Κρύψου μέρα

Της νύχτας νήμα μεταξένιο κι ασημί
ποιος θα βρει απόψε να πιαστεί
πριν φύγει απ’ τα μάτια σου
αυτό το πανέμορφο μισόγυμνο φεγγάρι.

Λεπτά πλεγμένο μεταξένιο κι ασημί
το σχοινί που ρίχνει το φιλί
τα χείλη μου στα χείλη σου να δέσει
τις ανάσες να χωρέσει στο ίδιο μαξιλάρι.

Κρύψου μέρα, κρύψου.

Σαν αεράκι του πελάγου αναπνοή
μια φωνή Σειρήνας με καλεί
απόψε γίνε θάλασσα πλατιά
κι εγώ καράβι που ‘ρθε η ώρα να σαλπάρει.

Διπλά πλεγμένο μεταξένιο κι ασημί
το σχοινί που ρίχνει το φιλί
τα χείλη μου στα χείλη σου να δέσει
τις ανάσες να χωρέσει στο ίδιο μαξιλάρι.

Κρύψου μέρα, κρύψου.