Η τυφλή και η ανοιχτομάτα Δικαιοσύνη

Δύο μέτρα Δικαιοσύνης

Πηγή: Ελευθεροτυπία (κύριο άρθρο), 5/9/2013

Με ακόμη μία εξαμβλωματική, αποσπασματική ρύθμιση, η κυβέρνηση αμνηστεύει όλα τα πταίσματα που τελέσθηκαν ώς τις 31 Αυγούστου καθώς και τα ελαφρά πλημμελήματα και αποφυλακίζονται υπό προϋποθέσεις όσοι καταδικάστηκαν σε ποινές έως 3 έτη.

Με την ad hoc αυτή πρωτοβουλία, από τις πολλές τα τελευταία 15 χρόνια, η κυβέρνηση επιχειρεί και τα δικαστήρια που πνίγονται στις υποθέσεις να αποφορτίσει και τις υπερκορεσμένες φυλακές να αποσυμφορήσει.

Με το μέτρο αναμένεται να αποφυλακισθούν σταδιακά αρκετές εκατοντάδες μικροποινίτες κρατούμενοι. Οι περισσότεροι οδηγήθηκαν στο κατ' επίφασην σωφρονιστικό σύστημα και εκτίουν την ποινή τους, επειδή απλώς δεν διαθέτουν την οικονομική δυνατότητα να την εξαγοράσουν. Το πρόβλημα εδώ δεν είναι ότι αποφυλακίζονται, αλλά ότι φυλακίσθηκαν αρκετοί συνάνθρωποί μας μόνο και μόνο επειδή ήταν φτωχοί!

Η φυλάκιση των «φτωχοδιάβολων» της κοινωνίας είναι απότοκο της πολιτικής του «νόμου και της τάξης», της μηδενικής ανοχής, που εφαρμόζεται απέναντι σε κάθε μορφή μικροπαραβατικότητας, αλλά βρήκε την κορύφωσή της στη δίωξη και φυλάκιση των μεταναστών, χωρίς αιτία και έγκλημα.

Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, την ίδια ακριβώς στιγμή, με εντελώς προκλητικό τρόπο, οι μεγαλόσχημοι αυτού του τόπου και οι πολιτικοί τους προστάτες εξακολουθούν να απολαμβάνουν επί δεκαετίες πλήρη ασυλία και ατιμωρησία.

Ακριβώς στον αντίποδα, όλος αυτός ο πληθυσμός του μικροεγκλήματος κυνηγήθηκε ανελέητα, τιμωρήθηκε με δυσανάλογα βαριές ποινές και έχασε την ελευθερία του, μόνο για να αποσυρθεί από το δημόσιο χώρο και να δοθεί έτσι προς τα έξω η ψευδαίσθηση μιας ασφάλειας. Πολύ καλώς, λοιπόν, όλοι αυτοί αποφυλακίζονται τώρα, έστω και με εφάπαξ ρυθμίσεις, παρά τις αντιδράσεις ορισμένων.

Το μέτρο αυτό, όμως, θα έπρεπε να είναι μόνιμο. Οχι παροδικό. Γιατί η απονομή Δικαιοσύνης δεν είναι ούτε μπορεί να λειτουργεί ως άκριτη ή ευκαιριακή τιμωρία. Χρειάζεται ποινές εξορθολογισμένες και απολύτως αναλογικές ως προς το αδίκημα και την κοινωνική του απαξία. Μόνο τότε δικαιολογείται.

Ας νομοθετήσει και ας υλοποιήσει, λοιπόν, ο αρμόδιος υπουργός την εναλλακτική έκτιση των ποινών, την παροχή κοινωφελούς εργασίας, την ημιελεύθερη διαβίωση των κρατουμένων, την οριστική αποποινικοποίηση των μικροαδικημάτων, όπως συμβαίνει παντού στην Ε.Ε. Και ας αποφασίσουν οι δικαστές, επιτέλους, να τις εφαρμόσουν.

Γιατί, όταν το ποινικό σύστημα αντιμετωπίζει με επιείκεια τους ισχυρούς αυτού του κόσμου και εξαντλεί όλη του την αυστηρότητα στους κυνηγημένους και αδύναμους, δεν απονέμει δικαιοσύνη. Αναπαράγει και διογκώνει την αδικία.