Τελικά, ποιος στο τέλος θα κερδίσει;

Ο νόμος του Λίνεκερ

Τον νόμο του Γκάρι Λίνεκερ, σπουδαίου Αγγλου ποδοσφαιριστή της Μπαρσελόνα και της Τότεναμ και πλέον σπορτκάστερ, τον ξέρουν και πολλοί που αδιαφορούν για τη στρογγυλή μητέρα θεά: «Το ποδόσφαιρο είναι απλό παιχνίδι. 22 παίκτες κυνηγούν μια μπάλα για 90 ή 120 λεπτά και στο τέλος νικούν πάντα οι
Γερμανοί». Πάντα; Οχι βέβαια. Οι εξαιρέσεις είναι τόσο πολλές που αναιρούν τον κανόνα.

Οταν ο Λίνεκερ νομοθετούσε, σκεφτόταν τον αποκλεισμό της Αγγλίας από τη Γερμανία στα πέναλτι, το 1990, στον ημιτελικό του Μουντιάλ της Ιταλίας. Το 2012 όμως, όταν η κατάρα έσπασε και η Τσέλσι νίκησε στα πέναλτι την Μπάγερν, ο Λίνεκερ με τιτίβισμά του απέσυρε τον νόμο του. Θυμόταν άλλωστε ένα θρυλικό ματς, όπου στο τέλος νίκησαν οι Αγγλοι παρότι οι Γερμανοί προηγούνταν έως το 90΄. Βαρκελώνη, 1999, τελικός Τσάμπιονς Λιγκ. Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ - Μπάγερν. Στο 90΄+1 η Μάνστεστερ ισοφαρίζει με τον Σέριγχαμ. Στο 90΄+3 παίρνει τη νίκη και το Κύπελλο με γκολ του Ολε Γκούναρ Σόλσκιερ, μιας πάντα χρυσής αλλαγής.

Προς τι οι γηπεδικές αναμνήσεις; Επειδή αρκετοί, γηγενείς και ξένοι, επιχειρούν να μεταφέρουν τον νόμο του Λίνεκερ από το ποδόσφαιρο στην πολιτική. Και να του αποδώσουν πολύ μεγαλύτερη αξία από τη μικρή που αποδεδειγμένα έχει στα γήπεδα. Σαν να πρόκειται για νόμο της ιστορίας ή της φύσης, όπως πιστεύουν οι κήρυκες της μοιρολατρείας και της παραίτησης: «Μην το ψάχνετε. Και μην το πολεμάτε. Οσο κι αν χτυπιέστε, όσο δίκιο και να ’χετε, στο τέλος θα νικήσουν οι Γερμανοί». Εν προκειμένω η κ. Μέρκελ και ο κ. Σόιμπλε, που όμως δεν είναι παντοδύναμοι ούτε καν στην πατρίδα τους, όπως έδειξε η πανωλεθρία του κόμματός τους στις προχθεσινές τοπικές εκλογές του Αμβούργου.

 
Οικονομικά, ναι. Η Γερμανία, να ’ναι καλά και οι μετανάστες της, των Ελλήνων συμπεριλαμβανομένων, είναι πολύ ισχυρή. Πολιτικά; Πολιτικά είναι πολύ λιγότερο ισχυρή απ’ όσο φαίνεται και απ’ όσο φαντάζεται η καγκελαρία της. Διότι την επιβολή της δεν τη χρωστάει στην καθαρότητα της στρατηγικής της ή στην ευρωπαϊκότητα των αντιλήψεών της, αλλά στην πειθώ της οικονομικής βίας. Δεν εμπνέει. Φοβίζει. Αυτό είναι σαφές, αλλά και επισήμως ή ανεπισήμως δηλωμένο.

Δυστυχώς, δεν είναι ελληνική ιδιαιτερότητα η τηλεοπτική «ανταρσία», που εντός των οργάνων εκφυλίζεται σε αυτοταπεινωτική συμμόρφωση. Παρατηρείται και εις Βρυξέλλας. Εκτός των συνεδριακών τειχών πολλοί ψέγουν τη φανατική προσήλωση της Γερμανίας στο «πρόγραμμα της λιτότητας», και ας είναι φανερά καταστροφικό. Επειτα όμως, μέσα, αναδιπλώνονται, αυτοακυρώνονται, υποκύπτουν στη γερμανική τακτική του εκφοβισμού, που έχει γίνει πια στρατηγική. Ετσι η Γερμανία μετατρέπει την εν τω βάθει πολιτική μοναξιά της σε φαινομενικά πρόθυμη αποδοχή των αποφάσεών της. Και συλλέγει πρόσκαιρες νίκες ή «νίκες», που δεν αθροίζονται σε ηθικό ή διανοητικό θρίαμβο αλλά ενδεχομένως σε ήττα.

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ 

 Πηγή:ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ,20/2/15