Μια γνώμη για το τρισάθλιο θέαμα της χθεσινοβραδινής Βουλής

Νίκος Άγουρος Γίνετε fan Διευθυντής Σύνταξης, HuffPost Greece

Η αναταραχή ως άλλοθι

Δημοσιεύθηκε: 14/08/2015 

Δεν υπάρχει τίποτα ενθαρρυντικό στην εικόνα και την ουσία της μεταμεσονύκτιας συνεδρίασης της Ολομέλειας της Βουλής για τη ψηφοφορία της νέας συμφωνίας. Γιατί μπορεί το τρίτο μνημόνιο να υπερψηφίστηκε προκειμένου να εξασφαλιστεί η βασική προϋπόθεση για την αποκατάσταση της οικονομικής σταθερότητας, όμως η πλειοψηφία του πολιτικού προσωπικού των κομμάτων είναι ολοκληρωτικά παραδομένο σε συνθήκες ανορθολογισμού.

Πρώτος ο πρωθυπουργός. Ενώ είναι πρωτοφανής η ανοχή των πολιτών απέναντι στην πολυτέλεια να του επιτραπεί ο χρόνος να κάνει στροφή στο ρεαλισμό και να ανταποκριθεί στο ύψος των περιστάσεων, εξακολουθεί να αναλώνεται σε κορώνες για τους «δρόμους που ανοίγει η Αριστερά» και για το πώς ο ίδιος βρέθηκε στο «λάκκο των λεόντων». Αρκετά. Μέχρι τώρα η κυβέρνηση της Αριστεράς (+ΑΝΕΛ) δεν έχει ανοίξει κανέναν καινούργιο δρόμο, αλλά αντίθετα κινείται βραδέως στον μονόδρομο που κατήγγειλε και μάλιστα τρεκλίζοντας. Με πρόσχημα τη «δυσαρμονία» που προκαλούν οι τυχοδιωκτικές ιδιορρυθμίες και το σπιράλ «αριστεροσύνης» της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ ο πρωθυπουργός φαίνεται εκ νέου να αγοράζει χρόνο. Την τελευταία φορά που αγόρασε χρόνο βασιζόμενος στη διαπραγμάτευση του κ. Βαρουφάκη, το αποτέλεσμα ήταν η επιβολή των capital controls και η ζημιά στην πραγματική οικονομία.

Παράλληλα ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας συνδράμει με το συμπαθές -πλην ανεπίκαιρα- παιγνιώδες ύφος του στο χάϊδεμα απέναντι σε ένα κλίμα παραδοξολογίας, αντιφατικών θέσεων και παλαιοκομματισμού. Ο ρόλος της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι διττός. Να διαφυλάξει τις συνθήκες σταθερότητας, προκειμένου να λειτουργήσει το σχέδιο που συμφωνήθηκε με τους Ευρωπαίους εταίρους, πιέζοντας την κυβέρνηση να ανταποκριθεί στις δεσμεύσεις της χώρας, ενώ θα ανοίξει το δρόμο για την στροφή της παράταξης μακριά από το ακροδεξιό λαϊκισμό που κόστισε ακριβά και στη χώρα και στο κόμμα.
Το Ποτάμι και ο κ. Θεοδωράκης με διάφορα ευφυολογήματα και ατάκες διακρίνονται κυρίως για την πρεμούρα τους να αποδομήσουν τον κ. Τσίπρα και να πάρουν τη ρεβάνς για την προεκλογική τακτική του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στα στελέχη του. Συμβάλλουν δηλαδή με τη σειρά τους στο ίδιο πληκτικό θέαμα μικροκομματικής φιλολογίας το οποίο καταγγέλλουν. Θέλουν να ξορκίσουν την φρασεολογία του «γερμανοτσολιά» από τον πολιτικό πολιτισμό αλλά δεν διστάζουν να τον επαναφέρουν προκειμένου να «επιστρέψουν» το γάντι στους «πολιτικάντηδες».
Η πρόεδρος της Βουλής κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου σε ένα διαρκές κρεσέντο αμετροέπειας και εξαλοσύνης δοκιμάζει τις αντοχές ενός πολιτικού προσωπικού που, αν δεν ήταν οι συνθήκες τόσο κρίσιμες και δραματικές, ενδεχομένως και να έπρεπε να απολαμβάνει αυτά τα γυμνάσια. Ως μίνιμουμ ανταποδοτικό τέλος για την διαχρονική συγκατάβασή  του στην άσκηση της πολιτικής ως νούμερο επιθεώρησης και την αδιαφορία για το ρεαλισμό και την υπευθυνότητα. Ο φθηνός σουρεαλισμός των τελευταίων ημερών δυστυχώς βολεύει την ταχυδακτυλουργική άσκηση εξουσίας και όσους κερδίζουν από την έκθεση της χώρας σε πολλαπλού τύπου κινδύνους.
Το επίπεδο της συνεδρίασης ήταν χαμηλό. Και στους τύπους και στην ουσία. Μέχρι οι πολίτες να αποφασίσουν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, διαμορφώνοντας νέα σχήματα και φορείς πολιτικής εκπροσώπησης που δεν θα αποτελούν «αφρό» αντιμνημονιακής αγανάκτησης, δεν θα στηρίζονται σε οργανικούς διανοούμενους χωρίς καμία σχέση με τις νέες μορφές παραγωγής και οικονομίας, ούτε θα στηρίζονται σε νεόκοπους τυχοδιώκτες της κρατικής εξουσίας.
Ίσως, το μοναδικό θετικό αποτέλεσμα της ψήφισης του 3ου μνημονίου είναι ότι ο χρόνος μετράει αντίστροφα για μια ευρεία πλειοψηφική κινητοποίηση απέναντι στην πολιτική, οικονομική και πολιτιστική παρακμή της Ελλάδας. Η διατήρηση της παρατεταμένης ανωμαλίας είναι το άλλοθι και ο χώρος ελιγμών και συσχετισμών για όσους ωφελούνται από το δυστύχημα ότι η χώρα φλερτάρει επικίνδυνα με τη λίστα των αποτυχημένων κρατών.