Σαρακοστή
Ανήκω σε αυτούς που ψήφισαν
ΣΥΡΙΖΑ όχι για αυτά που έλεγε ότι θα κάνει. αλλά για αυτά που προσπαθεί.
Δεν είμαι ΣΥΡΙΖΑ, όπως δεν θα μπορούσα να με ταξινομήσω σε τίποτα από
τα υπάρχοντα.
Το να ακούω για κωλοτούμπες από ανθρώπους που δεν έχουν μάθει να συνεννοούνται και με κανέναν άλλον τρόπο στη ζωή τους, με αφήνει παγερά αδιάφορο. Την Ευρώπη σαν Ένωση δεν την πίστεψα ποτέ, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που δεν πιστεύω τις κροκοδείλιες κραυγές πληγωμένης αξιοπρέπειας από το ΚΚΕ του σοβιετικού μοντέλου και από αλλού.
Σαν εργαζόμενος που παντού του ήπιανε το αίμα όλα τα προηγούμενα χρόνια, συνειδητοποίησα ότι ήμουν -και όσοι έχουμε ανάλογη αντίληψη- δέσμιος του χωροχρόνου, ανάμεσα σε ανθρώπους που μπορεί να δεινοπαθούσαν και να δεινοπαθούν αλλά δεν έχουν καμιά ταξική συνείδηση, ανάμεσα σε συνδικαλιστές σαν αυτούς που κατ΄εξακολούθηση στρέφονται ενάντια στο κοινωνικό σώμα με τη συντεχνιακή τους αντίληψη, και κομφορμιστές μάγκες. Εξαιρέσεις φυσικά γνώρισα και γνωρίζω και είναι αυτό που λέει η λέξη, εξαιρέσεις.
Η θεμελιακή αιτία που δεν επιτρέπει την έξοδο από την Ευρώπη είναι η ίδια η ικανότητα του εκλογικού σώματος αυτής της χώρας, Τη δυναμική των εργαζομένων και των κρατικοποιήσεων τη χόρτασα επί ΠΑΣΟΚ, με τη συνεργεία των αριστερών κοινοβουλευτικών κομμάτων, τους Κολλάδες και τους Φωτόπουλους αδυνατώ να τους ξεχάσω, και οι ίδιες νοοτροπίες και πρακτικές βλέπω να πρυτανεύουν ακόμα. Ακόμα και σε περιπτώσεις που για όσους δεν τα ξέρουν από μέσα, οι εργαζόμενοι επικοινωνιακά προβάλλουν δίκαια αιτήματα, χωρίς φυσικά να προβάλλουν και τις ζυμώσεις για τη διαχείρισή τους. Αυτό φυσικά δεν με κάνει υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων και του ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου. Στις εναλλακτικές που προτείνονται και στα ωραία επί χάρτου σχέδια και τις εξαγγελίες, έμαθα σύντομα να προβλέπω ποιο θα είναι το σίγουρο πρόσκομμα, το έλλειμμα οράματος που μας διακατέχει ενόσω η έπαρση και η κατηγορηματικότητα, σε όποιον αριστερό χώρο, κι αν ανήκουμε περισσεύει. Δεν ξέρω τι μπορώ κι αν πρέπει να περιμένω οτιδήποτε από τους ανθρώπους των μισών αληθειών που γνωρίζω και δεν περιμένω την ιδεολογική τους τοποθέτηση για να ξέρω ότι διαφωνώ μαζί τους μια και η διαφωνία είναι βαθύτερη ιδιοσυστατική και καμιά συμφωνία στις θέσεις δεν τη γεφυρώνει, όλα αλχημιστικά κι όλα να κουφοβράζουν.
Θα πω μόνο ότι όση δυσαρέσκεια και να μου δημιουργούν επιλογές και χειρισμοί της κυβέρνησης, είναι αδύνατον να έχουν πειθώ οι αντιδράσεις των άλλων κοινοβουλευτικών παρατάξεων, ότι δέχομαι μόνο την ξεκάθαρη ταξική αντιπολίτευση που έχει ξεκαθαρίσει μέσα της εθνικά και άλλα αναχώματα της κεφαλαιοκρατικής τάξης πραγμάτων, αλλά είναι και σε θέση να γνωρίζει πόσο ακόμα πρώιμη και με παγκόσμια ευθύνη της αριστεράς είναι αυτή η αντίληψη. Τόσο πρώιμη σαν το αυτεξούσιο θερμοκέφαλων ανθρώπων, τόσο πρώιμη για όσους πιστεύουν ότι το κοινό συμφέρον αρκεί για να ωθήσει σε κοινούς αγώνες.
Προς το παρόν χαζεύω τον Τσίπρα που ποτέ δεν του χαρίστηκα αλλά τον συμπαθώ παρά τις ευκρινείς αδυναμίες και ανεπάρκειες του. Γιατί τον συμπαθώ; Γιατί βλέπω έναν Οδυσσέα που ξεκίνησε με θράσος και πονηριά αλλά που μπορεί να δει πολλούς συντρόφους να χάνονται στον δρόμο. Γιατί βλέπω έναν άνθρωπο που τον αλλάζει η διαδρομή και το βίωμά του και αυτό έχει ενδιαφέρον. Γιατί βλέπω κάτι που δεν με παραπέμπει ούτε στο αρχαιοελληνικό ιδεώδες, ούτε στους Ευρωπαίους, ούτε στους Λατίνους.
Βλέπω μια φάτσα ρωμαίικη, που το χαμόγελο προϋποθέτει και προεξοφλεί διαρκείς δοκιμασίες και σκαμπανεβάσματα, διαρκείς διαψεύσεις αλλά και αντοχές. Μπορεί να βλέπω αυτά που θέλω να δω, γιατί άπειρες αρλούμπες έχει πει και έχει κάνει. Αλλά δεν είναι Παπαρήγα, δεν είναι ούτε αυτό το οργανάκι ο Κουτσούμπας και δεν είναι βέβαια ούτε Αντρέας Παπανδρέου, παρότι τον διακωμωδεί αρκετά πετυχημένα άθελά του στις προεκλογικές συγκεντρώσεις και τα στημένα τηλεοπτικά. Έχει κάτι τυπικά ρωμαίικο, του μπαγάσα που τον συμπαθείς, του ψεύτη που τον δικαιολογείς, έχει ένα βάσανο στο γέλιο.
Και εγώ έχω πράγματι χαμηλές προσδοκίες, γιατί ποτέ δεν μπόρεσα να πετάξω με τις ιδέες, οι άνθρωποι πάντα με προσγειώνανε.
*Ο Ισαάκ Σούσης είναι στιχουργός.
Το να ακούω για κωλοτούμπες από ανθρώπους που δεν έχουν μάθει να συνεννοούνται και με κανέναν άλλον τρόπο στη ζωή τους, με αφήνει παγερά αδιάφορο. Την Ευρώπη σαν Ένωση δεν την πίστεψα ποτέ, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που δεν πιστεύω τις κροκοδείλιες κραυγές πληγωμένης αξιοπρέπειας από το ΚΚΕ του σοβιετικού μοντέλου και από αλλού.
Σαν εργαζόμενος που παντού του ήπιανε το αίμα όλα τα προηγούμενα χρόνια, συνειδητοποίησα ότι ήμουν -και όσοι έχουμε ανάλογη αντίληψη- δέσμιος του χωροχρόνου, ανάμεσα σε ανθρώπους που μπορεί να δεινοπαθούσαν και να δεινοπαθούν αλλά δεν έχουν καμιά ταξική συνείδηση, ανάμεσα σε συνδικαλιστές σαν αυτούς που κατ΄εξακολούθηση στρέφονται ενάντια στο κοινωνικό σώμα με τη συντεχνιακή τους αντίληψη, και κομφορμιστές μάγκες. Εξαιρέσεις φυσικά γνώρισα και γνωρίζω και είναι αυτό που λέει η λέξη, εξαιρέσεις.
Η θεμελιακή αιτία που δεν επιτρέπει την έξοδο από την Ευρώπη είναι η ίδια η ικανότητα του εκλογικού σώματος αυτής της χώρας, Τη δυναμική των εργαζομένων και των κρατικοποιήσεων τη χόρτασα επί ΠΑΣΟΚ, με τη συνεργεία των αριστερών κοινοβουλευτικών κομμάτων, τους Κολλάδες και τους Φωτόπουλους αδυνατώ να τους ξεχάσω, και οι ίδιες νοοτροπίες και πρακτικές βλέπω να πρυτανεύουν ακόμα. Ακόμα και σε περιπτώσεις που για όσους δεν τα ξέρουν από μέσα, οι εργαζόμενοι επικοινωνιακά προβάλλουν δίκαια αιτήματα, χωρίς φυσικά να προβάλλουν και τις ζυμώσεις για τη διαχείρισή τους. Αυτό φυσικά δεν με κάνει υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων και του ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου. Στις εναλλακτικές που προτείνονται και στα ωραία επί χάρτου σχέδια και τις εξαγγελίες, έμαθα σύντομα να προβλέπω ποιο θα είναι το σίγουρο πρόσκομμα, το έλλειμμα οράματος που μας διακατέχει ενόσω η έπαρση και η κατηγορηματικότητα, σε όποιον αριστερό χώρο, κι αν ανήκουμε περισσεύει. Δεν ξέρω τι μπορώ κι αν πρέπει να περιμένω οτιδήποτε από τους ανθρώπους των μισών αληθειών που γνωρίζω και δεν περιμένω την ιδεολογική τους τοποθέτηση για να ξέρω ότι διαφωνώ μαζί τους μια και η διαφωνία είναι βαθύτερη ιδιοσυστατική και καμιά συμφωνία στις θέσεις δεν τη γεφυρώνει, όλα αλχημιστικά κι όλα να κουφοβράζουν.
Θα πω μόνο ότι όση δυσαρέσκεια και να μου δημιουργούν επιλογές και χειρισμοί της κυβέρνησης, είναι αδύνατον να έχουν πειθώ οι αντιδράσεις των άλλων κοινοβουλευτικών παρατάξεων, ότι δέχομαι μόνο την ξεκάθαρη ταξική αντιπολίτευση που έχει ξεκαθαρίσει μέσα της εθνικά και άλλα αναχώματα της κεφαλαιοκρατικής τάξης πραγμάτων, αλλά είναι και σε θέση να γνωρίζει πόσο ακόμα πρώιμη και με παγκόσμια ευθύνη της αριστεράς είναι αυτή η αντίληψη. Τόσο πρώιμη σαν το αυτεξούσιο θερμοκέφαλων ανθρώπων, τόσο πρώιμη για όσους πιστεύουν ότι το κοινό συμφέρον αρκεί για να ωθήσει σε κοινούς αγώνες.
Προς το παρόν χαζεύω τον Τσίπρα που ποτέ δεν του χαρίστηκα αλλά τον συμπαθώ παρά τις ευκρινείς αδυναμίες και ανεπάρκειες του. Γιατί τον συμπαθώ; Γιατί βλέπω έναν Οδυσσέα που ξεκίνησε με θράσος και πονηριά αλλά που μπορεί να δει πολλούς συντρόφους να χάνονται στον δρόμο. Γιατί βλέπω έναν άνθρωπο που τον αλλάζει η διαδρομή και το βίωμά του και αυτό έχει ενδιαφέρον. Γιατί βλέπω κάτι που δεν με παραπέμπει ούτε στο αρχαιοελληνικό ιδεώδες, ούτε στους Ευρωπαίους, ούτε στους Λατίνους.
Βλέπω μια φάτσα ρωμαίικη, που το χαμόγελο προϋποθέτει και προεξοφλεί διαρκείς δοκιμασίες και σκαμπανεβάσματα, διαρκείς διαψεύσεις αλλά και αντοχές. Μπορεί να βλέπω αυτά που θέλω να δω, γιατί άπειρες αρλούμπες έχει πει και έχει κάνει. Αλλά δεν είναι Παπαρήγα, δεν είναι ούτε αυτό το οργανάκι ο Κουτσούμπας και δεν είναι βέβαια ούτε Αντρέας Παπανδρέου, παρότι τον διακωμωδεί αρκετά πετυχημένα άθελά του στις προεκλογικές συγκεντρώσεις και τα στημένα τηλεοπτικά. Έχει κάτι τυπικά ρωμαίικο, του μπαγάσα που τον συμπαθείς, του ψεύτη που τον δικαιολογείς, έχει ένα βάσανο στο γέλιο.
Και εγώ έχω πράγματι χαμηλές προσδοκίες, γιατί ποτέ δεν μπόρεσα να πετάξω με τις ιδέες, οι άνθρωποι πάντα με προσγειώνανε.
*Ο Ισαάκ Σούσης είναι στιχουργός. *.:BiblioNet : Σούσης, Ισαάκ
**Σούσης Ισαάκ (1962 - ) - Εθνικό Κέντρο Βιβλίου /
************************************| Επίδαυρος ( 2003) |
| |||||
Στίχοι:
Ισαάκ Σούσης
Μουσική:
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
Ας μείνει μόνο το φεγγάρι στην ορχήστρα. Στο αρχαίο θέατρο ας αδειάσουν οι κερκίδες. Ας έρθει η νύχτα με μαχαίρι Κλυταιμνήστρα, να πάρει εκδίκηση απ’ όλους τους Ατρείδες Ας μείνει μόνο το φεγγάρι στην ορχήστρα και μεθυσμένο από τον πόνο να με δει, που θα περνάω τη ζωή μου σε μια ξύστρα, για να τραβήξω την πιο μαύρη μου γραμμή Κι αν η παράσταση που δόθηκε γελοία κι αν μας εμπαίξανε οι πρωταγωνιστές, στα ρημαγμένα σκηνικά και στα τοπία, γυρνάν οι στίχοι του Ευριπίδη σαδιστές Να μου θυμίζουν ότι είμαι εγκλωβισμένος. Μέσα σε ψέματα που γίνανε θεσμοί. Να ειρωνεύονται πως ζω ευτυχισμένος κι άλλος στη θέση μου έχει θυσιαστεί Ας μείνει μόνο το φεγγάρι στην ορχήστρα και κάποιο σύννεφο ας με πάρει απ’ την Αυλίδα. Αυτό το μέρος το `χα πάντοτε πατρίδα κι όμως οι Έλληνες με διώχνουν από `δω |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου