Οι μαέστροι της λογοτεχνίας
«Βασιλιά Ληρ» και τα άλλα θεατρικά του
Σέξπιρ που γνωρίζει να περιγράφει κάθε πλευρά της ανθρώπινης
προσωπικότητας.
για
την παρουσία του διαβόλου, ταχυδακτυλουργού λέξεων, που τοποθετεί την
αιώνια νεότητα πέρα απ’ το καλό και το κακό. Διάβασε ξανά τον Ουγκώ που
με την «Παναγία των Παρισίων»
επιλέγει ένα αποτελεσματικό υλικό
αντιπαράθεσης (η αδύνατη σχέση ανάμεσα στην ομορφιά και την παραμόρφωση)
για να αφηγηθεί την ιστορία, συγκλονιστική, της Εσμεράλντα και του
Κουασιμόδου∙ τον Μπαλζάκ που στην «Ανθρώπινη κωμωδία»
διηγείται με ποιο
τρόπο οι φιλοδοξίες για πλούτη, δόξα και ηδονή είναι τα αποτελέσματα των
ψευδαισθήσεων που ονομάζονται ζωή∙ «Πόλεμος και ειρήνη» του Τολστόι,
πάνω στη διαμάχη
ανάμεσα στο πάθος και τη λογική, την αναπηρία και την υγεία, κι ακόμη τη
μεταμόρφωση της αγάπης σε σωματική ασθένεια. Μια φράση κλειδί του
μυθιστορήματος: «Κάθε αρρώστια είναι μια μεταμόρφωση της αγάπης». Το
«Έγκλημα και τιμωρία» του Ντοστογιέφσκι
που τονίζει τις ψυχολογικές
ρήσεις του Ρασκόλνικοφ, μικροαστό «υπεράνθρωπο»∙ Η «Μαντάμ Μποβαρύ»
που
επινοεί τον έρωτα και ονειρεύεται, όπως ο Φλωμπέρ χαμένος μέσα στις
όμορφες σελίδες («Η Μαντάμ Μποβαρύ είμαι εγώ» ομολογεί ο συγγραφέας∙
προσθέτοντας στο νεκροκρέβατο: «Εγώ πεθαίνω κι αυτή η πουτάνα η Μποβαρύ
θα ζει για πάντα»)∙ «Η Δίκη» του Κάφκα
το μπαρόκ και ο «μαγικός ρεαλισμός» σε τρία
«κρυμμένα» αριστουργήματα:
«Πέδρο Πάραμο» του μεξικανού Χουάν Ρούλφο και
«Συνείδηση του Ζήνωνα» του Ίταλο Σβέβο,
με την σιωπηλή παρουσία του Φρόιντ και την εισαγωγή της ψυχανάλυσης στην
αφήγηση. Και να τώρα, ακόμη και πάντα, ο αστείρευτος «Οδυσσέας» του Τζόις,
Μην σταματάς τη διαδρομή σου στην ανάγνωση και, ανάμεσα σε έργα μνημειώδη, σταμάτα σ’ εκείνα τα βιβλία που έγιναν, μαζί με άλλα, λαμπερά αστέρια, κληρονομιά ακόμη ανθρώπινη της ανθρωπότητας. Δεν είναι πολλά εκείνα που μπορούμε να προσθέσουμε σ’ αυτά που ήδη μνημονεύσαμε: κι ανάμεσα στους τίτλους που κοσμούν τα ράφια των βιβλιοπωλείων, υπάρχουν και πολύτιμα. Στην πλειάδα των μυθιστοριογράφων, φιλοσόφων, δοκιμιογράφων και κριτικών, επέλεξε εσύ εκείνους που μπορεί να σου ταιριάζουν.
Εκτίμησέ τα, αν αγαπάς την ποιοτική γραφή. Αυτά τα κείμενα δεν ονοματίζουν μόνο τα πράγματα αλλά και ό,τι σ’ αυτά αναγνωρίζεις ως αρμονικό, λαμπρό και συναρπαστικό, κρυφό, αποκλειστικό, μοναδικό, συγκλονιστικό ή καινούριο…: μ’ άλλα λόγια, ούτε δεδομένο ούτε προσβλητικό. Καμία γλώσσα όπως η δική τους –λέει ο Μπόρχες- «μπορεί να προφέρει μια συλλαβή που να μην είναι γεμάτη τρυφερότητα και τρόμο» («Μυθοπλασίες»).
Τρυφερότητα και τρόμος, ουτοπία και πάθος, χαρά και απογοήτευση συλλαβίζουν τα βιβλία των μεγάλων συγγραφέων, των μαέστρων: φτιαγμένα, όπως τα ανθρώπινα όντα, από το σκοτεινό και το απέραντο. Αλλά απ’ το ανθρώπινο επιβιώνει η γραφή: ανακαλώντας την ακαταμάχητη ελευθερία του συγγραφέα, που απευθύνεται μόνο στην ελευθερία του αναγνώστη.
* Ο Φοίβος Γκικόπουλος είναι ομότιμος καθηγητής της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου