Ένας σοβαρός πολιτικός

Ονομασία χωρίς τη λέξη "Μακεδονία" ή παράγωγά της δεν υπάρχει

Του Σπύρου Δανέλλη*
 avgi.gr

---

Την πτώση του Τείχους, το ’89, ακολουθεί η κατάρρευση των ολοκληρωτικών καθεστώτων στα Βαλκάνια, που τα οδηγεί σε πολιτική ρευστότητα και αστάθεια, με αποκορύφωμα την τραγωδία του εμφυλίου της Γιουγκοσλαβίας.
Τότε παρουσιάζεται η μεγάλη ευκαιρία για την Ελλάδα.
Χώρα σταθερή και ευημερούσα, μέλος της ΕΟΚ και του ΝΑΤΟ, θα μπορούσε να προσφέρει τις καλές της υπηρεσίες στο όνομα της Κοινότητας για την αναδιοργάνωση, οικονομική και πολιτική, αυτών των χωρών, που στερούνταν δημοκρατικής - κοινοβουλευτικής κουλτούρας και δομών, όπως και μηχανισμών λειτουργίας της οικονομίας της αγοράς.
Η Ελλάδα δεν αποτελούσε κίνδυνο για τις χώρες αυτές, αλλά ούτε και απειλή για τα συμφέροντα των ισχυρών χωρών της Δύσης.
Στις 16.12.1991 οι υπουργοί Εξωτερικών της Κοινότητας άνοιξαν τον δρόμο για τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.
Σε αντάλλαγμα της ελληνικής συνενοχής, ο Αντώνης Σαμαράς πήρε τους περίφημους τρεις όρους και η διακήρυξη των «12» για τη Γιουγκοσλαβία φάνηκε να καλύπτει όλες τις εθνικές ανησυχίες.
Δυστυχώς όμως, υπήρξε μια ταχύτατη επικέντρωση και απολυτοποίηση από την πλευρά μας στο θέμα του ονόματος.
Ωστόσο, η εστίασή μας στο «δέντρο» FYROM μάς αποκρύπτει τη μεγάλη εικόνα.
Την ώρα που η ελληνική πολιτική αυτοπαγιδεύεται και αιχμαλωτίζεται στο “Μακεδονικό”, η Τουρκία αξιοποιεί στο έπακρο την ευκαιρία να απλώσει την επιρροή της κατά μήκος των βορείων συνόρων μας.
Την ίδια στιγμή, μετατρέπουμε τα Σκόπια σε εχθρό - όταν μόνο σε εμάς προσέβλεπαν, δεδομένου ότι Αλβανία, Σερβία και Βουλγαρία τους επιβουλεύονταν.
Και βέβαια βοηθήσαμε ανέλπιστα τον μειοψηφικό αλυτρωτικό πυρήνα να εδραιωθεί και να εμποτίσει όχι μόνο με τις ιδέες του, αλλά και με το αίσθημα της αδικίας και της πληγωμένης εθνικής αξιοπρέπειας μια ολόκληρη γενιά - αυτή που είναι σήμερα στα πράγματα.
Στα καθ’ ημάς, ο λαϊκισμός, η πατριδοκαπηλία, ο εθνικισμός χτίζουν πολιτικές καριέρες.
Δίνουν ισχύ και επιρροή σε ιεράρχες, στήνουν κόμματα, αναδεικνύουν πρωθυπουργούς.
Δημιουργούν ή πολλαπλασιάζουν περιουσίες (ιδιαιτέρως στην περίοδο του εμπάργκο).
Με αντίτιμο την απόλυτη ήττα και την απομόνωση της χώρας από όλους.
Κατασπαταλήσαμε το διπλωματικό και πολιτικό κεφάλαιο της χώρας, για ένα θέμα που ποτέ κανένας τρίτος δεν κατάλαβε.
Σήμερα, 27 χρόνια μετά, σαν να μην πέρασε μια μέρα, ξαναζούμε ως εφιαλτικό déjà vu την ίδια παράνοια.
Και αυτή τη φορά δεν διακρίνουμε πως έχουμε μια ανέλπιστη αναβίωση του πακέτου Πινέιρο!
Οι υπερεθνικοί οργανισμοί Ε.Ε. και ΝΑΤΟ, στους οποίους ανήκουμε, επείγονται να αντιμετωπίσουν την αυξανόμενη ρωσική επιρροή στα δυτικά Βαλκάνια, όπως και την τουρκική διείσδυση διά του ισλαμικού τόξου, σε μια περίοδο μάλιστα αυξανόμενης αβεβαιότητας και επιθετικότητας του απρόβλεπτου γείτονα.
Η διαρκής απειλή της Μεγάλης Αλβανίας, με ό,τι συμβαίνει και στο Κόσσοβο, αποτελεί επίσης υπαρκτό κίνδυνο. Η σταθεροποίηση και θωράκιση του ευθραύστου κρίκου FYROM -με το υπαρκτό πρόβλημα της μεγάλης αλβανικής μειονότητας στην περιοχή του Τετόβου- μπορεί να γίνει μόνο με την ένταξη στο ΝΑΤΟ και την προοπτική της Ε.Ε.
Η τωρινή συγκυρία με τον σοσιαλδημοκράτη Ζάεφ Πρωθυπουργό, τα αλβανόφωνα κόμματα στην κυβέρνηση, το εθνικιστικό VMRO στην αντιπολίτευση, με τον σκληροπυρηνικό Γκρούεφσκι τσαλακωμένο από τα σκάνδαλα διαφθοράς και κακοδιαχείρισης, αποτελεί μοναδική ευκαιρία συμβιβασμού.
Αν ο Ζάεφ καταφέρει να διαχειριστεί τα δικά του αδιέξοδα και οι ανυποχώρητοι είμαστε πάλι εμείς, είναι μαθηματικά βέβαιο πως η ένταξή τους στο ΝΑΤΟ θα γίνει, αφού οι σύμμαχοί μας θα υποχρεωθούν να μας παρακάμψουν.
Η ελληνική κοινωνία όμως, στερημένη οραμάτων, διψασμένη για στιγμές ανάτασης και για πρόχειρα ερεθίσματα, ικανά να την εμπνέουν, αλλά και να τη βγάζουν από την καθημερινή μιζέρια ή ακόμη χειρότερα από την αίσθηση της συνεχούς ήττας, προσφέρεται εξαιρετικά για τη διάδοση και την εδραίωση μεγαλοϊδεατικού τύπου προτάσεων.
Είναι ιδιαιτέρως ανησυχητική η ευκολία με την οποία ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας ασπάζεται δοξασίες, αιτιάσεις και στερεότυπα μέρους της Ιεραρχίας, ακραίων κύκλων ή περιθωριακών, τυχάρπαστων προσώπων ή πείθεται από απίθανες συνωμοσιολογίες, που πολύ απέχουν από τον ορθό λόγο.
Και το πολιτικό προσωπικό;
Ο Ζακ Ντελόρ συνήθιζε να λέει πως χρέος του πολιτικού είναι να υποστηρίζει αυτό που πιστεύει, κόντρα στο ρεύμα.
Τότε, στις μέρες του εθνικιστικού παροξυσμού, ο αξέχαστος Λεωνίδας Κύρκος με λίγους φωτισμένους ανθρώπους γύρω του, έστησε το «Κίνημα Λογικής».
Βασικό του μότο ήταν το «Η ελληνική Μακεδονία είναι ελληνική».
Σήμερα, πάνω από ένα τέταρτο του αιώνα μετά, το πολιτικό προσωπικό της χώρας οφείλει ψύχραιμα να στοχαστεί τι κερδίσαμε και τι χάσαμε όλα αυτά τα χρόνια της αδιαλλαξίας.
Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να μετατραπεί σε εθνική πανωλεθρία, η ήττα της αδιέξοδης πολιτικής, που ακολούθησε μια ηγεσία απίστευτα κατώτερη των περιστάσεων.
Και, βέβαια, ας μη μας διαφεύγει πως οι δυνάμεις που επιβουλεύονται τον κοινοβουλευτισμό, τρίβουν τα χέρια τους.
Άλλωστε, δείχνουν με κάθε ευκαιρία το απεχθές, ακατέργαστο, πανάθλιο πρόσωπό τους.
Το έδειξαν και προχθές στο βάθρο της Θεσσαλονίκης.
Επενδύουν στην εγκληματική ελαφρύτητα του πολιτικού προσωπικού, αλλά και στην αφέλεια μιας κοινωνίας που λειτουργεί μόνο με το θυμικό.
Πολιτικοί και διαμορφωτές της κοινής γνώμης οφείλουν να διατυπώσουν με ειλικρίνεια και καθαρότητα, πως ονομασία χωρίς τη λέξη “Μακεδονία” ή παράγωγά της δεν υπάρχει.
Το ερώτημα είναι αν προτιμούμε σύνθετη ονομασία ή σκέτο το “Μακεδονία” για τους γείτονές μας.
Οι κουτοπονηριές και η εξαπάτηση της κοινωνίας μόνο δεινά και «Φράγκους» μπορεί να μας φέρει.
* Ο Σπ. Δανέλλης είναι βουλευτής του Ποταμιού