Φάρμακα σαν δηλητήρια
Παντελής Μπουκάλας
Απανωτές
και τεκμηριωμένες οι αποκαλύψεις, εισαγγελικές και δημοσιογραφικές,
πιστοποιούν ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της φαρμακείας. Κάτι
τόσο σάπιο ώστε στη σκέψη πολλών, ιδίως ασθενών, η λέξη «φαρμακεία» να
έχει πια αποκλειστικά τη σημασία της δηλητηρίασης, όχι και της
θεραπείας. Και δηλητηριάζονται πολλά: η υγεία των ανθρώπων· η
εμπιστοσύνη τους σε όσους συγκαταλέγονται με τη μια ή την άλλη
ειδικότητα στους ασκληπιάδες, που δίνουν όρκο να υπηρετούν με ακέραιη
ηθική το αγαθό της υγείας· η εμπιστοσύνη στο ανθρώπινο περιβάλλον
γενικότερα, στον κόσμο· τα δημόσια οικονομικά, και, κατά συνέπεια, τα
οικονομικά τού καθενός.
Δεν σημαίνει πολλά ο πόνος των ανθρώπων, παρεκτός και είναι δικοί μας. Σε χρήμα πρέπει να μεταφραστεί ακόμα και αυτός, σε κέρδος. Οσον αφορά τις διεθνούς βεληνεκούς βιομηχανίες και φαρμακεμπορικές εταιρείες, ο εν λόγω «νόμος» έχει γίνει αποδεκτός από τα κράτη και τις κοινωνίες περίπου σαν φυσικός, άρα αμάχητος. Εχει γίνει αποδεκτό, δηλαδή, ότι δικαιούνται να εξαγοράζουν πολιτικούς ανά την υφήλιο ώστε ν’ αβγατίσουν τα οφέλη τους, να ξεφορτώνουν στον Τρίτο Κόσμο, τάχα σαν ευγενική προσφορά, ληγμένα φάρμακα που έχουν καταντήσει δηλητήρια, να εισάγουν στην αγορά σκευάσματα με αποσιωπημένες ή μόλις δηλούμενες τις βαρύτατες παρενέργειές τους (η εισαγωγή της ηρωίνης ως ανεπίληπτου, ακίνδυνου αναλγητικού είναι υπόθεση της πρόσφατης ιστορίας, όχι της μυθολογίας).
Αντίθετα, κανείς και πουθενά δεν μπορεί να αποδεχτεί ότι ο όρκος των γιατρών, των φαρμακοποιών, των νοσοκόμων είναι λεκτικά βαρύς αλλά ψυχικά πανάλαφρος. Η λευκή ποδιά εξακολουθεί να φαντάζει σαν στολή μαγική ή ιερατική. Γι’ αυτό και στις περιπτώσεις που αποδεικνύεται ότι δεν είναι παρά κάτι σαν πουκάμισο αδειανό, όπως στο σκάνδαλο της κλοπής ογκολογικών φαρμάκων από τα νοσοκομεία, αδειάζουν τελικά ο νους και η ψυχή των ίδιων των ασθενών. Τους φαίνεται αδιανόητο ότι άνθρωποι ταγμένοι να υπηρετούν όσους πάσχουν και δίνουν την κορυφαία μάχη τους, θα προδώσουν και τους καρκινοπαθείς αλλά και τους τίμιους γιατρούς για κάποια αργύρια, που παραμένουν πενταροδεκάρες, και εκατομμύρια αν είναι, συγκρινόμενα με ό,τι πολυτιμότερο: μια ανθρώπινη ζωή.
Δεν είναι άρρωστος και χαλασμένος ο κόσμος όλος, και βέβαια δεν λερώθηκε η ποδιά όλων των ορκισμένων στον Ιπποκράτη. Οταν ακούς όμως για επίορκους γιατρούς, νιώθεις όσο άθλια νιώθεις κι όταν διαβάζεις για τον υπερήλικο παπά που βίαζε ένα κοριτσάκι.
Δεν σημαίνει πολλά ο πόνος των ανθρώπων, παρεκτός και είναι δικοί μας. Σε χρήμα πρέπει να μεταφραστεί ακόμα και αυτός, σε κέρδος. Οσον αφορά τις διεθνούς βεληνεκούς βιομηχανίες και φαρμακεμπορικές εταιρείες, ο εν λόγω «νόμος» έχει γίνει αποδεκτός από τα κράτη και τις κοινωνίες περίπου σαν φυσικός, άρα αμάχητος. Εχει γίνει αποδεκτό, δηλαδή, ότι δικαιούνται να εξαγοράζουν πολιτικούς ανά την υφήλιο ώστε ν’ αβγατίσουν τα οφέλη τους, να ξεφορτώνουν στον Τρίτο Κόσμο, τάχα σαν ευγενική προσφορά, ληγμένα φάρμακα που έχουν καταντήσει δηλητήρια, να εισάγουν στην αγορά σκευάσματα με αποσιωπημένες ή μόλις δηλούμενες τις βαρύτατες παρενέργειές τους (η εισαγωγή της ηρωίνης ως ανεπίληπτου, ακίνδυνου αναλγητικού είναι υπόθεση της πρόσφατης ιστορίας, όχι της μυθολογίας).
Αντίθετα, κανείς και πουθενά δεν μπορεί να αποδεχτεί ότι ο όρκος των γιατρών, των φαρμακοποιών, των νοσοκόμων είναι λεκτικά βαρύς αλλά ψυχικά πανάλαφρος. Η λευκή ποδιά εξακολουθεί να φαντάζει σαν στολή μαγική ή ιερατική. Γι’ αυτό και στις περιπτώσεις που αποδεικνύεται ότι δεν είναι παρά κάτι σαν πουκάμισο αδειανό, όπως στο σκάνδαλο της κλοπής ογκολογικών φαρμάκων από τα νοσοκομεία, αδειάζουν τελικά ο νους και η ψυχή των ίδιων των ασθενών. Τους φαίνεται αδιανόητο ότι άνθρωποι ταγμένοι να υπηρετούν όσους πάσχουν και δίνουν την κορυφαία μάχη τους, θα προδώσουν και τους καρκινοπαθείς αλλά και τους τίμιους γιατρούς για κάποια αργύρια, που παραμένουν πενταροδεκάρες, και εκατομμύρια αν είναι, συγκρινόμενα με ό,τι πολυτιμότερο: μια ανθρώπινη ζωή.
Δεν είναι άρρωστος και χαλασμένος ο κόσμος όλος, και βέβαια δεν λερώθηκε η ποδιά όλων των ορκισμένων στον Ιπποκράτη. Οταν ακούς όμως για επίορκους γιατρούς, νιώθεις όσο άθλια νιώθεις κι όταν διαβάζεις για τον υπερήλικο παπά που βίαζε ένα κοριτσάκι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου