Ο παγκοσμιοποιημένος ρατσισμός

Βίδος Κοσμάς 

Η «περηφάνια» του Ελληνα

  Οι ρατσιστικές συμπεριφορές της κοινωνίας δεν κάνουν την εμφάνισή τους μόνο την ώρα της κάλπης

Επειτα από μία ώρα εγκλεισμού στην καμπίνα του αεροσκάφους, μας ανακοίνωσαν ότι λόγω τεχνικού προβλήματος η πτήση μας δεν θα πραγματοποιούνταν. Θα διανυκτερεύαμε στο αεροδρόμιο της ασιατικής πρωτεύουσας και το πρωί θα αναχωρούσαμε με άλλο αεροπλάνο. Η εταιρεία κάλυπτε τη διαμονή σε συγκεκριμένο ξενοδοχείο, καθώς και το βραδινό φαγητό μας. Μας μοίρασαν τα απαραίτητα κουπόνια και λίγο μετά τα μεσάνυχτα, ταλαιπωρημένοι αλλά και ευτυχείς που ανακάλυψαν τη βλάβη όσο ακόμη βρισκόμασταν στο έδαφος, συνωστιζόμασταν στην τραπεζαρία του εστιατορίου που είχε αναλάβει τη σίτισή μας. Ανάμεσά μας και ένα γκρουπ Ελλήνων - από εκείνα που βαθιά μέσα σου εύχεσαι να χάσουν τον δρόμο της επιστροφής και να εξαφανιστούν διά παντός στην τροπική ζούγκλα - το οποίο φρόντισε να κάνει την παρουσία του παραπάνω από εμφανή. Καβατζάροντας τις καλύτερες θέσεις («Γιώργοοο, εδώ έλα. Please, my husband... seat with me! You, there!») και εξορίζοντας τους υπολοίπους στο βάθος της αίθουσας («Τρέξε, παιδάκι μου, να πιάσεις τις καρέκλες προτού τις προφτάσουν οι Γερμαναράδες!»), λεηλατώντας τη στοίβα με τα δωρεάν (ένα για τον καθένα μας) νεράκια («Πάρε και άλλα, βάλ' τα στην τσάντα σου τώρα που δεν βλέπουν για να έχουμε και αργότερα να μην αγοράζουμε!») και διεκδικώντας τη μερίδα του λέοντος στα φαγητά που εμφανίζονταν στον μπουφέ («Πήγαινε φέρε πιτάκια σε όλους, γέμισε το πιάτο ως πάνω, άντε γρήγορα, γιατί θα τα φάνε όλα οι χοντρέλες από την Αμερική, τις βλέπω εγώ που γυαλίζει το μάτι τους για φαγητό»).

Μια παρέα Ιαπώνων παρατηρούσε σοκαρισμένη την έκρηξη του ελληνικού ταμπεραμέντου την ώρα που η σερβιτόρα προσπαθούσε να βάλει σε τάξη το αγριεμένο πλήθος. «Please...». «Ασε μας, κοπέλα μου, please και please!», «Τι λέει η σχιστομάτα;», «Τι να λέει; Τσιν και τσιν, σάμπως μπορεί να πει τίποτε άλλο;». «Καλέ, ζήτα της ψωμί! Είναι δυνατόν να μην έχουν ψωμί;». Δεκαπέντε ημέρες παραμονής σε Ταϊλάνδη και Κίνα και ακόμη δεν είχαν καταλάβει ότι το ψωμί απλώς δεν υπάρχει στις τοπικές κουζίνες. «Miss... You... Skistomata! (Εδώ όλοι γέλασαν πονηρά) Bread! Hungry!». Και έτρεχε η κοπέλα στην κουζίνα για να εξυπηρετήσει, αλλά δεν πρόφταινε, καθώς οι πελάτες γίνονταν όλο και πιο απαιτητικοί, άλλος ζητώντας μπίρα, άλλος καφέ, άλλος «της Παναγιάς τα μάτια». Με τα σχόλια για την ανεπάρκεια του προσωπικού να πέφτουν βροχή: «Αυτές οι Ασιάτισσες είναι αργόστροφες, πανάθεμά τες! Αν ήταν Ελληνίδες οι σερβιτόρες, θα είχαμε καθαρίσει. Δεν τους κόβει!». «Και δεν τους κόβει και είναι κακάσχημες! Δες αυτή στις σαλάτες, ίδια με ποντίκι!». «Τουλάχιστον, ανάμεσά τους βρίσκεις και καμιά της προκοπής. Επρεπε να σας είχα όταν πήγαμε Αφρική. Εκεί να δείτε ασχήμια και μαυρίλα!». Και δώσ' του γέλια, δώσ' του φωνές, δώσ' του σχόλια απαξιωτικά.

Αποχωρήσαμε με μια αίσθηση ντροπής, σιωπηλοί για να μην καταλάβουν οι «σχιστομάτηδες», οι Γερμαναράδες και οι χοντρέλες Αμερικανές ότι ήμασταν και εμείς Ελληνες. Με την ίδια ντροπή επαναφέρω στο μυαλό μου τις εικόνες του μεταμεσονύκτιου τραπεζιού στο αεροδρόμιο της Μπανγκόκ όποτε κάποιος απορεί (όπως είδα να κάνουν πολλοί αυτές τις ημέρες σχολιάζοντας τα εκλογικά αποτελέσματα) για τις ρατσιστικές και φασιστικές συμπεριφορές της ελληνικής κοινωνίας, για την ξαφνική (;) άνοδο κομμάτων όπως η Χρυσή Αυγή. Απορώντας και εγώ με την αφέλεια εκείνων που όποτε κάποιος φωνάζει «Αίμα, τιμή, Χρυσή Αυγή» πέφτουν από τα σύννεφα. Καλά, δεν το έβλεπαν να έρχεται; Δεν το έβλεπαν; Γιατί εμείς το περιφέρουμε ακόμη στα πέρατα του κόσμου, εδώ και καιρό, υπερήφανοι ως Ελληνες!

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 1 Φεβρουαρίου 2015