το μεροκάματο!
Το
ίδιο λίγο πολύ είπε και ο Τραμπ όταν κάλεσε τους λευκούς των ΗΠΑ να
προστατεύσουν τον Δυτικό Πολιτισμό από τους «ξένους εισβολείς».
Αθεμελίωτοι μύθοι
Η ρατσιστική εκτίμηση της Ακροδεξιάς στην παρουσίαση της αρχαιοελληνικής και της ρωμαϊκής Ιστορίας στηρίζεται ωστόσο στη διαστρέβλωση της αλήθειας. Αν και δουλοκτήτες, τόσο οι Ελληνες όσο και οι Ρωμαίοι δεν ήταν ρατσιστές. Δεν έδιναν σε κανέναν φυλετικές ταυτότητες.
Το επιχείρημα περί του αντιθέτου γίνεται με κάποια αναφορά σε γραπτά του Ιπποκράτη, ο οποίος λέει ότι οι διαφορές στην προσωπικότητα των λαών οφείλονται στο κλίμα στο οποίο ζουν. Και αυτό θεωρήθηκε από μερικούς, όπως τον Μπεν Αϊζακ, μέλος της Ισραηλινής Ακαδημίας Επιστημών και Κλασικών Μελετών, «επιστημονικός ρατσισμός». Ο Ηρόδοτος, από πλευράς του, μας λέει ότι άγονα εδάφη αναπαράγουν σκληρούς ανθρώπους και γόνιμα, μαλακούς.
Ο περιβαλλοντικός προσδιορισμός των πληθυσμών, αυτός που παίρνει υπόψη του τη γεωγραφία και το κλίμα, ήταν για τους Ελληνες πρωταρχικός παράγοντας στη διαμόρφωση των φυσικών και πολιτιστικών διαφορών. Παράγοντας ήταν επίσης η καταγωγή καθώς και το πολίτευμα στο οποίο ζούσαν οι άνθρωποι. Μοναρχία ή ολιγαρχία, πίστευαν, κάνει τους ανθρώπους δουλοπρεπείς κατ’ αντίθεση προς τη δημοκρατία, που τους απελευθερώνει.
Οι Ελληνες χώριζαν βεβαίως τους εαυτούς τους από τους βαρβάρους, με άλλα λόγια, όλους αυτούς που δεν μιλούσαν τη γλώσσα τους. Αλλά η λέξη «βάρβαρος» δεν ταυτιζόταν με φυλετικές διακρίσεις. Οι Ελληνες δεν είδαν ποτέ τους «Αιθίοπες», δηλαδή τους έγχρωμους, ως πιο βάρβαρους από τους Σκύθες, τους κατοίκους της βόρειας Ευρώπης. Οπως είπε ο Ισοκράτης γύρω στο 380 π.Χ., η λέξη «Ελληνας» περιέγραφε μια διανοητική ιδιότητα, τη διάνοια αυτών που είχαν την απαιτούμενη παιδεία.
Και οι μαύροι δεν αντιμετωπίστηκαν ποτέ αρνητικά. Αντίθετα, τόσο η ελληνική όσο και η ρωμαϊκή τοποθέτηση απέναντί τους ήταν ιδιαίτερα θετική ακόμη και τότε που οι επιθέσεις βαρβαρικών ορδών στον Νότο πολλαπλασιάστηκαν.
Η θετική αντιμετώπισή τους εμφανίζεται στη δουλειά πολλών συγγραφέων, όπως του Αριστοτέλη ή του Πλούταρχου, που μιλούν με συμπάθεια για γυναίκες που γέννησαν έγχρωμα παιδιά, του Ηρώδη του Αττικού που θρήνησε τον θάνατο ενός έγχρωμου μαθητή του ή του Μένανδρου που αντιμετώπισε με συμπάθεια Αφρικανούς που ζούσαν «μακριά από το σπίτι τους». Για τον Μένανδρο, η αξία ενός ανθρώπου κρίνεται από τον χαρακτήρα του και όχι από το χρώμα της επιδερμίδας του.
Ο Διόδωρος, από πλευράς του, μίλησε επαινετικά για τον πολιτισμένο πληθυσμό του Σουδάν, ο Λουκιανός σημείωσε ότι οι «Αιθίοπες» ήταν οι πρώτοι που ανέπτυξαν την αστρολογία, ενώ ο Πτολεμαίος δεν απέδωσε το βαρβαρικό καθεστώς λαών που ζούσαν πέραν της γης των «Αιθιόπων» σε αρνητικά φυλετικά χαρακτηριστικά αλλά στην αρνητική επίδραση του εκεί κλίματος.
Εστω και εάν ο όρκος που έδωσε στην πόλη Ωπιδα της Βαβυλωνίας το 324 π.Χ. ενώπιον 9.000 Ελλήνων και Ασιατών αμφισβητείται, εδώ θα μπορούσα να αναφέρω και τον Μέγα Αλέξανδρο. «Δεν ξεχωρίζω», είπε, «τους ανθρώπους, όπως κάνουν οι στενοκέφαλοι, σε Ελληνες και βαρβάρους. Δεν με ενδιαφέρει η καταγωγή των πολιτών, ούτε η φυλή που γεννήθηκαν. Τους κρίνω με ένα μόνο κριτήριο: την αρετή».
Πέραν των παραπάνω, αν και η Αθήνα προστάτευε, όπως και η σημερινή Ευρώπη, τα πολιτικά της σύνορα, πολλές πόλεις της αρχαίας Ελλάδας καθώς και οι Ρωμαίοι δεν είχαν κανέναν ενδοιασμό στην ενσωμάτωση πρώην σκλάβων ή μεταναστών στη ζωή τους. Οπως επιχειρηματολόγησε ο Κικέρων, «η άρνηση πρόσβασης αλλοδαπών στην πόλη μας είναι κατάφωρα απάνθρωπη».
Ο,τι κι αν λένε οι ρατσιστές των ημερών μας, ο μονοεθνικός ή μονοχρωματικός κόσμος της κλασικής εποχής ήταν ανύπαρκτος. Εστω κι αν τα αγάλματά της ήταν λευκά!
Η απαγωγή του Παρθενώνα
Αλλά όλα τα παραπάνω έχουν στις ημέρες μας –την εποχή που η αμερικανικά Ακροδεξιά έχει με τη βοήθεια του Ντόναλντ Τραμπ επαναφέρει στην ημερήσια διάταξη τον ρατσισμό του 19ου αιώνα– παραγνωριστεί ή διαστρεβλωθεί.
Για τις ακροδεξιές ομάδες μίσους, που έχουν τρομερές προσβάσεις στην αμερικανική κοινή γνώμη, ο ελληνορωμαϊκός πολιτισμός που υπαγόρευσε το μέλλον, κατ’ αρχάς της Ευρώπης και εν συνεχεία όλης της Δύσης, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά καθαρά ρατσιστικός. Η πεποίθηση αυτή έγινε ο φάρος και η αγάπη της ζωής τους.
Γι’ αυτό και στις 6 Ιανουαρίου, την ημέρα που οι φανατικές ορδές τους επέδραμαν κατά του Καπιτωλίου, είδαμε στην τηλεόραση στελέχη τους με ελληνικά κράνη, πάνω στα οποία είχε γραφτεί με άσπρα χρώματα η επιγραφή TRUMP 2020, και σημαίες με το «Μόλων λαβέ» του Λεωνίδα, που έχει γίνει το σύνθημα των οπαδών της μαζικής οπλοφορίας. Ο Λεωνίδας, παρεμπιπτόντως, είναι για αυτούς εικόνα όπως είναι η εικόνα του Χριστού για τους χριστιανούς.
Το ίδιο έγραφε και η μάσκα της Ρεπουμπλικανής βουλευτίνας Μάρτζορι Τέιλορ στην ψηφοφορία για την τιμωρία του Ντόναλντ Τραμπ. Η Τέιλορ είχε ήδη υποστηρίξει δημοσιεύσεις στα κοινωνικά μέσα υπέρ της δολοφονίας Δημοκρατικών. Με το ίδιο πάθος, φασίστες στη Βόρεια Καρολίνα περιέφεραν σύμβολα της αρχαίας Ρώμης, ενώ η νεοναζιστική Stormfront έχει κάνει έμβλημά της τον Παρθενώνα.
Πολλές άλλες ακροδεξιές οργανώσεις, τμήματα ενός δικτύου στο internet που ονομάζεται manosphere, κάνουν επίσης συχνές αναφορές στην αρχαία Ελλάδα και τη Ρώμη. Φαντασίωση μερικών από αυτούς είναι η δημιουργία ενός λευκού εθνοκράτους που θα επανασυστήσει τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία.
Η οργή των Αμερικανών εγχρώμων, και πιο ειδικά των μαύρων, για τα παραπάνω, φυσικά δεν συμμαζεύεται. Οργισμένοι, μετέτρεψαν έτσι σε στόχο και τις κλασικές σπουδές, οι οποίες, κατ’ αυτούς, «προωθούν αθόρυβα» τον ρατσισμό και την καταπίεση των εγχρώμων.
Ενδιαφέρον έχει εδώ η θέση του Παντίλα, του Αμερικανού μαύρου δομινικανικής καταγωγής, ο οποίος, όπως είπε στους New York Times, δεν έχει ξεχάσει την εποχή που οι γονείς του αναφέρονταν στο Σάντο Ντομίνγκο, την πρωτεύουσα της Δομινικανής Δημοκρατίας, ως την «Αθήνα του Νέου Κόσμου». Η σχετική ιδέα είχε προωθηθεί από τον Ραφαέλ Τρουχίγιο, τον δικτάτορα της χώρας από το 1930 έως τη δολοφονία του το 1961.
Ο Τρουχίγιο, στο όνομα του οποίου περιλαμβανόταν και το Λεωνίδας, όπως και σε άλλων Δομινικανών τα Θεμιστοκλής ή Αριστείδης, έβλεπε τον εαυτό του, όπως και άλλοι φασίστες του 20ού αιώνα, ως κληρονόμο της μεγάλης παράδοσης που άφησε η Ελλάδα και η Ρώμη. Στο πλαίσιο αυτό, οι γείτονες της χώρας του, οι έγχρωμοι κάτοικοι της Αϊτής, δεν είχαν δικαιώματα. Εξ ου και το 1937 δομινικανικές δυνάμεις σκότωσαν 30.000 κατοίκους της αλλά και μαύρους Δομινικανούς.
Μαύρος φασισμός
Ο Παντίλα επέλεξε τις κλασικές σπουδές ως τον χώρο των ακαδημαϊκών ενδιαφερόντων του, ίσως λόγω αυτού του παρελθόντος. Και αυτό παρά το γεγονός ότι οι κλασικές σπουδές δεν ελκύουν το ενδιαφέρον των μαύρων της Αμερικής διότι, όπως λένε, δεν αντικατοπτρίζουν τη φυλετική ταυτότητά τους.
Αλλα η αγιοποίηση του «ρατσιστικού» ελληνορωμαϊκού πολιτισμού από τους φασίστες τον έστειλε σε μια διαμετρικά αντίθετη κατεύθυνση διότι, όπως είπε, η επιλογή των κλασικών σπουδών υπονόμευσε την ταυτότητά του, όπως οι σπουδές αυτές και ο «Δυτικός πολιτισμός» υπονόμευσαν άλλους πολιτισμούς και μορφές γνώσης. Εχθρός δεν ήταν πλέον μόνο οι ρατσιστές της Ακροδεξιάς, αλλά και η πηγή έμπνευσης των ιδεών τους, δηλαδή οι κλασικές σπουδές που, κατά τον Παντίλα, στηρίζουν και προωθούν τον ρατσισμό.
Εξ ου και η διαπίστωση της Πόζερ στους New York Times, ότι «οι κλασικές σπουδές ήταν καθοριστικής σημασίας τόσο στην άφιξη της λευκότητας όσο και της συνεχούς κυριαρχίας της».
Για τον Παντίλα και τους ομοϊδεάτες τους, η μόνη λύση του προβλήματος είναι, έτσι, η πλήρης περιθωριοποίηση των κλασικών σπουδών ή μάλλον η δημιουργία ενός νέου κύκλου σπουδών της αρχαιότητας, που θα αποσυναρμολογήσει τις σημερινές δομές εξουσίας. Σε περίπτωση που αυτό δεν είναι δυνατόν, η μόνη άλλη λύση είναι η εξόντωση, ο θάνατός τους.
«Οι κλασικές σπουδές και η λευκότητα», όπως έχει πει, «είναι τα οστά και το νεύρο του ίδιου σώματος. Μεγάλωσαν μαζί, και ίσως χρειαστεί να πεθάνουν μαζί».
Οι απόψεις του ανοίγουν, ίσως χωρίς να το καταλαβαίνει ο ίδιος, τον δρόμο προς τον μαύρο φασισμό.
Θα του έλεγα, αντί να στρέφεται κατά ενός πολιτισμού που βελτίωσε θαυματουργικά τη μορφή της ανθρωπότητας, θα ήταν καλύτερα να στρεφόταν κατά του σύγχρονου δουλεμπορίου που ανθεί σε χώρες της Ασίας και που η Δύση δεν έχει ακόμη καταφέρει να τερματίσει.
*He Wants to Save Classics From Whiteness. Can the Field survive? ...
***********************
Dan-el Padilla Peralta: The Haunted House of Classics/ Το στοιχειωμένο σπίτι των κλασικών
Πρόσφατη διάλεξη του Περάλτα , όπου φαίνεται ξεκάθαρα η προκατάληψή του για την αξία των κλασικών σπουδών, υποστηρίζοντας αυθαίρετα ότι οι κλασική αρχαιότητα ανέκαθεν υπήρξε η βασική τροφοδότρια ανάπτυξης ρατσιστικών θεωριών για την "υπεροχή της λευκής φυλής".
Το ότι οι λευκοί ρατσιστές (φασίστες , ακροδεξιοί κλπ ) καταφεύγουν συχνά στους κλασικούς (ελληνορωμαϊκή γραμματεία και τέχνη) για να υποστηρίξουν την ανωτερότητα της λευκής φυλής , αυτό είναι αρκετό για τον Περάλτα για να στοχοποιήσει χωρίς σοβαρά επιχειρήματα την εποχή που έγινε το εφαλτήριο της Αναγέννησης και παρήγαγε ως έμπνευση εκπληκτικά έργα σε όλο το πεδίο της ανθρώπινης δραστηριότητας από τότε έως τις μέρες μας
_____________________
In the 2020 Natalie Boymel Kampen Memorial Lecture, Dan-el Padilla Peralta explores the historical and contemporary implications of the discipline of Classics in epistemicide, a concept popularized by the postcolonial theorist Boaventura de Sousa Santos to designate the extirpation of locally rooted ways of knowing as a direct result of imperial violence. Drawing on the writings of Avery Gordon, Saidiya Hartman, and César Sánchez Beras, Padilla Peralta generates some critical momentum around the premise that Classics is a ghostly matter, haunted by its participation in global projects of race-making but insistent on denying responsibility for the violences committed in its name.
Dan-el Padilla Peralta is Associate Professor of Classics at Princeton University. He is the author of the forthcoming Divine Institutions (Princeton UP), co-editor of Rome, Empire of Plunder: The Dynamics of Cultural Appropriation (Cambridge UP, 2017), and author of Undocumented: A Dominican Boy’s Odyssey from a Homeless Shelter to the Ivy League (Penguin, 2015).