Τα κριτήρια της κριτικής
της Γιωργίας Παπαγεωργίου
avgi.gr
**********************
Έχει ενδιαφέρον να παρατηρεί κανείς πώς επιλέγει το κοινό τι θα θέσει σε προτεραιότητα στην ατζέντα του και τα κριτήρια με τα οποία επιλέγει τι στάση θα κρατήσει για ένα θέμα. Ένα παράδειγμα είναι αυτό της Ισπανίας. Οι δρόμοι επί σειρά ημερών έχουν γεμίσει από διαμαρτυρόμενους για την επιβολή επιεικούς ποινής σε πέντε άνδρες που βίασαν μια 18χρονη το 2016 στο φεστιβάλ ταυροδρομιών στο Σαν Φερμίν της Παμπλόνα. Το εντυπωσιακό εδώ είναι το πλήθος των ανθρώπων, που συμμετείχαν, η διάρκεια των διαμαρτυριών, αλλά και το ότι πάνω από 1,2 εκατ. άνθρωποι υπέγραψαν υπέρ της παύσης των δικαστών που έλαβαν αυτή την απόφαση. Ο σεβασμός του συνανθρώπου είναι κατάκτηση των πολιτισμένων κοινωνιών. Από αυτή την κατάκτηση ευτυχώς οι άνθρωποι δε δείχνουν διατεθειμένοι να παραιτηθούν.
Ακόμη μία κατάκτηση του ανθρώπου είναι και η συμμετοχή του στην πολιτική, όπως και η άσκηση κριτικής. Στην ίδια χώρα πάλι, η πρόεδρος της Περιφέρειας της Μαδρίτης και ένα από τα δυνατά στελέχη του Λαϊκού Κόμματος, η Κριστίνα Θιφουέντες, είχε χτίσει την πολιτική της εικόνα στα θεμέλια της εντιμότητας. Δημοσιεύτηκε βίντεο που την έδειχνε να περνά από έλεγχο καταστήματος για κλοπή καλλυντικών και πληροφορία βάσει της οποίας η υπογραφή παρακολούθησης κάποιων μαθημάτων, που απαρτίζουν το πτυχίο της, ήταν πλαστογραφημένη. Σε αυτή την είδηση η αντίδραση των Ισπανών ήταν είτε περιορισμένη στα κοινωνικά δίκτυα είτε ανύπαρκτη στους δρόμους.
Όπως και σε άλλες χώρες, και στη δική μας προφανώς, η συνεχής βολή με πληροφορίες για διαφθορά ή έκνομη συμπεριφορά πολιτικών έχει μουδιάσει τους ανθρώπους, προκαλώντας αδιαφορία ή ακόμα χειρότερα... αποδοχή. Ένα παράδειγμα αποτελεί η διατύπωση ατόμου συμμετέχοντος στον πολιτικό στίβο της χώρας μας «Μα και οι πολιτικοί άνθρωποι είναι. Δεν μπορούμε να έχουμε την απαίτηση να είναι άχραντοι και άτεγκτοι στη διαφθορά. Η εξουσία φθείρει».
Λίγο αργότερα, η αγορά μιας ακριβής κατοικίας πολλών τετραγωνικών μέτρων από τον πρόεδρο του Podemos Πάμπλο Ιγκλέσιας γέμισε τα μέσα, παραδοσιακά και κοινωνικά. Αναμενόμενο, αν σκεφτεί κανείς πως στη συνείδηση της κοινωνίας δεν συνάδει η ιδιοκτησία -και μάλιστα ακριβή- με το αριστερό προφίλ. Αν κάποιος διαφωνεί με τις θέσεις του Podemos, αυτή και μόνη η πληροφορία έρχεται απλώς να συμπληρώσει τις πεποιθήσεις του, χωρίς να εξετάζει τις υπόλοιπες παραμέτρους. Μαζί και με αυτό το παράδειγμα προκύπτει ο προβληματισμός αν ο ρόλος του ενεργού πολίτη έχει πια περιοριστεί στην άσκηση κριτικής στην προσωπική ζωή των πολιτικών ή στην ακροθιγή κριτική στις πολιτικές επιλογές.
avgi.gr
**********************
Έχει ενδιαφέρον να παρατηρεί κανείς πώς επιλέγει το κοινό τι θα θέσει σε προτεραιότητα στην ατζέντα του και τα κριτήρια με τα οποία επιλέγει τι στάση θα κρατήσει για ένα θέμα. Ένα παράδειγμα είναι αυτό της Ισπανίας. Οι δρόμοι επί σειρά ημερών έχουν γεμίσει από διαμαρτυρόμενους για την επιβολή επιεικούς ποινής σε πέντε άνδρες που βίασαν μια 18χρονη το 2016 στο φεστιβάλ ταυροδρομιών στο Σαν Φερμίν της Παμπλόνα. Το εντυπωσιακό εδώ είναι το πλήθος των ανθρώπων, που συμμετείχαν, η διάρκεια των διαμαρτυριών, αλλά και το ότι πάνω από 1,2 εκατ. άνθρωποι υπέγραψαν υπέρ της παύσης των δικαστών που έλαβαν αυτή την απόφαση. Ο σεβασμός του συνανθρώπου είναι κατάκτηση των πολιτισμένων κοινωνιών. Από αυτή την κατάκτηση ευτυχώς οι άνθρωποι δε δείχνουν διατεθειμένοι να παραιτηθούν.
Ακόμη μία κατάκτηση του ανθρώπου είναι και η συμμετοχή του στην πολιτική, όπως και η άσκηση κριτικής. Στην ίδια χώρα πάλι, η πρόεδρος της Περιφέρειας της Μαδρίτης και ένα από τα δυνατά στελέχη του Λαϊκού Κόμματος, η Κριστίνα Θιφουέντες, είχε χτίσει την πολιτική της εικόνα στα θεμέλια της εντιμότητας. Δημοσιεύτηκε βίντεο που την έδειχνε να περνά από έλεγχο καταστήματος για κλοπή καλλυντικών και πληροφορία βάσει της οποίας η υπογραφή παρακολούθησης κάποιων μαθημάτων, που απαρτίζουν το πτυχίο της, ήταν πλαστογραφημένη. Σε αυτή την είδηση η αντίδραση των Ισπανών ήταν είτε περιορισμένη στα κοινωνικά δίκτυα είτε ανύπαρκτη στους δρόμους.
Όπως και σε άλλες χώρες, και στη δική μας προφανώς, η συνεχής βολή με πληροφορίες για διαφθορά ή έκνομη συμπεριφορά πολιτικών έχει μουδιάσει τους ανθρώπους, προκαλώντας αδιαφορία ή ακόμα χειρότερα... αποδοχή. Ένα παράδειγμα αποτελεί η διατύπωση ατόμου συμμετέχοντος στον πολιτικό στίβο της χώρας μας «Μα και οι πολιτικοί άνθρωποι είναι. Δεν μπορούμε να έχουμε την απαίτηση να είναι άχραντοι και άτεγκτοι στη διαφθορά. Η εξουσία φθείρει».
Λίγο αργότερα, η αγορά μιας ακριβής κατοικίας πολλών τετραγωνικών μέτρων από τον πρόεδρο του Podemos Πάμπλο Ιγκλέσιας γέμισε τα μέσα, παραδοσιακά και κοινωνικά. Αναμενόμενο, αν σκεφτεί κανείς πως στη συνείδηση της κοινωνίας δεν συνάδει η ιδιοκτησία -και μάλιστα ακριβή- με το αριστερό προφίλ. Αν κάποιος διαφωνεί με τις θέσεις του Podemos, αυτή και μόνη η πληροφορία έρχεται απλώς να συμπληρώσει τις πεποιθήσεις του, χωρίς να εξετάζει τις υπόλοιπες παραμέτρους. Μαζί και με αυτό το παράδειγμα προκύπτει ο προβληματισμός αν ο ρόλος του ενεργού πολίτη έχει πια περιοριστεί στην άσκηση κριτικής στην προσωπική ζωή των πολιτικών ή στην ακροθιγή κριτική στις πολιτικές επιλογές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου