«ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ 7ου ΔΩΜΑΤΙΟΥ»
«To μυστικό του 7ου δωματίου» («Secret Beyond the Door…», ασπρόμαυρο, ΗΠΑ, 1947, διάρκεια 99´)
Σκηνοθεσία: Φριτς Λανγκ
Σενάριο: Σίλβια Ρίτσαρντς, Ρούφους Κινγκ
Παίζουν: Τζόαν Μπένετ, Μάικλ Ρέντγκρεϊβ, Αν Ριβίαρ, Μπάρμπαρα Ο’ Νιλ
Η νεαρή Σίλια, μια όμορφη και ευκατάστατη κοπέλα, αποφασίζει να παντρευτεί έναν καλό της φίλο, αναζητώντας τη σιγουριά. Πριν το γάμο της ταξιδεύει στο Μεξικό, όπου γνωρίζει έναν γοητευτικό και μυστηριώδη άντρα, τον ερωτεύεται κεραυνοβόλα και τον παντρεύεται, χωρίς να υποψιάζεται τα σκοτεινά μυστικά του.
Στην αρχή της μεταπολεμικής ψυχαναλυτικής περιόδου του σινεμά, ο Λανγκ γυρίζει ένα φιλμ ανάλογο της χιτσκοκικής «Νύχτας αγωνίας». Ο εντυπωσιασμός, από τις καινόφερτες ψυχαναλυτικές προσεγγίσεις και θεωρίες, οδηγεί σε αρκετές υπεραπλουστεύσεις. Στο «Μυστικό του 7ου δωματίου» αναλύεται και διερευνάται η σεξουαλικότητα μέσα από σύμβολα, όπως δωμάτια, πόρτες, κλειδιά, ενώ παράλληλα το οιδιπόδειο ξεπροβάλλει συνεχώς. Πιο ενδιαφέρουσα ωστόσο βρίσκω τη σχέση οιδιπόδειο – γυναίκα – καταπίεση – ιδιωτικότητα – σεξουαλική ψυχρότητα. Ακόμα μ’ ενδιαφέρει το πονηρά αμφίσημο τέλος. Ο ήρωας καταλήγει σε μια ακόμα μητέρα ευνουχίστρια του φαλλού ή σε κάτι άλλο.
Βέβαια έμμεσα ο δημιουργός φροντίζει και μας πληροφορεί πως αυτή η γυναίκα (εκτυφλωτική η Τζόαν Μπένετ στα 37 της) είναι μια έξοχη διαχειρίστρια (κάτι ως θηριοδαμαστής) του φαλλού, σαφέστατα όχι μόνο σεξουαλικά χειραφετημένη αλλά ιδιαίτερα και «επιθετικά» απελευθερωμένη, που ποθεί τον κίνδυνο, εμμέσως το θάνατο, μια εμφανής μετωνυμία του σεξ.
Έξοχα ντεκόρ, με έμφαση στο λευκό, εξαιρετική φωτογραφία και ενδυματολογία, με κάποιους χαρακτήρες, μάλλον διακοσμητικούς, να λειτουργούν ως «παραγεμίσματα».
Ταξινομητικά, ένας συνδυασμός γοτθικού μελοδράματος, ταινίας μυστηρίου και νουάρ.
Περνάς καλά, αλλά πολλές σεναριακές επιλογές σηκώνουν συζήτηση. Κατά τα άλλα, σε αυτή την κομψή ταινία, θα γίνει απόλυτα σαφές πως καταργούνται τελείως οι παλαιομοδίτικες ταξινομητικές απόψεις για το τι σημαίνει φιλμ νουάρ. Ας πούμε εδώ δεν υπάρχει μοιραία γυναίκα αλλά μοιραίος άνδρας, ούτε δολοφονία, ενώ η αφήγηση οφ της βασικής ηρωίδας είναι μεν νουαρίστικο εύρημα, αλλά σε μετάλλαξη. Λοιπόν, ο ιχνηλάτης είναι γυναίκα και όχι άνδρας. Ως γνωστό, παρόμοια ευρήματα υπάρχουν και στην χιτσκοκική «Νύχτα αγωνίας».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου