Αγνωστη η συγγνώμη στα κόμματα εξουσίας
Η κριτική που πρέπει να γίνεται στους εκάστοτε κυβερνώντες δεν πρέπει να είναι ισοπεδωτική. |
EUROKINISSI
Η κριτική που πρέπει να γίνεται στους εκάστοτε κυβερνώντες δεν πρέπει να είναι ισοπεδωτική. Πρέπει να αναγνωρίζονται τα όποια καλά έχουν πράξει, αλλά τα καλά αυτά δεν πρέπει να συγκαλύπτουν τα πολύ μεγαλύτερα και οδυνηρότερα κακά που έχουν «φορτώσει στις πλάτες» του λαού και τη ζημιά που έχουν προκαλέσει στον τόπο.
Αρχίζοντας από τους σημερινούς κυβερνώντες, και κυρίως το κόμμα που αποτελεί τον κορμό της σημερινής συγκυβέρνησης, δηλαδή τον ΣΥΡΙΖΑ, θα πρέπει να του αναγνωριστεί ότι προχώρησε και ψήφισε νόμους τους οποίους τα κόμματα που διαχειρίστηκαν την εξουσία επί 40 ολόκληρα χρόνια δεν θέλησαν να ψηφίσουν, όπως η παροχή ιθαγένειας σε παιδιά νόμιμων μεταναστών, ψήφισε και εφάρμοσε την ισχνή, δυστυχώς, ανθρωπιστική βοήθεια και χειρίζεται το προσφυγικό κατά τον πιο ανθρώπινο τρόπο.
Τα όσα, όμως, προαναφέρθηκαν δεν αντισταθμίζουν τις τεράστιες ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ (που είναι, πλέον, κόμμα εξουσίας) όταν υποσχέθηκε στον λαό πριν από τις εκλογές της 25.1.15 ανέφικτα πράγματα, ανέθεσε καίριους τομείς σε παντελώς ακατάλληλα πρόσωπα, προκήρυξε ένα επικίνδυνο δημοψήφισμα και τελικά υποχρεώθηκε σε μια ταπεινωτική για τη χώρα ήττα με την υπογραφή του τρίτου Μνημονίου, δηλαδή την επιβολή επιπρόσθετων βαρών στον λαό.
Τώρα η κυβέρνηση, ενώ προσπαθεί να νομοθετήσει και να εφαρμόσει τα βάρη αυτά και ταυτόχρονα λειτουργεί κατά παρόμοιο με τις προηγούμενες τρόπο, απεμπολεί προεκλογικές δεσμεύσεις, διαιωνίζει την κομματοκρατία και γενικότερα συνεχίζει με τις πράξεις και παραλείψεις της την έκπτωση αξιών και απαξίωση των θεσμών των προκατόχων της.
Δυστυχώς, για όλα αυτά ελάχιστη και ασθενική είναι η αυτοκριτική από τους σημερινούς κυβερνώντες και δεν έχει ακουστεί από αυτούς η λέξη συγγνώμη.
Στους πρώην κυβερνώντες και ειδικότερα στη Ν.Δ. θα πρέπει να πιστωθεί η ομαλή μετάβαση από την καταστροφική για τη χώρα επτάχρονη δικτατορία σε μια (κάπως) λειτουργική κοινοβουλευτική δημοκρατία με την κατάργηση της βασιλείας και το δημοψήφισμα και τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ το 1974.
Θετική ήταν και η μετατροπή της σύνδεσης με την ΕΟΚ σε ένταξη σε αυτήν το 1979. Σε ό,τι αφορά το ΠΑΣΟΚ, η μεγάλη προσφορά του ήταν η επανένταξη, με ισοτιμία, στην πολιτική ζωή του τόπου, του μεγάλου εκείνου ποσοστού του ελληνικού λαού (πάνω από 50%), το οποίο η Ν.Δ. διατηρούσε σε θέση δεύτερης κατηγορίας πολιτών.
Θετικά ήταν επίσης η ψήφιση και εφαρμογή του Εθνικού Συστήματος Υγείας και του ΑΣΕΠ.
Ολα τα παραπάνω, δυστυχώς, συνοδεύτηκαν από μια καταστροφική και ανεύθυνη πολιτική η οποία ξεκινούσε από προεκλογικές υποσχέσεις που αναιρούνταν αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας, εναλλάξ από τα δύο κόμματα.
Και τα δύο υπόσχονταν αξιοκρατία, και τα δύο, όμως, καλλιέργησαν την κομματοκρατία παντού και διόριζαν τους δικούς τους.
Και τα δύο ήταν στενά διαπλεκόμενα με την οικονομική ολιγαρχία του τόπου και υποτάσσονταν στους εταίρους και συμμάχους μας.
Και τα δύο έκαναν παροχές σε ημετέρους και έδιναν μίζες για προμήθειες του Δημοσίου και εξοπλισμούς.
Ενα από τα χειρότερα χαρακτηριστικά της πολύχρονης διαχείρισης της εξουσίας από αυτά ήταν ο συνεχής δανεισμός, η μη χρησιμοποίηση των δανείων για παραγωγικές επενδύσεις και η κατασπατάλησή τους.
Το ίδιο συνέβη και με τη διαχείριση των κοινοτικών πόρων από τα ΜΟΠ, τα ΚΠΣ και τα ΕΣΠΑ.
Και τα δύο κόμματα άφησαν ανεξέλεγκτες τις τράπεζες στον δανεισμό επιχειρήσεων και νοικοκυριών, με αποτέλεσμα τα δεκάδες δισεκατομμύρια των «κόκκινων» δανείων.
Και τα δύο άφησαν ανεξέλεγκτη (αν δεν την ενθάρρυναν) τη διαφθορά, τη φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή και καταχράστηκαν τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων.
Αποτελέσματα όλων αυτών ήταν η γενικευμένη χρεοκοπία: κράτους, τραπεζών, ασφαλιστικών ταμείων, επιχειρήσεων και νοικοκυριών.
Το χειρότερο, όμως, ήταν ότι και τα δύο κόμματα με τη συμπεριφορά τους αυτή «διέπρεψαν» στην έκπτωση των αξιών και την απαξίωση των θεσμών.
Ολα τα παραπάνω ανάγκασαν ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. να υπογράψουν και να εφαρμόσουν τα ταπεινωτικά για τη χώρα και εξοντωτικά για τον λαό μνημόνια την πενταετία 2010-2014, με τα γνωστά δραματικά αποτελέσματα.
Κανείς, όμως, από τους επιζώντες πρώην πρωθυπουργούς και αρχηγούς των κομμάτων αυτών δεν αισθάνεται την ανάγκη να κάνει ουσιαστική αυτοκριτική και να ζητήσει συγγνώμη από τον λαό.
Αντίθετα, όλοι οι «πρώην» δηλώνουν ότι «έσωσαν» τη χώρα και κάνουν σε άρθρα και συνεντεύξεις προτάσεις, χωρίς να εξηγούν γιατί οι ίδιοι δεν τις εφάρμοσαν.
Ούτε, όμως, οι νέοι αρχηγοί ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. τολμούν να ζητήσουν συγγνώμη από τον λαό.
Σ’ αυτή την κατάσταση βρισκόμαστε τώρα. Οι πρώην κυβερνώντες ως αντιπολίτευση μιμούνται τους προκατόχους τους στη θέση αυτή με μια άγονη αντιπαράθεση του πρωθυπουργού με τον νέο αρχηγό της Ν.Δ., τη στιγμή μάλιστα που τα κόμματά τους ψήφισαν το καλοκαίρι τη συμφωνία με τους δανειστές μας.
Αυτή όμως η στείρα αντιπαράθεση θα διαιωνίσει την αδυναμία της χώρας να βγει από τη μέγκενη των μνημονίων, με πρόσθετη εθνική ζημία, απογοήτευση και δυστυχία για την πλειονότητα του λαού.
*πρώην αντιπρόεδρος της Βουλής, υπουργός και καθηγητής της ΑΣΟΕΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου