Η αριστουργηματική 5η συμφωνία του Μάλερ

Yπό τη στιβαρή καθοδήγηση του Ρώσου μαέστρου  Βάλερι Γκεργκίεφ η  Παγκόσμια Ορχήστρα για την Ειρήνη, ερμήνευσε  την 5η Συμφωνία του Μάλερ στο πλαίσιο των  BBC Proms του 2010.
____________________________
«Το πρώτο μέρος της τρίτης ενότητας, ()  είναι μία από τις διασημότερες και δημοφιλέστερες μελωδίες του Μάλερ! Το περίφημο αυτό «Adagietto», θα χρησιμοποιείτο επίσης το 1971 στην ταινία του Βισκόντι «Θάνατος στη Βενετία». Για τον Μάλερ, ήταν κάτι σαν κατάθεση του έρωτά του προς την Άλμα (ασχέτως που μελλοντικά θα την ταλαιπωρούσε αρκετά…)
Το Adagietto, διαδέχεται ένα πριπετειώδες Rondo-Finale. Είναι ο τελευταίος σταθμός μίας περιπετειώδους διαδρομής
με αρκετές ανατροπές, ήττες και νίκες, θετικές και αρνητικές εξελίξεις, μέχρι να επικρατήσει η αισιοδοξία…»
postgame.gr
_______________________________

 

Γκούσταβ Μάλερ - Βικιπαίδεια

 

Symphony No. 5 by Gustav Mahler was written in 1901 and 1902 mostly during the summer months at Mahler's cottage at Maiernigg. It is arguably the best known Mahler symphony. Among its most distinctive landmarks are the funereal trumpet solo that opens the work and the frequently performed F major Adagietto.
Herbert von Karajan said once that when you hear Mahler's Fifth, “you forget that time has passed. A great performance of the Fifth is a transforming experience. The fantastic finale almost forces you to hold your breath.” After its premiere, Mahler is reported to have said, “Nobody understood it. I wish I could conduct the first performance fifty years after my death.”

Adagietto

The fourth movement is arguably Mahler's most famous single piece of music, and is the most frequently performed extract from Mahler's works. It is best known for its use in the 1971 Luchino Visconti film Death in Venice. However it was frequently performed on its own before then, chiefly because in the early 20th century music programmers did not believe whole Mahler symphonies would be acceptable to audiences. Indeed, the British premiere of the entire Fifth Symphony came thirty-six years after the Adagietto itself had been introduced, by Henry Wood at a Proms concert in 1909.
It lasts for approximately ten minutes, and Mahler adds the instruction sehr langsam (very slowly). This has led to some conductors taking the movement well over its normal duration, in some cases over eleven minutes (11'43" as performed in a recording by Eliahu Inbal, 11'52" in a recording by Herbert von Karajan, and 11'55 in a recording by Claudio Abbado). However in recent years the trend moved away from extreme tempi, notably 9'33" in the inaugural recording from Simon Rattle as the chief conductor of the Berlin Philharmonic Orchestra.
Περισσότερες πληροφορίες για το συγκεκριμένο έργο, από την Wikipedia