Iδιωτικοποίηση του νερού: ένα μοντέλο ξεπερασμένο και προβληματικό
Συνέντευξη με τον Δημήτρη Ζήκο
Η
πλήρης ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ αποτελεί ένα ξεχωριστό
μέτωπο, στον γενικότερο καταιγισμό εκποίησης δημόσιου πλούτου, δημόσιων
αγαθών και επιχειρήσεων, καθώς ανακινεί ζητήματα οικονομικά, οικολογικά,
πολιτισμικά, ποιότητας ζωής. Για όλα αυτά συζητήσαμε με τον Δημήτρη
Ζήκο, ειδικό σε ζητήματα υδάτινων πόρων. Γεννημένος το 1974 στην Αθήνα, ο
Δ. Ζήκος σπούδασε στατιστική στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς, ενώ η διατριβή
του, στο Πάντειο, μελετάει συγκριτικά τη διαχείριση του νερού στην
Αθήνα, το Λονδίνο και τη Φραγκφούρτη. Από το 2006 ζει στη Γερμανία και
σήμερα είναι λέκτορας και επιστημονικός συντονιστής ερευνητικών
προγραμμάτων στο Πανεπιστήμιο Χούμπολντ του Βερολίνου. Η έρευνα και οι
δημοσιεύσεις του εστιάζονται σε θέματα συνεργασίας και συγκρούσεων
σχετικά με τους φυσικούς πόρους και ειδικότερα τα «κοινά».
ΕΝΘΕΜΑΤΑ
Πωλ Σεζάν, “Οι λουόμενοι”, 1906
Έχουμε
ακούσει συχνά να γίνεται λόγος για την «υδατική κρίση». Ποια είναι η
πραγματικότητα στην οποία αναφέρεται μια τέτοια διατύπωση;
Σε παγκόσμιο
επίπεδο υπάρχει μια σπανιότητα του συγκεκριμένου πόρου, το οποίο έχει
ως αποτέλεσμα μεγάλο μέρος του πληθυσμού να στερείται την πρόσβαση στο
νερό. Βέβαια, αυτό αφορά κυρίως τις χώρες του «Τρίτου Κόσμου». Στην
Ευρώπη είχε λυθεί σε μεγάλο βαθμό τουλάχιστον εδώ και μισό αιώνα, όσον
αφορά την ποσότητα αλλά και την ποιότητα. Ωστόσο, και περιοχές της
Ευρώπης συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα διαθεσιμότητας
νερού. Τα αίτια δεν είναι τόσο φυσικά (λ.χ. η κλιματική αλλαγή), αλλά
ανάγονται κυρίως στην αλλαγή οικονομικών δομών. Το βλέπουμε, πολύ
έντονα, σε νοτιοευρωπαϊκές χώρες, και στην Ελλάδα, όπου παραδοσιακές
καλλιέργειες υποκαταστάθηκαν με άλλες, πολύ πιο υδροβόρες. Το ίδιο
ισχύει και με την κτηνοτροφία. Αλλά ο σημαντικότερος παράγοντας είναι ο
τουρισμός. Για παράδειγμα, ένα νησί 10.000 κατοίκων δέχεται 100.000
επισκέπτες το καλοκαίρι. Όχι μόνο όλοι αυτοί οι άνθρωποι χρειάζονται
πολύ περισσότερο νερό, αλλά, κυρίως, το νησί χρειάζεται υποδομές για να
εξυπηρετεί 100.000 επισκέπτες (δίκτυο, αποχέτευση, διαθεσιμότητα,
επεξεργασία του νερού). Αυτό συνεπάγεται ένα τεράστιο οικονομικό κόστος
για υποδομές αχρείαστες όλο τον υπόλοιπο χρόνο. Έτσι, μεγάλο μέρος
δημοτικών ή δημόσιων χρημάτων θα δοθεί για να φτιαχτούν υπόνομοι γι’
αυτά τα 100.000 άτομα, αντί να επενδυθεί σε σχολεία, κέντρα υγείας,
εξορθολογισμένη γεωργία κ.ο.κ. Με δυο λόγια, κρίση υδατική υπάρχει, όμως
είναι ανθρωπογενής, και όχι φυσική. Συνέχεια ανάγνωσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου