[............]
Το δάκρυ ενός νέου πρωθυπουργού που λυγίζει πρόσκαιρα από το βάρος των –ιστορικών– στιγμών είναι πέτσινο. Ο συνταγματικός πατριωτισμός που πάει να στηθεί ως οικοδόμημα –ερήμην τους είναι η αλήθεια– απαξιώνεται ως μούφα.
Για μένα, όλα είναι ερμηνεύσιμα, αλλά ya basta! Όσο η κυβέρνηση επιμένει (υπό τη σφοδρή λαϊκή πίεση) στη σκληρή διαπραγμάτευση, διαβάζω φιλιππικούς δριμείς για εκείνους που μας σέρνουν στον γκρεμό και μετωπικά στη θανάσιμη σύγκρουση. Άμα κάνει να στρίψει λίγο, ξεκινάει η «θεωρία της κωλοτούμπας» και του ανερμάτιστου Τσίπρα ή του ανεύθυνου Βαρουφάκη. Μονά-ζυγά δικά τους, που λέγανε παλιά στα πειραγμένα μπαρμπούτια.
Μα η κοινωνία δεν συμφωνεί μαζί τους. Βλέπει τα καυδιανά δίκρανα και στηρίζει. Ο γνωστός φιλοσυριζαϊκός ΣΚΑΙ (lol) πρόσφατα σε δημοσκόπηση παρέθεσε αδιανόητα, περονικά θα έλεγα για να αστειευτώ, ποσοστά αποδοχής των προσπαθειών της νέας κυβέρνησης. Against all odds. Κι όμως όλο αυτό εκβάλλει ψυχοπαθολογικά σε μια γενικευμένη ένταση για τους branded «ευρωπαϊστές». Νιώθουν διωκόμενοι στη νέα κατάσταση. Από τα ορεινά του μπαρουτοκαπνισμένου Φίλιον ώς τα πεδινά που ορίζουν τα έμπεδα καφέ της πλατείας Αγίας Ειρήνης, συγκροτούν σέχτες ιδεολογικής αντίστασης απέναντι στον «κομμουνισμό» (!), χλευάζουν τους νεόκοπους βρομύλους που κάθονται στα κυβερνητικά έδρανα, αναπαράγουν ακαταπόνητοι κάθε άρθρο που πλήττει τις τρέχουσες επιλογές της χώρας τους, μοιράζονται νοερά ως κοινό σημείο αναφοράς μια φαντασιακή «Ευρώπη» (που όλοι οι άλλοι άφρονες την «απορρίπτουν»), σαρκάζουν με εσωτερικούς (δικούς τους) κώδικες τους απέναντι βασιβουζούκους (δηλαδή εμάς), κουνάνε επιτιμητικά το δάχτυλο στους ανόητους (δηλαδή εμάς), που δεν βλέπουν τα ευγενή συναισθήματα αλλά και το δίκιο-βουνό των Ευρωπαίων εταίρων-δανειστών μας (συνοψίζεται στο pacta sunt servanda)· θα τολμούσα μάλιστα να πω ότι (κάποιοι) επιδεικνύουν ακόμη και αντικοινωνικές συμπεριφορές.
Πώς αλλιώς να αξιολογήσω, μένοντας κόσμιος, όλους αυτούς που δίνουν ημιδημόσια συγχαρητήρια στον Σώυμπλε και στον Ντάισελμπλουμ που «δεν μασάνε»; Εκείνους οι οποίοι όταν τους επισημαίνεις πως η χώρα μάχεται μέχρις εσχάτων (μ’ ό,τι έχει και δεν έχει) και πως τέτοιες συμπεριφορές αποδυναμώνουν την υπέρ πάντων προσπάθεια, σου απαντούν πως περιστέλλεις το δικαίωμά τους στην ελεύθερη έκφραση. Στη συνέχεια, κάθε δημόσια επίκληση της κυβέρνησης ή οποιουδήποτε άλλου στη «λαϊκή κυριαρχία» σχολιάζεται από τους ίδιους ως απόπειρα χάλκευσης ενός οιονεί φασιστικού λόγου με παραπομπές στον Μεσοπόλεμο. Πρόκειται άραγε για εποικοδομητική, θεμιτή, κριτική που κάποιοι, ορκισμένοι ίσως σταλινικοί, προσπαθούν να περιστείλουν;… Άλλοι στοχαστικότεροι, με τα μάτια στο έδαφος και σφιγμένα τα δόντια, ματώνοντας τα ούλα, εύχονται σιγαλόφωνα «καλή επιτυχία – για το καλό της χώρας μας». Πριν προσθέσουν, απαρεγκλίτως, πως φοβούνται πολύ ένα «νέο 1897» ή και ένα «νέο 1922».
Εν γένει, αμφότεροι εκτίθενται. Και ειλικρινά δεν καταλαβαίνω αν έχουν επίγνωση για το πού έχουν πια μετατοπιστεί. Δίνουν μάχες οπισθοφυλακών –με τον πόλεμο σ’ αυτή τη συγκυρία να έχει πια χαθεί– για όσα μετά μανίας υπεράσπισαν. Συνοψισμένα στην «παλιά κατάσταση» του πενταετούς βαλτώματος, υπό την κυριαρχία του αδιαμφισβήτητου δόγματος «δεν υπάρχει άλλη επιλογή». Κάθε προσπάθεια «είναι μάταιη», «καταστροφική» και άλλα συναφή.
Ρητορικά φιλελεύθεροι ή πρώην σοσιαλδημοκράτες (επί της ουσίας βέβαια το ξανασυζητάμε αυτό), μεταλλάσσονται ταχύτατα σε πυλώνες μιας σκληρής συντηρητικής ιδεολογίας με πραγματικά φοβικά χαρακτηριστικά και καθεστωτικό χαρακτήρα. Ας μην ανησυχούν όμως, δεν επίκειται κάποια ιδεολογική δίωξη όπως φαντασιώνονται μεταξύ τους. Ούτε «Μελιγαλάς», ούτε «γουναράδικα», ούτε «κρεμάλες» κ.λπ. δεν παίζει να στηθούνε, τίποτα μπινελίκια πιθανώς να τρώνε στο facebook και στο twitter. Από χύδην περιφερόμενους Φιλισταίους.[......]
Διαβάστε όλο το κείμενο πατώντας ΕΔΩ=>Μονόπαντα ανησυχούντες και βαθιά πικραμένοι
ΑΓΓΕΛΟΣ ΒΛΑΧΟΣ
Η ιδέα περί Ευρώπης και περί λαού την «επόμενη μέρα» σε κύκλους της συστημικής διανόησης( Online περιοδικό ΧΡΟΝΟΣ,22)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου