Ο Ιρλανδικός Λοιμός της Πατάτας ( The Irish Potato Famine, Ιρλανδικά:An Gorta Mόr) εξόντωσε 1,5 εκατομμύριο καθολικούς ανθρώπους , ενώ έσπρωξε στην προφυγιά δύο εκατομμύρια. Παράλληλα άφησε πίσω του ένα άσβηστο μίσος εχθρότητας για τους Εγγλέζους, η κυβέρνηση των οποίων υποτίμησε αρχικά τις επιπτώσεις της καταστροφής της πατάτας , η οποία ήταν το κύριο διατροφικό προϊόν για τον μισό περίπου πληθυσμό, και , όταν αποφάσισε να πάρει μέτρα , αυτά ήταν όχι μόνο αναποτελεσματικά αλλά και άδικα, αφού δεν έθιξε καθόλου τα δικαιώματα των προτεσταντών μεγαλοϊδιοκτητών πάνω στη γη . Οι Βρετανοί , φοβούμενοι αμφισβήτηση της κυριαρχίας τους, απέκλεισαν το νησί με το στόλο τους , εμποδίζοντας την αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας , δεν επέτρεπαν στους Ιρλανδούς να κατέχουν ή να μισθώνουν γη από τους λόρδους αφέντες τους , ενώ έδιωχναν αλύπητα τους απελπισμένους που συνέρρεαν κατά εκατοντάδες χιλιάδες στα πτωχοκομεία ...
***************************************
ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΡΛΑΝΔΙΚΟ ΛΙΜΟ
ΠΗΓΗ:Kapistrinews
 |
| Μνημείο για το Μεγάλο Λιμό στο Δουβλίνο |
Στους Ιρλανδούς είχε απαγορευθεί η είσοδος στα επαγγέλματα, ακόμα και η αγορά
γης με αποτέλεσμα πολλοί να νοικιάζουν μικρά αγροτεμάχια από απόντες
βρετανούς Προτεστάντες μεγαλοϊδιοκτήτες. Στα μικρά αυτά αγροτεμάχια οι
φτωχοί Ιρλανδοί αγρότες καλλιεργούσαν πατάτες αφού ένα στέμμα πατάτας παρείχε στον αγρότη τριπλάσια παραγωγή από την καλλιέργεια σιτηρών και μπορούσε να στηρίξει την οικογένεια για έναν ολόκληρο χρόνο.
Η πείνα της πατάτας
ξεκίνησε όταν ένας μύκητας προερχόμενος από το Μεξικό κατέστρεψε τις
σοδειές της πατάτας. Ο λοιμός που συνοδεύονταν από επιδημίες χολέρας,
δυσεντερίας, τύφου, από σκορβούτο, παρασιτώσεις εξαιτίας των ψειρών
σύντομα εξαπλώθηκε στην ιρλανδική ύπαιθρο.
Παρατηρητές ανέφεραν ότι
έβλεπαν τα παιδιά να κλαίνε από πόνο, να μοιάζουν με σκελετούς, με
αλλοιωμένα τα χαρακτηριστικά τους από την πείνα ώστε να μοιάζουν όλα
ίδια. Τα επόμενα δέκα χρόνια πάνω από 750.000 Ιρλανδοί έχασαν τη ζωή
τους και άλλα 2 εκατομμύρια άφησαν την πατρίδα τους για να μπορέσουν να
επιβιώσουν για τη Μεγάλη Βρετανία, τον Καναδά και τις Ηνωμένες
Πολιτείες. Μέσα σε 5 χρόνια ο πληθυσμός της Ιρλανδίας μειώθηκε κατά το
ένα τέταρτο, μιλάμε λοιπόν πλέον για γενοκτονία.
Η βρετανική κυβέρνηση
αρχικά πίστευε ότι η ελεύθερη αγορά θα τερμάτιζε την πείνα. Την άνοιξη
του 1847 αναγκάστηκε να εξεδώσει άλλα μέτρα με τη δημιουργία κουζινών
που πρόσφεραν σούπα για τους πεινασμένους και με το σύστημα των σπιτίων εργασίας-πτωχοκομείων (Workhouses) που είχαν αρχικά συσταθεί το 1838 για να αντιμετωπίσουν την πείνα. Στα σπίτια αυτά οι οικογένειες χωρίζονταν,
άνδρες - γυναίκες και παιδιά διέμεναν και δούλευαν χωριστά και έκαναν
διάφορες εργασίες, οι άνδρες έσπαγαν πέτρες για οικοδομικές εργασίες και
οι γυναίκες ασχολούνταν με οικιακές εργασίες προκειμένου να λειτουργεί
το πτωχοκομείο. Πολλές οικογένειες έτσι χωρίστηκαν για να μην
ξαναενωθούν ποτέ αφού 2,6 εκατομμύρια Ιρλανδοί εντάχτηκαν στα υπερπλήρη
πτωχοκομεία όπου περισσότεροι από 200.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Η ζωή στα πτωχοκομεία ήταν σκληρή, η διατροφή πολύ φτωχή, οι κανόνες πολύ αυστηροί, το μέλλον χωρίς ελπίδα. Κι όμως οι πόρτες των φτωχοκομείων ήταν κλειστές όχι για να μην μπορούν να βγουν οι τρόφιμοι, αλλά για να μην μπουν άλλοι.
 |
| Οικογένειες προσπαθούν να εισέλθουν στα φτωχοκομεία |
Ο ιρλανδικός λοιμός της πατάτας άφησε ως κληρονομιά βαθιά και διαρκή αισθήματα πικρίας και
δυσπιστίας προς τους Βρετανούς. Πολλοί Ιρλανδοί, πέρα του ότι η πείνα
της πατάτας ήταν μία φυσική καταστροφή, θεωρούν ότι η πείνα ήταν ένα
άμεσο ανάπτυγμα της βρετανικής αποικιοκρατικής πολιτικής. Σημειώνουμε
ότι κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Πείνας πολλά αγγλο-ιρλανδικά κτήματα
συνέχιζαν να εξάγουν σιτηρά και ζώα στην Αγγλία.
 |
| Φτωχοκομεία (Workhouses) που σήμερα λειτουργούν ως μουσεία |
ΠΗΓΕΣ ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑΣ:
www.digitalhistory.uh.edu, irishpotatofamine.net,
en.wikipedia.org, www.historyplace.com/worldhisto
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου