Η τελευταία ελπίδα των debates
Πιστεύει ο προσωρινός αρχηγός της Ν.Δ. κ. Μειμαράκης, ότι μια πετυχημένη παρουσία του στα debates που ζήτησε, ακόμη και με δημοσκοπικά στοιχεία νίκης επί των αντιπάλων, μπορεί να απαλείψει από τη μνήμη των ψηφοφόρων το πολιτικό παρελθόν του ιδίου και του κόμματός του; Αρκεί η ευγλωττία να παραπλανήσει τους ψηφοφόρους και να απαλύνει τα δεινά των ανέργων, των νέων που εργάζονται με καθεστώς μερικής απασχόλησης, των μικροεπαγγελματιών;
Μπορεί να αποσυνδεθεί ο κ. Μειμαράκης από τις συνέπειες που υπέστη η χώρα από τη διακυβέρνησή της από τη Ν.Δ. από τον Μάρτιο του 2004 έως τον Οκτώβρη του 2009 ή και παλαιότερα;
Δεν υπήρξε υφυπουργός Πολιτισμού στην κυβέρνηση Μητσοτάκη και επί σειρά ετών υπουργός Εθνικής Άμυνας στην κυβέρνηση του Καραμανλή, όταν το χρέος εκτοξεύτηκε σε ανεξέλεγκτα επίπεδα, οδηγώντας τη χώρα στα αλλεπάλληλα μνημόνια;
Στα debates ο προσωρινός αρχηγός της Ν.Δ. θα παρουσιάσει το πρόγραμμα του κόμματός του ή θα αναπτύξει ένα ανέφικτο υποσχεσιολόγιο για να εφησυχάσει τους πολίτες έως την επομένη των εκλογών; Διότι τα πάντα μπορούν να αλλάξουν εκτός από τον πολιτικό χαρακτήρα των κομμάτων και τη στόχευσή τους. Γιατί; Η αλήθεια είναι ότι ο πολυσυλλεκτικός χαρακτήρας των κομμάτων δημιουργεί σύγχυση στο εκλογικό σώμα όσον αφορά τις επιλογές του. Σε όλα τα κόμματα υπάρχουν αγρότες, εργάτες, υπάλληλοι, συνταξιούχοι, άνεργοι. Ποιο είναι το χαρακτηριστικό στοιχείο που καθορίζει τον ταξικό του χαρακτήρα, τα συμφέροντα που υπηρετεί; «Τα κόμματα δεν είναι τάξεις, μας λέει ο Νίκος Ψυρούκης, αλλά άθροισμα ανθρώπων που προέρχονται από διάφορες τάξεις. Παρ’ όλα αυτά εξυπηρετούν συγκεκριμένα ταξικά συμφέροντα. Ποιος το καθορίζει αυτό; Όποια τάξη κυριαρχεί στις γραμμές του και το ελέγχει, αυτή του δίνει το δικό του τρόπο σκέψης και δράσης». Γιαυτό, όπως είχε πει o Μαρξ «την εξουσία δεν την παίρνουν τα κόμματα και οι οργανώσεις αλλά οι τάξεις». Γιαυτό η ΝΔ δεν μπορεί να μεταλλαχθεί παρά τις ψευδαισθήσεις που μπορεί να καλλιεργήσει προεκλογικά. Θα παραμένει ο προμαχώνας του εγχώριου και του ευρωπαϊκού κεφαλαίου.
Το ερώτημα που εύλογα τίθεται είναι: Μπορούν οι ίδιοι πολιτικοί που μας οδήγησαν στο 2010, δηλαδή στο πρώτο μνημόνιο, για να ακολουθήσουν και τα άλλα δύο, να οδηγήσουν τη χώρα στην υπέρβαση της κρίσης; Η πράξη από το 2010 μέχρι σήμερα έδειξε πως όχι, αντίθετα αύξησαν το χρέος και καταβαράθρωσαν τους κοινωνικούς δείκτες. Γιατί; Διότι δεν μπορεί να αλλάξει ο τρόπος σκέψης και η νοοτροπία. Ο Μπρωντέλ έλεγε ότι «το παρελθόν δεν είναι παρελθόν», άποψη που ασπάζεται πλήθος διανοητών, θέλοντας να πει ότι η νοοτροπία παραμένει αναλλοίωτη. Γιαυτό στην Ελλάδα συνεχίζουν «να παλεύουν τα φαντάσματα των μη λύσεων του χθες με αυτά των μη λύσεων του προχθές για τον έλεγχο ενός μέλλοντος που έχει ξεφύγει από αυτό το πλαίσιο» (Γκότφριντ Μπεν). Γιαυτό μετέβαλαν την Ελλάδα σε κράτος «ζόμπι», που εξακολουθεί να ζει ενώ η πραγματικότητα στην οποία αντιστοιχεί έχει πεθάνει. «Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι η πραγματικότητα έχει πεθάνει, μας λέει ο Ούλριχ Μπεκ. Σημαίνει ακριβώς το αντίθετο. Σημαίνει πως υπάρχει μια νέα ζωντανή πραγματικότητα την οποία δεν βλέπουμε, επειδή νεκρές ιδέες στοιχειώνουν και συννεφιάζουν το μυαλό μας». Είναι δυνατόν λοιπόν οι φορείς των «νεκρών ιδεών», οι φορείς του παρελθόντος να εξωραϊστούν πολιτικά με ένα – δύο debates και με προεκλογικές υποσχέσεις;
Σε αυτό βέβαια μεγάλη ευθύνη έχει και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία στην εξεταστική για τα μνημόνια, αντί να αναδείξει αυτούς που οδήγησαν τη χώρα στο ανεξέλεγκτο χρέος περιόρισε το αντικείμενό της σε αυτούς που το διαχειρίστηκαν, δηλαδή από τον Οκτώβριο του 2009 και μετά. Ξεχνάμε όμως εμείς την περίοδο του Κώστα Καραμανλή ο οποίος παρέλαβε χρέος ύψους 183,2 δις ευρώ το 2004 και παρέδωσε χρέος 299,5 δις το 2009, δηλ. το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ εκτοξεύτηκε από το 98,9% στο 128,7%. Ξεχνάμε ότι ο δημοσιονομικό έλλειμμα το 2009 ξεπέρασε τα 36 δις ευρώ και έκλεισε στο 15,7% του ΑΕΠ το 2009, ότι τα έξοδα του προϋπολογισμού το 2009 υπερέβησαν το στόχο κατά 47 δις ευρώ (Καθημερινή 22/3/2013) και ότι συνολικά η κυβέρνηση του δανείστηκε 109,3 δις ευρώ αθροιστικά το 2008 και το 2009 (Καθημερινή 27/4/2014). Ή θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι ο Χοακίν Αλμούνια, επίτροπος αρμόδιος για Οικονομικές Υποθέσεις τότε, είχε πει σε συνέντευξή του αναφερόμενος στο ελληνικό χρέος: «Το πρόβλημα ήταν η καταστροφική διαχείριση των δημοσίων οικονομικών από την ελληνική κυβέρνηση το 2009, λόγω της ανικανότητας αυτής της κυβέρνησης και της ενασχόλησής της με τις εκλογές». Δεν ήταν ο κ. Μειμαράκης στην επίμαχη πενταετία Καραμανλή πρωτοκλασάτο στέλεχος, υπουργός σε καίριο υπουργείο; Τι θα έχει να πει λοιπόν στα debates;
Μακροδημόπουλος Δημήτρης
*****************************
ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΟΥΜΕ ΠΟΙΟΙ ΚΥΒΕΡΝΟΥΣΑΝ ΕΠΙ 40 ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
«Για τη σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα δεν φταίει ούτε ο λαός της ούτε η σημερινή κυβέρνηση. Το λάθος που κάναμε εμείς οι Γερμανοί, και δεν υπολογίσαμε σωστά, είναι ότι δεν λάβαμε υπόψη μας ότι στη χώρα (=Ελλάδα) υπάρχει μια διεφθαρμένη οικονομική ολιγαρχία, που την λυμαίνεται χρόνια τώρα, ακόμα και με την κρίση.
Τα προγράμματα στην Ελλάδα απέτυχαν, γιατί τα δυο
διεφθαρμένα κόμματα που κυβέρνησαν την Ελλάδα, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ,
εξυπηρέτησαν και εξυπηρετούν αυτά τα συμφέροντα» .
Απόσπασμα από την ομιλία- βόμβα του αντικαγκελάριου της Γερμανίας,
Sigmar Gabriel, μέσα στη γερμανική Βουλή, στις 2 Ιουλίου 2015 .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου